The Dead Weather

To «άλλο project του Jack White» βγαίνει αρκετά γρήγορα στην αντεπίθεση και λίγο πριν στεγνώσει η μελάνη (ή καλύτερα αποθηκευτούν τα bits στο «σκληρό») έρχεται ξανά στο προσκήνιο με το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ του, "Sea Of Cowards". Μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Jack White ότι βιάστηκε να κυκλοφορήσει ένα ακόμα άλμπουμ με άλλο ένα του project; Το μόνο που μπορούμε να επιρρίψουμε στον συγκεκριμένο κύριο είναι ότι γενικώς στην καριέρα του έχει υπάρξει επικίνδυνα παραγωγικός.

To δίλημμα που μας βάζει με το "Sea Of Cowards" είναι το αν η σχέση ταχύτητας και ποιότητας μπορούν να συνυπάρξουν μέσα στο ίδιο άλμπουμ. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι το δεύτερο άλμπουμ του χαρισματικού, κατά τα άλλα, ηγέτη των Dead Weather -αλλά και των Raconteurs και κυρίως των White Stripes- ήρθε μόλις δέκα μήνες μετά το ντεμπούτο τους. Από ό,τι δείχνουν όμως τελικά τα πράγματα -και κυρίως όπως ακούγονται- μάλλον o Jack βιάστηκε να βγάλει σε μαζική παραγωγή τα προϊόντα της έμπνευσης του.

Μπορεί το κοφτερό εισαγωγικό riff του  εναρκτήριου "Blue Blood Blues" και του "Hustle And Cuss" να κάνουν τα μάτια μας να δακρύζουν από τον γνωστό blues-y ρυθμό, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι τα κύματα συγκίνησης δημιουργούνται περισσότερο από τη νοσταλγία των ήχων που ακούγονται στα άλμπουμ των White Stripes. Παράδοξο θα μου πείτε, αλλά δυστυχώς αληθινό. Όπως παράδοξο είναι που θα προδώσω τις αρχές μου ως γνήσια σουφραζέτα, απελευθερωμένη από τον άντρα δυνάστη, και θα πω ότι επιτέλους η Alisson Mosshart πρέπει να αφήσει τον Jack White να είναι ο άντρας της σχέσης τους, τουλάχιστον στα μουσικά πλαίσια. Κι αυτό το λέω γιατί γενικότερα στο "Sea Of Cowards" κυριαρχούν τα φωνητικά της, ενώ ο Jack έχει στρογγυλοκαθίσει στο θρόνο των drums και δε λέει να σηκωθεί. Εν μέρει μπορεί και να δικαιολογήσω τις επιλογές του, ακούγοντας την ερμηνεία της στο "Difference Between Us", αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτός είναι που κάνει τα κορίτσια να κουνιούνται σα θωρηκτά στις πρωινές λειτουργίες... λογία δικά του στο "Blue Blood Blues", όχι δικά μου.

Για να μη γίνω όμως άδικη, όσες φορές παρεμβαίνει στα φωνητικά της Mosshart, και ειδικά στο "Die By The Drop", το ερωτικό καβγαδάκι που στήνουν, τόσο στιχουργικά όσο και ερμηνευτικά, έχουμε μία από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Κατά τα άλλα... τα γνωστά: παιχνίδια του Dean Fertita με τα πετάλια κι εκρήξεις παραμόρφωσης, back-to-old-rock-basics μουσική συμπεριφορά του White, που για αυτό ακριβώς τον αγαπάμε. Αρκεί όμως μόνο αυτό; Στη δεδομένη περίπτωση όχι. Ίσως ο εφησυχασμός του ότι μπορεί να γράφει επιτυχημένα riff ακόμα και στον ύπνο του να τον πρόδωσε αυτή τη φορά ή τέλος πάντων να μην απέδωσε στο βαθμό που θα θέλαμε.

Τελικά η γεύση που αφήνει το "Sea Of Cowards" μάλλον είναι γλυκόπικρη. Γιατί μπορεί να έχει τέσσερις (με ακρίβεια καταμετρημένες) καλές στιγμές, που σώζουν το 35-λεπτο άλμπουμ, αλλά δυστυχώς στερείται αυτής της ιδιαίτερης έμπνευσης του κυρίου White που παίρνει χιλιοακουσμένα «παλιομοδίτικα» στοιχεία και τα εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στον 21ο αιώνα. Προφανώς μέσα στην ακατάπαυστη εργασιομανία του, κάπου βιάστηκε και στην πορεία χάθηκε. Εις αύριον τα καλύτερα.