The Killers

Χέρια ελεύθερα δεν έχω. Κρατάω κάτι cd που βρήκα σε μισή τιμή. Ξαφνικά το μάτι μου πέφτει πάνω του. Με κοιτά. Το κοιτώ. Θέλω να απλώσω το χέρι μου να το πιάσω, αλλά δε μπορώ. Για λίγα δεύτερα ντρέπομαι. Κι αν με δουν; Τι λες ρε μπόμπο; Και τι έγινε αν σε δουν; Σιγά μη ντραπείς για τις μέρες που πέρασες έχοντας το "Mr. Brightside" και το "When You Were Young" στη διαπασών και στο repeat. Ή για το ξέφρενο χοροπηδητό που έριχνες με τους φίλους σου, στα φοιτητικά σας στέκια και στα καλοκαιρινά κλαμπάκια, τραγουδώντας τους (ζαβούς) στίχους του "Somebody Told Me". Θα ντραπείς που χόρευες στους ρυθμούς του "Read My Mind" πέρσι το καλοκαίρι; Εδώ δε ντράπηκε κοτζάμ Lou Reed να συνεργαστεί μαζί τους για να συνθέσει την υπερσύνθεση "Tranquilize". Έχω δίκιο. Δεν έχω λόγο να ντραπώ. Θα το αγοράσω τώρα. Παρατώ ό,τι κρατώ (σόρυ μεσιέ Springsteen, σου υπόσχομαι θα τα πούμε σύντομά), το αρπάζω και πάω στο ταμείο.

Με βία και βιασύνη σκίζω το περιτύλιγμα του. Πουαντιγισμός στο εξώφυλλο. Όμορφο, μοντέρνο, χαρούμενο, σε ταξιδεύει σε όμορφα καλοκαιρινά και ξέγνοιαστα μέρη. Όπως και αυτό που περιμένω με βάση ό,τι έχω ακούσει από αυτούς. Στίχους δεν έχει το booklet τους. Συνήθως με κάτι τέτοια εκνευρίζομαι, αλλά αυτή τη φορά δε με πειράζει. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δε διεκδίκησαν και το Νόμπελ για τους στίχους τους.

Το cd μπαίνει στην υποδοχή και η πρώτη ακρόαση ξεκινά. 42 λεπτά μετά έρχεται η απογοήτευση. Μέσα στο δίσκο δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι ικανό να χαλάσει το κουμπί του repeat στο cd player μου. Μαζί με την προσμονή μου για κάποιο νέο διαμαντένιο κομμάτι στο δίσκο τους πεθαίνει και η προσδοκία μου να με κάνουν και σε αυτό το δίσκο να νιώσω ξανά όπως όταν πρωτάκουσα το "Mr. Brightside" ή το "When You Were Young". Δεν πειράζει όμως. Δε μπορώ να τους κακίσω που δε μεγαλούργησαν για τέταρτο σερί δίσκο. Καταπίνω το ότι απέτυχαν να ανταποκριθούν στις παράλογες απαιτήσεις μου και συνεχίζω με τις επόμενες ακροάσεις. Εννοείται έχω επαναφέρει το αυτί μου στις default ρυθμίσεις του κατασκευαστή που μου εξασφαλίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο αβίαστη κρίση και ξεκινώ να ακούω το δίσκο ασταμάτητα.

Ο δίσκος έχει μια καταπληκτική αρχή με τα "Losing Touch" και "Human". Με το "Losing Touch" αρχίζουν και τα δυο μας πόδια να «χάνουν την επαφή» με το πάτωμα και να ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά. Σύντομα θες να χορέψεις, αλλά κρατιέσαι πρώτον γιατί έχεις δει το "In&Out" στο σινεμά, δεύτερον γιατί είναι γελοίο να χορεύεις μόνος σου και τρίτον γιατί μέχρι να τελειώσει η εσωτερική σου μάχη για το αν θα χορέψεις ή όχι, ξεκινά το μελωδικότατο τελείωμα με την κιθάρα που για κλάσματα δευτερολέπτων δίνει τη νίκη στη macho man πλευρά του εαυτού σου. Με το δεύτερο όμως γίνεται η ανατροπή, ξεκινάς να χορεύεις και ελπίζεις το "In&Out" να είναι απλά μια ταινία. Σίγουρα είναι λίγο γλυκανάλατο και το έχουμε ήδη ακούσει εδώ και καιρό στο ράδιο, είναι όμως 100% αφιερωμένο σε εμάς τους οπαδούς τους. "Are we human / or are we dancer?" λένε οι στίχοι και οι ηλεκτρονικοί μπιτάτοι ρυθμοί από πίσω σε πείθουν πως η σωστή απάντηση είναι "dancer". Ανυπομονώ ήδη να ακούσω τα όποια remix τους. Αυτά τα δύο κομμάτια ανεβάζουν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών σου για τη συνέχεια του δίσκου. Είσαι βέβαιος πως η συνέχεια θα είναι καλύτερη. Παρά το ότι και τα δύο είναι όμορφα τραγούδια, κανένα τους δε μπορεί να είναι το διαμάντι αυτού του δίσκου. Δυστυχώς όμως αυτά τα δύο είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το "Day And Age".

Η ποιοτική διαφορά τους από τα υπόλοιπα κομμάτια μη φανταστείς πως είναι χαώδης ή τίποτα τέτοιο. Ίσα-ίσα που και τα υπόλοιπα είναι αρτιότατα. Αλλά όχι στο επίπεδο που σε έχει συνηθίσει το συγκρότημα. Στο υπόλοιπο "Day And Age" οι Killers ανακατεύουν μια τεράστια ποικιλία ήχων. Το σαξόφωνο έχει β' πρωταγωνιστικό ρόλο στα "Losing Touch" (σας μίλησα ήδη για αυτό), "Joy Ride" (οι Strokes φτιάχνουν το O.S.T. για το «Πυρετός το Σαββατόβραδο 2») και “I Can't Stay" (υβριδισμός Killers με bossa nova και ήχους από την Καραϊβική), ενώ τις επιρροές στη δημιουργία του εξάλεπτου "Goodnight Travel Well" μάλλον θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στην Interpol δισκογραφία.

Όπως επιτάσσει η αισθητική του Λας Βέγκας (από όπου κατάγεται το συγκρότημα), ανακατεύουν στη μουσική τους ό,τι λαμπερό τους γυάλισε από τη παγκόσμια μουσική σκηνή, δημιουργώντας έτσι ένα τελικό αποτέλεσμα που, ενώ από πολλές οπτικές γωνίες μπορεί να θεωρηθεί κιτς, από την οπτική των φίλων των Killers είναι απλά στυλάτο. Ο δίσκος προτείνεται στους φανατικούς φίλους του συγκροτήματος σίγουρα. Καταλαβαίνεις πως ακούς Killers και πολλά από τα στοιχεία του ήχου τους είναι εκεί και σε περιμένουν να τα χαρείς για άλλη μία φορά. Δε νομίζω όμως πως κάποιος που μέχρι στιγμή δε συμπάθησε τη μουσική τους μπορεί να αλλάξει άποψη για το συγκρότημα με αυτό το δίσκο...