The Arcs

Yours, Dreamily

Nonesuch (2015)
Από την Βάσω Καραντζάβελου, 30/09/2015
Το νέο project του Dan Auerbach αξίζει τον χρόνο σου, αλλά καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης πλανάται ένα φάντασμα: αυτό των Black Keys
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ποιός μπορεί να ξεχάσει τον τραυματισμό του Patrick Carney, που ανάγκασε τους Black Keys να ακυρώσουν συναυλίες και να μείνουν εκτός δράσης για αρκετούς μήνες; Ποιός  Έλληνας φαν μπορεί να ξεχάσει τον κρύο ιδρώτα που τον έλουζε  σε κάθε ανακοίνωση-ακύρωση της μπάντας, φοβούμενος μήπως ακυρωθεί κι η εμφάνιση στο Rockwave; Όμως μέσα στην ατυχία του Carney σταθήκαμε τυχεροί, αφού η συναυλία πραγματοποιήθηκε κανονικά, ενώ ο Dan Auerbach αξιοποίησε εποικοδομητικά το αναγκαστικό ρεπό και έστησε ένα side project με τίτλο The Arcs.

Οι Arcs δεν είναι κάτι εντελώς καινούργιο,  μιας και ο Auerbach μάζεψε μία dream team μουσικών και φίλων, από τον  Richard Swift, μπασίστα στις περιοδείες των Black Keys, μέχρι τον συνεργάτη της Amy Winehouse, Nick Movshon. Οι περισσότεροι θα έλεγαν πως το side project του Auerbach είναι μία σχεδόν solo προσπάθεια να παίξει με νέους ήχους - γράψτε όμως λάθος. Έχουν γίνει φιλότιμες προσπάθειες να συνεισφέρουν όλοι οι καλλιτέχνες εξίσου στη σύνθεση (όχι τόσο στους στίχους) και η χρόνια γνωριμία και εγγύτητα τους φαίνεται στο αποτέλεσμα. Και μπράβο στον Dan που προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες. Το κατάφερε όμως;

Ας μην κοροϊδευόμαστε: ο Dan Auerbach είναι το ήμισυ των Black Keys, η φωνή, η ψυχή, η υπόστασή τους. Ό,τι και να κάνει θα συγκρίνεται πάντα με τους Black Keys. Όπου κι αν αναφέρεται θα υπάρχει λίγες λέξεις δεξιότερα το όνομα των Black Keys. Προφανώς και επισκιάζει τους υπόλοιπους μουσικούς, προφανώς και αποτελεί πάλι την κεντρική περσόνα, αυτή τη φορά των Arcs, προφανώς και τα παρακάτω γράφτηκαν μετά από μία υποβόσκουσα σύγκριση ανάμεσα στα δύο συγκροτήματα. Ορίστε, σε μία παράγραφο έγραψα τρεις φορές «Black Keys». Τώρα τέσσερις. Ουφ. Πρέπει να είναι δύσκολο να είσαι ο frontman μίας από τις μεγαλύτερες μπάντες στον πλανήτη.

Ηχητικά οι Arcs ξεφεύγουν από τη μπλουζ rock 'n' roll και κινούνται σε πιο πειραματικά soul, funk και ψυχεδελικά μονοπάτια. Βέβαια δεν λείπουν και οι λεπτές blues προσθήκες, όπως σαξόφωνο, πιάνο και τρομπέτες. Στην αρχή μπορεί να ακούγεται κάπως εκκεντρικό αλλά οι ήχοι μπλέκονται όμορφα, σαν μία μπάντα που παίζει πολύ καιρό μαζί και τζαμάρει σε κάποιο αμερικάνικο garage για να περάσει καλά. Ο δίσκος είναι έντονος, με πάθος. Μάλιστα ηχογραφήθηκε σε μόλις δύο βδομάδες - δεν προδίδεται όμως καμία προχειρότητα. Θα μπορούσε βέβαια να ήταν πολύ πιο άγριος - κάποιες στιγμές νιώθεις σαν να τελείωσε ο χρόνος παραμονής στο στούντιο ξαφνικά, σαν να έκλεισαν τους ενισχυτές πάνω στο καλύτερο σημείο.

Τα τραχιά μπλουζίστικα φωνητικά του Auerbach είναι  γνώριμα και δένουν με τη '70s-like, ρετρό αισθητική, πολλές φορές γίνονται παιχνιδιάρικα και βρίθουν ειρωνεία και άλλες γεμίζουν τις μελωδίες με συναισθηματισμό. Η '70s αισθητική εντοπίζεται και στα jiggles πριν από κάποια κομμάτια. Παραμένει ακόμα δυσδιάκριτο αν είναι κάποια χιουμοριστική προσθήκη ή ένας τρόπον τινά εμπλουτισμός με -κιτς- στοιχεία της pop culture.

Το μεγαλύτερο μέρος των στίχων έχει γραφτεί από τον Auerbach και αφορούν προσωπικές εμπειρίες. Χαρακτηριστικό είναι το "Velvet Ditch", που γράφτηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού και το "Pistol", με εμφανείς επιρροές από τις μεσοπολιτείες των ΗΠΑ. Προσωπικά αγαπημένο το "Rosie (Ooh La La)", βασισμένο στην ιστορία ενός νεαρού στρατιώτη που στέλνει γράμματα στην αγαπημένη του από τον πόλεμο. Μία ωδή στον έρωτα μπροστά στο αναπόφευκτο του θανάτου που φαίνεται να πλησιάζει.

Εν τέλει, ο δίσκος είναι καλός ή κακός; Προφανώς και είναι καλός, αξίζει να του χαρίσεις τον χρόνο σου και μία και δύο φορές. Είναι αυτό που θα άκουγες στο αυτοκίνητο ενός Τεξανού καουμπόη με συνεπιβάτη κάποιον μαύρο από την Ορλεάνη ενώ έχετε πάρει LSD. Αλλά καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης πλανάται ένα φάντασμα: αυτό των Black Keys. Ο δίσκος έχει εξαιρετική παραγωγή, είναι μουσικά και στιχουργικά άρτιος. Καινοτόμος, αλλά όχι όσο χρειάζεται. Εκκεντρικός, αλλά όχι όσο χρειάζεται. Η μεσότητα δεν αποτελεί πάντα την ιδανική επιλογή. Αυτό επιβεβαιώνει το "Yours, Dreamily" - λείπει η υπερβολή, τα κρεσέντο, η μαγεία των... ξέρετε ποιων.
  • SHARE
  • TWEET