The Kills

Blood Pressures

Domino (2011)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 26/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι αξιοθαύμαστο να παρατηρείς τις προεκτάσεις των διαπροσωπικών σχέσεων στον τρόπο έκφρασης του ατόμου. Κι αν υπάρχει κάποια υπόνοια στο ότι θα συνεχίσω τις «κοινωνιολογικές» παρατηρήσεις, είστε γελασμένοι. Πάντως, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην περίπτωση του τέταρτου κατά σειρά άλμπουμ των Kills. Φανερά σε πολύ καλή φόρμα, η Alison Mosshart φαίνεται ότι προσπαθεί να ισορροπήσει μουσικά τις φιλικές και ερωτικές της σχέσεις. Από τη μία έχει τις παραινέσεις του Jamie Hince να συνεχίσουν να πορεύονται στα γνώριμα garage-o-rock μονοπάτια. Ως τίμια συνεργάτις και φίλη, τον ακολουθεί πιστά. Αλλά τι να κάνεις, όταν μετά από μια δύσκολη μέρα στο στούντιο, γυρίζεις στο σπίτι κι εκεί σε περιμένει ο Jack White, που έχεις συμβιβαστεί πλέον οτι η αγάπη του για τα back-to-old-rock-basics μπορεί και να ξεπερνά την αγάπη του για εσένα; Μπορεί να έρχεται δεύτερη η Alison, αλλά δεν το βάζει κάτω. Προσπαθεί να αγαπήσει αυτό που αγαπά και ο White περισσότερο: τις νεο-blues αναφορές, τα κοφτερά riff που κολλάνε στο μυαλό, τις εύηχες κιθαριστικές παραμορφώσεις.

Κι έτσι, λοιπόν, αρκετά εύκολα αντιλαμβανόμαστε τη διαδικασία σύλληψης και δημιουργίας του "Blood Pressures". Μετά τους Dead Weather και τη διάλυση των White Stripes, οι Kills έρχονται να καλύψουν το κενό και κάνουν αξιόλογες προσπάθειες για να ισορροπήσουν ανάμεσα στο blues και το νέο-punk, απενοχοποιώντας ταυτόχρονα τις pop-rock αναφορές, δείχνοντας εμφανέστατα σημάδια δημιουργικής βελτίωσης. Με λίγα λόγια, οι Kills φαίνεται να ωριμάζουν τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά, γυρίζοντάς στον παλιό καλό τους χαρακτήρα εποχών "Keep On Your Mean Side".

Με το εναρκτήριο "The Future Starts Slow" ο Hince και η Mosshart δίνουν να καταλάβουν στον ακροατή τι έχουν στο μυαλό τους. Δείχνουν την ποιοτική μεταστροφή τους και, όπως προτάσσουν και οι στίχοι του κομματιού, μπορεί να ουρλιάζετε και να θρηνείτε που διαλύθηκαν οι ήρωες σας από το Detroit, αλλά αυτοί είναι εδώ για να σας βάλουν στο ρυθμό τους. Στο ίδιο μουσικό μοτίβο κινείται και το πρώτο single του άλμπουμ, το "Satellite", που θυμίζει αρκετά τις δουλειές της Alison με τους Dead Weather, για να περάσει στο δυναμικότατο "Heart Is A Beating Drum". Μέσα του ακούμε ένα σχεδόν ασύγχρονο κρουστό, που αρχικά αποδίδεται στον καρδιακό ρυθμό, αλλά καθώς το άλμπουμ συνεχίζεται, καταλαβαίνουμε ότι τελικά είναι το σφυρί που χτυπά στο "Nail In My Coffin". Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτός είναι και ο σημαιοφόρος του άλμπουμ και μου δημιουργούνται απορίες πώς δεν επιλέχθηκε  αυτό για πρώτο single. Η Mosshart δείχνει τον bad-ass χαρακτήρα της, κάνει τα αγοράκια κομπολόι, λέγοντας ότι έναν τρόπο έχει να αγαπάει και με αυτόν θα πρέπει να συμβιβαστούν, και τελικά βγαίνει νικήτρια, εξαπολύοντας σκληρούς στίχους, παράλληλα με τη δυναμική της ερμηνεία. Αλλά και τα «αγοράκια» που την ακούν πιστεύω ότι είναι εξίσου σκληρά και θα το αντέξουν. Τη «Μητέρα όλων των Μαχών», που δεν είναι άλλη από αυτήν της μάχης των φύλων, έρχεται να παύσει ο Hince με το "Wild Charms" και το "DNA" που ακολουθούν. Κι όταν οι πεταλιέρες σωπάσουν και οι κιθάρες βγουν λίγο από την πρίζα, η Mosshart ερμηνεύει μελαγχολικά το "Last Goodbye" μόνο με ένα πιάνο, με σαφέστατες αναφορές στον Nick Cave και τον Tom Waits. Για ακόμα μία φορά, οι Kills κρατούν γερά στο απαιτητικό ύψος των περιστάσεων και μπορούν και βάζουν τον ακροατή μέσα στα συναισθηματικά όρια που αυτοί έχουν θέσει.

Τελικά τι συμβαίνει με το "Blood Pressures"; Οι περισσότεροι που είχαν κάποια επαφή με τους Kills θα έλεγαν ότι τα τελευταία άλμπουμ τους έπασχαν από έλλειψη ενδιαφέροντος και ηχητική μονοτονία. Όμως με την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά δείχνουν να έχουν βρει και πάλι τον εαυτό τους, γράφοντας μουσική που κερδίζει τον ακροατή από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις. Σίγουρα η συναναστροφή στους κύκλους του Jack White έχει θετικότατες επιδράσεις, τόσο στα riff τους, όσο και στην στιχουργική τους αναβάθμιση. Αναπληρώνουν σε μεγάλο βαθμό την απουσία των White Stripes και σίγουρα οι οπαδοί τους οφείλουν να το ακούσουν. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι, οπαδοί ή μη, θα απολαύσουν και τα 41 λεπτά της συνολικής διάρκειάς του.
  • SHARE
  • TWEET