Truckfighters

Mania

Fuzzorama (2009)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 22/06/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πόσες πιθανότητες έχει ένας δίσκος που σου «κόλλησε» με το πρώτο άκουσμα να ξεφουσκώσει με το πέρας του χρόνου; Μερικές ίσως. Κι αν αυτός ο δίσκος «κατάγεται» από το Örebro της Σουηδίας, οι πιθανότητες μπας κι ελαχιστοποιούνται; Σαφώς και ναι. Κι αν η μπάντα που έχει στην κατοχή της τις δύο προηγούμενες παραμέτρους έχει κυκλοφορήσει το "Gravity X", με πόσες πιθανότητες μας αφήνει; Με απειροελάχιστες. Δηλαδή, όντως με τα «αν» δε φτιάχνεις πραγματικότητα; Εννοείται πως φτιάχνεις, απλώς ξέχασα να αναφέρω τον παράγοντα που εκμηδενίζει και την όποια παραμικρή πιθανότητα στατιστικού λάθους.

Ο τρίτος δίσκος. Μεγάλη υπόθεση, ειδικά όταν κουβαλάς στις πλάτες σου ένα εξαιρετικό ντεμπούτο κι έχεις συγκρουστεί αναίμακτα με το σκόπελο που ακούει στο όνομα sophomore (sic). Η κατάρα του δεύτερου δίσκου. Λίγοι έχουν ξεφύγει από αυτή, ανάμεσά τους και οι Truckfighters. Πολυαναμενόμενος, ένεκα της εντυπωσιακής αρχής, και ολίγον τι απογοητευτικός στο άκουσμά του, βάσει των υψηλών προσδοκιών. Οι Σουηδοί stonerάδες, όμως, κατάφεραν να fuzzάρουν τόσο, ώστε να ικανοποιήσουν πολλούς με το "Phi" και με το "Mania" κοντράρουν στα ίσα το "Gravity X", άσχετα που στο τέλος του κειμένου θα το έχουν προσπεράσει.

Τί κι αν η σύνθεση της μπάντας έχει αλλάξει ριζικά από το 2005. Οι Truckfighters ακούγονται σίγουροι και με τέτοια αυτοπεποίθηση δύσκολα τρως τα μούτρα σου. Το maximum fuzz αντικαταστάθηκε από το cool attitude του Brant Bjork (λέγε με "Blackness") και ο desert παρονομαστής τους περικυκλώθηκε από ατμοσφαιρικά κλάσματα ("Majestic"). Το heavy riffing των Dozer, οι απλοϊκά δομημένες μα και συνάμα κολληματικές μελωδίες των QOTSA, τα φωνητικά του Oskar Cedermalm
των Greenleaf, όλα μα όλα συνάδουν στη δημιουργία αυτού του εξαιρετικού δίσκου. Όλα ναι, για όλους όμως;

Ναι, γιατί δε μπορώ να φανταστώ να χαλιέται κάποιος από τα Tool-o-ειδή περάσματα, όχι λόγω του «ονόματός» τους, αλλά λόγω της καλαισθησίας αυτών. Παρείσακτα ζιζάνια που τρύπωσαν στον «ερημικό» κόσμο της μπάντας; Σιγά μην το γύρισαν και στο progressive. Τα εναρκτήρια "Last Curfew" και "Monte Gargano" τα ξεχάσατε τόσο αβίαστα; Μην ψαρώνετε ρε σεις. Το ότι το "Mania" δεν είναι φτυστό με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, δε σημαίνει πως μπήκαν και σε ξένα χωράφια. Προφανώς βαρέθηκαν τους μπάφους και είπαν να πάνε μια «βόλτα» τη Stonerούλα τους μέσω «κουμπιών». Ναι, για τόσο καλό δίσκο σας μιλάω...

  • SHARE
  • TWEET