The Graviators

«Τα εκ μεταξίου γενόμενα εσωενδύματα εκ μεταξίου γενόμενα οπίσθια απαιτούσι». Πάνσοφος ο λαός μας, με διαχρονικές κι εύστοχες ατάκες, που ακόμα και φερέλπιδες Σουηδούς retro doom rockers δεν λέει ν' αφήσει σε ησυχία. Ο δεύτερος δίσκος των The Graviators, αν κι έχει όλα εκείνα τα συστατικά που είναι ικανά να καταστήσουν το "Evil Deeds" ως ακόμα ένα κεφάλαιο στο ένδοξο βιβλίο της μεγάλης σκανδιναβικής σχολής, πάσχει από το πλέον απαραίτητο για να δέσει η μαγιά.

Αγαπάνε τους Black Sabbath και κυρίως τους Pentagram, κατάφεραν να προσδώσουν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα που συνοδεύει κυκλοφορίες του σιναφιού τους, είναι καλοί μουσικοί, πήραν προαγωγή από τα αλώνια της Transubstans Records στα σαλόνια της Napalm, οπότε τι τους λείπει; Τραγουδιστής και μουσική, τα αυτονόητα δηλαδή. Υποψήφιε wanna be Bobby Liebling, κατάφερες να με εκνευρίσεις κι αυτό σου το αναγνωρίζω. Από την άλλη, το να συνθέτεις μερικές ωραίες μελωδίες σε έναν καθόλα κορεσμένο χώρο από την πληθώρα αντίστοιχων συγκροτημάτων, δεν είναι αρκετό, χρειάζεσαι και συγκρότηση και οι Σουηδοί πάσχουν στον τομέα αυτό.

Φλυαρούν αρκετά συχνά, τόσο ώστε τα 53 λεπτά διάρκειας του "Evil Deeds" να μοιάζουν με αιωνιότητα και σε καμία των περιπτώσεων δεν δικαιολογούν τη μεγάλη διάρκειά του. Το ότι έκοψαν κι ένα δεκάλεπτο σε σχέση με τον πρώτο τους δίσκο δεν κάνει αίσθηση, ειδικά όταν το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι τους ("The Infidel") που κλείνει και το άλμπουμ, είναι βουτηγμένο στη σύγχυση, στο να τα παίξουν όλα λες και τους βιάζει κανείς, με αποτέλεσμα η μουσική τους πυξίδα να δείχνει άλλα αντ' άλλων. Μέσα σε μια χρονιά όπου η μία εξαιρετική κυκλοφορία διαδέχεται την άλλη, οι The Graviators αποτελούν την εξαίρεση κι αυτό δυστυχώς δεν τους το αναγνωρίζω...