The Flower Kings

Desolation Rose

Desolation Rose (2013)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 16/10/2013
Ο μοναδικός «Flower Kings ήχος» αποτελεί από μόνος του ένα στοιχείο που αναδεικνύει την ποιότητα και την διαχρονικότητα των Σουηδών
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά την πενταετή απουσία τους, οι Flower Kings επέστρεψαν με το περσινό "Banks Of Eden" και έκτοτε φαίνεται να απολαμβάνουν εκ νέου την δημιουργική τους αύρα και μετά από μια εκτενή περιοδεία, παρέα και με τον Neal Morse σε κάποιες εμφανίσεις τους, ηχογράφησαν και ακόμα ένα νέο άλμπουμ θυμίζοντας τις δημιουργικές μέρες των «μεγάλων» τους άλμπουμ, όταν και δεν σταματούσαν να γράφουν μουσική. Ως γνωστόν, οι Flower Kings είναι κυρίως το προσωπικό όχημα του Roine Stolt και μέχρι και το προηγούμενο άλμπουμ, σχεδόν εξ' ολοκλήρου οι συνθέσεις, οι ιδέες και η πορεία πλεύσης του συγκροτήματος ήταν βασισμένα σε δικές του εμπνεύσεις. Στο νέο τους άλμπουμ, "Desoletion Rose", το συγκρότημα προσέφερε παραπάνω στη διαδικασία της συνθετικής δομής και τελικά το αποτέλεσμα είναι ακόμα μια φορά εντυπωσιακά αξιοπρεπές και ποιοτικό, όπως θα ανέμενε ο οπαδός των Σουηδών μαγίστρων του σύγχρονου progressive rock ήχου.

Με τον νέο drummer, Felix Lehrmann να έχει πλέον εγκλιματιστεί και να προσδίδει το δικό του, προσωπικό ύφος στον φρέσκο ήχο των Flower Kings, ο ακροατής εκ πρώτης όψεως έχει να κάνει με ένα άλμπουμ εν μέρει διαφοροποιημένο από τα συμφωνικά prog τεράστια άλμπουμ τους, με τις νέες συνθέσεις να είναι σχετικά μέτριας διάρκειας για τα δεδομένα τους. Αυτό φυσικά δεν απορρίπτει το επικό στοιχείο στον ήχο των Σουηδών, με το "Tower One" που ανοίγει το άλμπουμ, να διαρκεί σχεδόν δεκατέσσερα λεπτά και να περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τους Flower Kings σύγχρονους γκουρού στο prog στερέωμα. Οι φωνητικές αλληλουχίες από Stolt και Froberg εξακολουθούν να διαδέχονται η μία την άλλη και να οδηγούν εκ του ασφαλούς το άρμα, πάνω στις συνθετικές ορμές είτε του Stolt, είτε του Bodin, τα πλήκτρα του οποίου είναι ακόμα μια φορά ένα απαραίτητο συστατικό στο τελικό αποτέλεσμα. Hammond, Mellotron, Minimoog και οι συναφείς ενδεδειγμένες ηχητικές παρεμβάσεις εμπλουτίζουν τις συνθέσεις και σε αυτό το άλμπουμ.

Το "Desolation Rose" ακούγεται σύγχρονο και «vintage» ταυτόχρονα, με τις γνωστές Genesis επιρροές να έχουν πια απορροφηθεί στο έπακρο και ο μοναδικός «Flower Kings ήχος» να αποτελεί από μόνος του ένα στοιχείο που αναδεικνύει την ποιότητα και την διαχρονικότητα των Σουηδών. Και όταν κυκλοφορεί εν μέσω των ηχογραφήσεων του Stolt μεταξύ άλλων και για το prog rock όνειρο τωνTransatlantic, είναι αναμενόμενο όλη αυτή η progressive παρέα να αλληλοεμπνέεται και να δημιουργεί κατά βούληση δίσκους απαιτητικούς και προσανατολισμένους στον σκοπό τους. Δε θα ακουστούν από ετερόκλητο κοινό και δε θα αποκτήσουν ξαφνικά οι Flower Kings τη δημοφιλία και την εμπορικότητα που θα επιζητούσε κάποιο νέο γκρουπ, που πατάει πάνω στην επαναφορά του ήχου, έστω και για τους υποψιασμένους, σε νέα στάνταρ. Οι Flower Kings εξακολουθούν, όπως και στα 90s, μια εποχή που το prog ήταν μια ακόμα έννοια στα κατάστιχα του rock εν γένει, να γράφουν στα παπάρια τους τις επιταγές της μοδός. Γράφουν περίπλοκα κομμάτια, αρνούνται να βαρύνουν τον ήχο τους και επιμένουν να απολαμβάνουν πρωτίστως αυτοί τις μοναδικές καταβολές τους.

Με κομμάτια σαν το "Silent Masses", το "White Tuxedos" και το "Tower One" εξάλλου δεν θα μπορούσαν να έχουν και την απαίτηση για airplay ή κάτι αντίστοιχο. Φυσικά θα κυκλοφορήσει και μια περιορισμένη έκδοση με bonus disc και μερικές ακόμα συνθέσεις, κάτι που έτσι κι αλλιώς συνήθιζαν να κάνουν με τόσους διπλούς δίσκους στο ρεπερτόριό τους.

Όσοι έχουν επαφή με τους Flower Kings ξέρουν πάνω κάτω τι να αναμένουν και θα τους τιμήσουν, όσοι από την άλλη θέλουν ένα απτό παράδειγμα της αναβίωσης του συμφωνικού προοδευτικού ήχου και της γνήσιας prog folk αναλογικής ατμόσφαιρας, το "Desolation Rose" θα μπορούσε να αποτελέσει ένας οδηγός προς περισυλλογή και περαιτέρω ψαξίματος  στα παλιότερα πονήματα του Stolt και της παρέας του.
  • SHARE
  • TWEET