Tyketto

Οι Tyketto ίσως για πολλούς να ανήκουν στην κατηγορία των λεγόμενων «one hit bands». Όπως και να το κάνουμε, το "Forever Young" θα αποτελεί πάντα μουσικό μνημείο του αμερικάνικου μελωδικού hard rock και, δυστυχώς, θα είναι και το μόνο κομμάτι που θα τους αντιπροσωπεύει για πάντα, αφού κανένα άλλο δεν έχει γίνει τόσο πολύ αναγνωρίσιμο. Παρόλο που μετέπειτα ακολούθησαν και άλλα άλμπουμ, δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι καλύτερο και έτσι το όνομά τους διατηρήθηκε μόνο απο τους οπαδούς του εν λόγω μουσικού ρεύματος.

Η νέα τους δουλειά ηρθε λίγο απότομα και χωρίς πολλοί να την περιμένουν. Η αναγγελία της αυθεντικής σύνθεσης έκανε πολλούς να μιλούν για ένα πολύ δυναμικό comeback. Το οποίο όμως δεν ηρθε ποτέ. Δυστυχώς ο δίσκος δεν ξεφεύγει της μετριότητας. Ενώ ξεκινάει με ένα αρκετά ξεσηκωτικό κομμάτι, το "Faithless", η συνέχεια δεν είναι η αναμενόμενη. Όλη η νέα δουλειά θυμίζει κουρασμένους ροκάδες που απλά θέλουν να κυκλοφορήσουν κάτι τυποποιημένο που να φέρνει στον νου το παρελθόν. Έλα όμως που αυτό δεν είναι εύκολο! Ιδέες υπάρχουν αρκετές και καλές, είναι όμως διάσπαρτες μονάδες και όχι μια ομάδα που θα νικήσει έχοντας δυνατό σύνολο. Το αρνητικά σημαντικό είναι ότι έχουν δώσει πολλή βαρύτητα στην καταγωγή τους δημιουργώντας τραγούδια που θυμίζουν πολύ αμερικάνικο πάρτυ teenagers όπως στις χαζοταινίες, που θέλουν να ηχεί κάτι σαν μουσικό χαλί όταν θα προσπαθούν να «την πέσουν» στο αντίθετο φύλο. Η λέξη έμπνευση δεν υπάρχει πουθενά, αφού η φαντασία αφενός απουσιάζει από όλες τις συνθέσεις και υπάρχει διάχυτη μια «πίεση» για να παίξουν hard rock. Αφετέρου, όσοι έχουν εντρυφήσει στην εν λόγω μουσική θα ξέρουν ότι μια μπαντα για να ακουστεί και να αγαπηθεί από τους οπαδούς πρέπει να γράφει τραγούδια που ξεκινάνε από την καρδιά και την ψυχή των μελών έχοντας κάτι να σου δώσουν, στοιχεία που σε αυτή τη δουλειά δεν υπάρχουν.

Λυπάμαι που το αναφέρω, αλλά η νέα τους κίνηση μου έφερε στο μυαλό τις πολύ πρόσφατες δουλειές των Bon Jovi, όπου η αμερικάνικη ραδιοφωνική εμπορικότητα υπερτερεί των ανατριχιαστικών συναισθημάτων του παρελθόντος τους. Οι συνθέσεις του "Dig In Deep" είναι κάτι παραπάνω από άνευρες και σε πολλά σημεία χωρίς λόγο χαζοχαρούμενα γλυκανάλατες. Λείπει το τσαγανό και αυτό το κάτι που θα σε κάνει να πεις: «Ρε συ ακούω κάτι καλό». Να ξεκαθαρίσω ότι στυλ δεν έχουν αλλάξει. Ακόμα παίζουν μελωδικό hard rock με σχετικά καλά solo και αξιόλογες καθαριστικές μελωδίες, αλλά αυτό που σου μένει στο τέλος είναι ένα κενό. Πιστέψτε με, έχω ακούσει πολλές φορές όλο το άλμπουμ πριν διαβάσετε όλες αυτές τις γραμμές, αλλά κάθε φορά θέλω να το ξανακούσω γιατί ακριβώς δεν μου έχει μείνει κάποιο κομμάτι πλην του εναρκτήριου που «κρατάει» όλο τον δίσκο.

Περίμενα άλλα από τους Tyketto και σίγουρα κάτι πολύ καλύτερο. Όχι, βεβαίως, ένα "Forever Young Pt. 2" αλλά, αν μη τι άλλο, τραγούδια που θα μου κρατάνε λίγο το ενδιαφέρον ζωντανό. Ενώ καθ' όλη την ακρόαση περνάς σχετικά καλά έχοντας κάτι να παίζει από τα ηχεία για παρέα, όταν τελειώνει και το τελευταίο κομμάτι είναι σαν να μην άκουσες κάτι, αφού οι νότες έχουν περάσει σαν νεράκι γρήγορα τρεχούμενο. Δεν είναι δυνατόν για μπάντα τέτοιας εμπειρίας να συγκρατείς άντε με το ζόρι τρία κομμάτια. Κρίμα γιατί οι οιωνοί ήταν άλλοι. Ελπίζω η νέα προσπάθειά τους αν έρθει ποτέ να τους ξαναβάλει στον χάρτη και να αποβάλλουν την λέξη «μετριότητα» από την τωρινή ηχητική ταυτότητα τους.