The Stops

Ο πυρετός της μετά δημοψηφίσματος εποχής και το punk rock εννοείται πως πηγαίνουν μαζί, πόσο μάλλον όταν η απάντηση που δίνεται στην πλουτοκρατία, την ολιγοκρατία, και τους Ευρωπαίους τεχνοκράτες είναι ηχηρή, αρνητική και μαζική. Το καλοκαίρι προμηνύεται δύσκολο αλλά ταυτόχρονα και κρίσιμο, καθώς είναι πια στιγμή ο λαός να μην μείνει απλά σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα και έναν «σταυρό» εντός ενός πλαισίου, αλλά να δράσει αποφασιστικά, δυναμικά και να συλλογικοποιήσει την άρνησή του με δομές καθημερινές, απτές, που να προτάσσουν την ελευθερία, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Θεωρώ πως είναι πια καιρός να απογαλακτιστούμε από τους «Σωτήρες», να δίνουμε καθημερινές απαντήσεις σε όσους απροκάλυπτα απειλούν την αξιοπρέπειά μας - είναι πολλοί, πλέον όλοι το γνωρίζουμε, και γενικώς -με όλη τη σημασία του νοήματος αυτή την φορά και χωρίς καμία απολύτως «κλισέ» δόση- να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας.

Σε αυτό το κλίμα ο πρώτος μάλλον δίσκος που θα συνοδέψει το φετινό μου καλοκαίρι είναι το ντεμπούτο "Nameless Faces" των Αμερικανίδων The Stops από το Portland του Oregon. Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι όταν βλέπει κανείς δίσκο από το Portland και ταυτόχρονα το νούμερο ένα αυτή τη στιγμή δισκογραφικό label για το punk rock, την Sabotage Records, πρέπει αμέσως να αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για κάτι το πραγματικά ποιοτικό. Μέχρι στιγμής δεν έχω απογοητευτεί από κανένα release αυτού του label.

Η συνταγή της φρέσκιας αυτής θηλυκής πεντάδας είναι λίγο πολύ γνωστή, με γυναικεία μελωδικά φωνητικά, πανέμορφα lead στις κιθάρες και up-tempo ρυθμούς στα τύμπανα να θέτουν τα θεμέλια της μουσικής της. Η διαφορά όμως έγκειται στο ότι οι The Stops είναι 100% ουσιώδεις, δεν φλυαρούν και καταφέρνουν κάθε κομμάτι τους να είναι μοναδικό, να έχει κάτι δικό του να σου πει. Αυτό είναι κάτι το πραγματικά δύσκολο, έως και κατόρθωμα θα το χαρακτήριζα, καθώς είναι πολύ σπάνιο για ένα συγκρότημα να κάνει το «δέκα στα δέκα» στα πρώτα μόλις κομμάτια που κυκλοφορεί. Ειλικρινά εντυπωσιακό.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να μιλήσω για μεμονωμένα τραγούδια διότι προσωπικά «την βρίσκω» με όλα. Από την αρχή του άλμπουμ και τα "Black & White" και "Moom" μέχρι το τέλος με το φανταστικό "Wasted Excuses" και το "Another Day", αυτές οι κοπέλες με μαγικό τρόπο κατoρθώνουν και κορυφώνουν όλες ανεξαιρέτως τις συνθέσεις τους, προσφέροντας τελικά πιασάρικους μελαγχολικούς ύμνους.