The Golden Grass

The Golden Grass

Svart (2014)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 21/03/2014
Επιτέλους. Retro rock που δεν πατάει στους Led Zeppelin ή στους Black Sabbath
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η Svart, μια εταιρία που στον κατάλογό της βρίσκουμε από occult και doom καλλιτέχνες μέχρι folk rock και ...έρμο post punk, προσπαθεί να μαζέψει -πολύ επιλεκτικά- ταλέντα από όλα τα ιδιώματα, «μοδάτα» και μη.

Στα μη μοδάτα συγκαταλέγονται και οι Golden Grass οι οποίοι παίζουν μουσική που έκανε ντόρο και πωλήσεις μεταξύ του 1965 και του 1970. Στο μεταίχμιο μεταξύ single και long play, στα τέλη του psychedelic και στις αρχές του hard και του progressive. Ιδανικό συγκρότημα αναφοράς -για όσους ψάχνουν τέτοια- οι σημαντικοί The Move, σε όλες τις εκφάνσεις της δημιουργικότητάς τους.

Το power trio από τις ΗΠΑ μας ροκάρει στο πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ χωρίς ίχνος χιπστεριάς, μοντερνιάς και δηθενιάς, οι οποίες συνήθως πάνε πακέτο με την αναβίωση. Και για να μην τα βλέπουμε όλα μονομερώς, χωρίς καμία διάθεση αποτύπωσης των μουσικών που ακολούθησαν ιστορικά τα είδη που αναφέρθηκαν παραπάνω (όπως κάνουν για παράδειγμα οι νεοψυχεδελεικοί) ή άλλης εξέλιξης. Μπλέκει το άμεσο blues rock με την ψυχεδέλεια και μας χορταίνει με «γεμάτες» συνθέσεις (όχι μόνο χρονικά) στις οποίες απολαμβάνουμε την κυρίαρχη θέση του μπάσου (άκου το "Sugar N' Spice"), όπως ταιριάζει άλλωστε σε τέτοιου είδους σχήματα. Όμορφη πινελιά στον κατά τα άλλα βρετανικό καμβά το southern, country rock στοιχείο το οποίο απολαμβάνουμε π.χ. στο «δώσε μου κι άλλο cowbell» "One More Time".

Δεν ξέρω αν το ευχαριστήθηκα περισσότερο γιατί τυχαίνει να έχω μπουχτίσει αυτή την εποχή με το τυπικό και βαρετό blues rock το οποίο κυκλοφορεί σε συχνότητα αντιστρόφως ανάλογη με την επιτυχία του. Ίσως να μου είχαν λείψει μπασαδούρες σαν αυτή του "Sugar N' Spice" και κιθαριές τύπου Alvin Lee σαν αυτές του "Wheels".

Υπάρχει λοιπόν και retro rock που δεν πατάει στους Zeppelin και τους Sabbath. Υπάρχουν και άλμπουμ με «μαζεμένη» διάρκεια (πέντε τραγούδια σε 36 γεμάτα λεπτά) και ισοδύναμες συνθέσεις. Υπάρχει και rock χωρίς έμφαση στα AOR ρεφρέν και τα τυποποιημένα riff τύπου AC/DC. Θα το ακούσει κανείς; Ελπίζω ναι. Το σίγουρο είναι ότι αυτό το άλμπουμ δεν θα λείψει από τις playlist μου για καιρό.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

- Please man. I'm stuck on a mountain for one more time. Can you get me wheels and some sugar n' spice?
- Αντώνη;
  • SHARE
  • TWEET