Tori Amos

Την Tori Amos την ξέρουμε... Ωπ. Όχι, δεν την ξέρουμε. Εγώ τη γνώρισα, ευτυχώς, σχεδόν κατά λάθος, το 2007. Εκείνο το "American Doll Posse" ήταν ένας πολύ δυνατός δίσκος και εφόσον ακούσεις τη φωνή της Tori, δεν την ξεχνάς. Εσύ πάλι ενδεχομένως τη γνώρισες όταν σου έθιξε το metal, τις προάλλες, με μια δήλωση, όσο να 'ναι, αχρείαστη και άκαιρη. Ε την έβρισες εκεί, υπερασπίστηκες την τιμή του metal (!) και ελπίζω να ξεθύμανες και να μπήκες εδώ να διαβάσεις λίγο και για μουσική. Αν και η κυρία Amos ζορίζει πάλι τα όρια του οffside του Rocking.gr, καθώς ο δίσκος που θα περιγράψουμε δεν είναι rock και δεν είναι καν art pop, όπως θα μπορούσε να περιμένει κάποιος...

Όταν ηχογραφήσεις φωνή, πιάνο, πνευστά και έγχορδα, υπό την ταμπέλα της Deutsche Grammophon, και οι βασικές σου επιρροές είναι ο Chopin και ο Johann Sebastian Bach (όχι εκείνος των Skid Rοw, ο άλλος, ο παλιός), η «νύχτα των κυνηγών» είναι ένας κλασικός δίσκος. Ομολογώ πως ακούγοντάς τον σκέφτηκα πως η Tori το παράκανε, καθώς περίμενα ένα κλασικό άκουσμα για rock αυτιά και έλαβα ένα κλασικό δίσκο, για κλασικότερα αυτιά, που είναι σαφώς δύσκολος: ναι, η Amos εξακολουθεί να έχει μια αγγελική φωνή, με τόσο αραιή πυκνότητα, που αγκαλιάζει τις συνθέσεις της χωρίς να τις πνίγει και, ούσα πιανίστρια, καταφέρνει να χτίσει μελωδίες και να πατήσει πάνω τους με ευκολία, πόσο μάλλον όταν στην ενορχήστρωση ο John Philip Shenale έχει κάνει πράγματα και θάματα, συνδυάζοντας την κλασική μορφολογία με κάποια folk παιχνιδίσματα, έναν αέρα soundtrack του μεταπολεμικού Holywood και ίσως, λίγο στο βάθος, έναν ελάχιστο Danny Elfman (αυτό πάλι μπορεί και να ήθελα να το ακούσω, επιφυλάσσομαι). Ο δίσκος, για κλασικός δίσκος, έχει το ενδιαφέρον του, παρότι η Amos μετράει τις συλλαβές τις σχεδόν φωναχτά και δε μας χαρίζει μια συνεχόμενη σερπαντίνα μελωδιών, παρά μόνο τονικά κονφετί, που αρμόζουν στην αφήγηση της ιστορίας της, αλλά ενοχλούν ένα πιο «κλασικό» (!) rock ακροατή... Από την άλλη, τόσα χρόνια μελωδοϋφάντρα, δε μπορείς να της αρνηθείς ότι ξέρει να γράφει τραγούδια, αλλά στην προσπάθειά της να κρατήσει το ύφος αναλλοίωτο, ομολογώ πως πέρασα τρία τραγούδια για ένα μεγάλο. Και αυτό κάτι λέει για το δίσκο...

Το να προσπαθήσω να πείσω τον οποιονδήποτε από εσάς να ακούσει έναν κλασικό δίσκο, ακόμα και αν αυτός προέρχεται από την Amos, το θεωρώ ανώφελο, καθώς το ύφος του "Night Of Hunters" είναι πολύ εκτός της ύλης μας. Δεν ξέρω αν η Tori έχει τόσο συναίσθημα που «θα έβαζε κάτω πολλές metal μπάντες», αλλά ξέρω πως κατάφερε να γράψει ένα δίσκο που έχει πράγματα να πει, σε αυτόν που θέλει να τα ακούσει. Προσωπικά, έχοντας μια επαφή τόσο με την κλασική μουσική, όσο και με την Amos, θεωρώ πως δύσκολα θα κάτσω να ξαναασχοληθώ με τον παρόντα δίσκο, ο οποίος, παρότι γράφει στη συσκευασία πως έχει όλα τα απαραίτητα υλικά, η κοινοτοπία του δε μπορεί να θέλξει ούτε τον κλασικό, αλλά ούτε τον rock ακροατή, παρά μόνον ίσως τον πιστό οπαδό της extravaganza της Amos.