UDO

Όταν καλλιτέχνες όπως ο Udo κυκλοφορούν καινούργιο υλικό ξέρεις τι να περιμένεις ηχητικά, αν έχεις ακούσει παλιότερο υλικό του. Όντας από τους βασικότερους εκπρόσωπους του heavy metal από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα, έχει δηλώσει φανατικός υποστηρικτής του παραδοσιακού metal. Η χαρακτηριστικότατη δυναμική χροιά της φωνής του μας έχει χαρίσει πολλά σημεία αναφοράς, αφού όλη η προσωπική του καριέρα είναι γεμάτη από τραγούδια-σταθμούς τα όποια έχουν αφήσει έχει ηχηρό στίγμα στην δισκογραφία. Έτσι οι προσδοκίες από την κάθε νέα προσπάθειά του είναι υψηλές. Ειδικά όταν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να αλλάξει μουσικό στυλ έκφρασης, αυτό που θέλεις είναι ωραία τραγούδια που θα σε διασκεδάσουν. Παράλληλα το γεγονός ότι φετος κλεινει τα 63, σίγουρα σε βάζει σε σκέψεις για το τελικό αποτέλεσμα αφού οι «αρπαχτές» είναι πολύ της μόδας από αρκετούς καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια, προσπαθώντας να αυξήσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς χωρίς να δίνουν κάτι ιδιαίτερο ή άξιο λόγου στον οπαδό.

Σε όλα αυτά προσθέστε και το κάπως «επίπεδο» single "Decadent" που προλόγισε το άλμπουμ, το οποίο συνοδεύτηκε από ένα κάκιστο αισθητικά video clip. Έτσι λοιπόν η ανησυχία ήταν μεγάλη. Όταν μάλιστα προ διετίας είχε κυκλοφορήσει το χαμηλής συνθετικής έμπνευσης "Steelhammer", θεώρησα ότι και η νέα δουλειά θα κυμαινόταν στα ίδια επίπεδα απλά διατηρώντας το όνομα του Udo ενεργό χωρίς όμως να προσφέρει καλή μουσική. Όλα αυτά μέχρι την πρώτη ακρόαση, όπου τα χαμόγελα ήρθαν χωρίς δισταγμό. Από το πρώτο τραγούδι του δίσκου, "Speeder" (όνομα και πράγμα αφού η σύνθεση «τρέχει» γρήγορα), μέχρι και την τελευταία νότα αυτό που ακούς είναι καλοπαιγμένο heavy metal. Το "Decadent" είναι η νέα, δέκατη πέμπτη, δουλειά του, μια προσπάθεια που θα συγκαταλέγεται σίγουρα στις καλύτερες του. Για ακόμα μια φορά ο καπετάνιος Udo οδηγεί το πλοίο του στην επιτυχία με πλοηγό τα τραγούδια του.

Το "Decadent" είναι άλλη μια κατάθεση ψυχής του ιδίου για το πως πρέπει να ακούγεται το παραδοσιακό heavy metal. Όλο το άλμπουμ έχει ότι ακριβώς χρειάζεται ο οπαδός από αυτόν και το σχήμα του: Στακάτα, κοφτά heavy metal riff κλασικού ήχου που βρίσκονται σε κομμάτια γρήγορης και πιο αργής mid tempo ταχύτητας. Όλο το άλμπουμ εκτός του τραγουδιού "Mystery" που αποτελεί ένα από τα χειρότερα μουσικά δείγματα γραφής που έχει δημοσιοποιήσει ο Udo τα τελευταία χρόνια, είναι δομημένο ηχητικά στις '80s ηχητικές κλίμακες φέρνοντας στο μυαλό αρκετά τον μύθο των Accept αλλά και των συναφών ηχητικά σχημάτων. Άλλωστε ο ίδιος ποτέ δεν αποποιήθηκε το παρελθόν του.

Ευτυχώς σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του δεν υπάρχει τραγούδι -πλην του "Mystery"- που να υστερεί ή να θέλεις να ακούσεις το επόμενο. Καμία άλλη σύνθεση δεν έχει ανιαρό περιεχόμενο, έχοντας σαν μοναδικό ρόλο να «γεμίσει» το άλμπουμ. Ακόμα και η μόνη μπαλάντα του δίσκου, "Secrets In Paradise", ακούγεται κάτι παραπάνω από ευχάριστα αν και όλοι ξέρουν ότι ο Udo δεν είναι γνωστός για το εύρος των φωνητικών του δυνατοτήτων αλλά ούτε και για την ερμηνεία του σε slow κομμάτια.

Ό,τι ακούς όμως έχει ψυχή και τρομερό ηχητικό τσαμπουκά και σίγουρα θα χαροποιήσει πολύ τον οπαδό που αρέσκεται στο όλο ύφος. Σαφώς στο τελικό αποτέλεσμα δυναμικότητας του δίσκου, έχει βοηθήσει και η παράγωγη που είναι επιτηδευμένα οπισθοδρομική. Έτσι ο χείμαρρος των riffs που ξεχύνεται από τραγούδια όπως τα "House Of Fake", "Pain", "Meaning Of Life", "Breathless", "Under Your Skin", "Untouchable" και "Rebels Of The Night" θα σε παρασύρει στο πέρασμά του. Όλα τα τραγούδια είναι γεμάτα ένταση και ενθουσιασμό έχοντας νότες που θα σε ξεσηκώσουν και έναν Udo που το πέρασμα των χρόνων τον σημάδεψε μόνο εξωτερικά. Δεν σας κρύβω ότι μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση ότι ακούγεται σαν έφηβος, δίνοντας για ακόμα μια φορά τον καλύτερο εαυτό του. Στο "Decadent" υπάρχουν τραγούδια που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να έχουν σαν όνομα δημιουργού το Accept, όντας η ιδανική γυμναστική σβέρκου κατά των αλάτων του αυχένα. Ακόμα και τα τρία bonus κομμάτια που εμπεριέχονται στην περιορισμένη έκδοση αλλά και αυτή που θα κυκλοφορήσει στην Ιαπωνία, είναι πολύ ωραία και θα μπορούσαν να έχουν θέση στην κανονική κυκλοφορία. Ειδικά το "Shadow Eyes" που αρχίζει λες και ακούς το "Metal Heart"!

Ο Udo και η παρέα του έκαναν πάλι το θαύμα τους, χαρίζοντάς μας έναν δίσκο που θα γεμίσει ατελείωτες ώρες μουσικής ικανοποίησης, εφάμιλλος του ονόματος και της μουσικής κληρονομιάς που έχει αφήσει ο καταξιωμένος frontman. Ειλικρινά θα αναμένω εναγωνίως την επόμενη του δουλειά, όποτε έρθει, για να δω αν ο πήχης θα διατηρηθεί τόσο ψηλά όσο στο "Decadent". Με δίσκους σαν αυτόν που μόλις κυκλοφόρησε ο Udo έχει βάλει τα γυαλιά σε παρά πολλούς και σαφώς έχει κλείσει πολλά στόματα επικριτικών που υποστηρίζουν ότι ακολουθεί μια πεπατημένη συνταγή και ύφος τραγουδιών σε όλες τις προσπάθειές του. Άλλωστε δεν υπάρχουν πολλοί που μπορούν να καυχηθούν μια καριέρα τόσο πλούσια σε τραγούδια. Γι' αυτό ας πάρουν μαθήματα από τον Udo, μια μεταλλική καρδιά χτυπά ακόμα δυνατά.