Tesseract

Polaris

Kscope (2015)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 07/12/2015
Διστακτικά βήματα προόδου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Oι Tesseract είναι μια μπάντα που μας έχει συνηθίσει στον πειραματισμό και τις αλλαγές, έχοντας αλλάξει τρεις φορές τραγουδιστή αλλά και εξελίσσοντας τον ήχο της ξεφεύγοντας από το στερεοτυπικό djent, στοχεύοντας στο να δημιουργεί μια υπνωτική ατμόσφαιρα με πρωταγωνιστή τα πολυεπίπεδα φωνητικά. Αλλαγή λοιπόν ξανά πίσω από το μικρόφωνο, με τον Daniel Tompkins να επιστρέφει στη θέση που ο ίδιος δημιούργησε αλλά να καλείται να διαχειριστεί την μεταστροφή του ήχου που ξεκίνησε με το εξαιρετικό "Altered State".

Για να 'μαι ειλικρινής, ενώ θαυμάζω τον Daniel ως frontman, η φυγή του Ashe O' Hara μου δημιούργησε αμφιβολίες για το πώς θα ηχεί το "Polaris", αφού πιστεύω πως έδινε το κάτι παραπάνω με τις μελωδίες του στο τελικό αποτέλεσμα. Πέραν αυτής της αλλαγής, είχα και την απορία για το αν οι Tesseract θα συνεχίσουν στο μοτίβο του "Altered State" ή θα επιστρέψουν στον πιο «riff-oriented» ήχο του "One". Τελικά, δεν έγινε τίποτε από τα δύο.

Το "Polaris" φαίνεται να είναι προοδευτικό και διστακτικό ταυτόχρονα. Από τη μια έχεις κομμάτια όπως το "Tourniquet", το οποίο φέρνει λίγο στο μυαλό τους Karnivool, σε ταξιδεύει και σε παρασύρει μέσα στη μελαγχολία του μέχρι το μεγάλο ξέσπασμα. Από την άλλη, φαίνεται σαν οι Tesseract να διστάζουν να ξεφύγουν από αυτό που περιμένει ο κόσμος να ακούσει, σε τραγούδια σαν το "Phoenix" που θυμίζει αρκετά το στυλ του προηγούμενου δίσκου και, ενώ παραμένει μια αξιόλογη σύνθεση, δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα.

Αυτό το δίπολο προόδου και στασιμότητας είναι που δεν αφήνει το άλμπουμ να ξεφύγει και να χαρακτηριστεί ως ένα ακόμη αριστούργημα. Το "Polaris" είναι περισσότερο μια συλλογή κομματιών με διαφορετικό προσανατολισμό παρά μια συνεκτική δημιουργία, κάτι που ίσως το κάνει δυσκολότερο στο άκουσμα. Από την άλλη, όταν σε αυτή τη συλλογή παρουσιάζονται κομμάτια όπως το "Hexes" με τις έντονες εναλλαγές συναισθημάτων, είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς με τη συνθετική δεινότητα της μπάντας.

Aν και θα περιμέναμε τα φωνητικά και οι κιθάρες να αποτελούν τον βασικό πόλο έλξης του ακροατή, σε αυτή την κυκλοφορία περισσότερο από ποτέ πρωταγωνιστεί το rhythm section, με το μπάσο να κλέβει την παράσταση με τον όγκο και το φοβερό groove που δίνει στα περισσότερα κομμάτια, ενώ τα τύμπανα κλειδώνουν μαζί του και συμπληρώνουν υποδειγματικά, γεμίζοντας τόσο τις απαλότερες στιγμές με έξυπνα περάσματα όσο και δίνοντας μεγάλη έμφαση στα δυναμικά σημεία όπου μπορούν να χαρακτηριστούν ως ογκόλιθος.

Ίσως οι απαιτήσεις για μια μπάντα που καθιερώνεται ως ιδρυτικό μέλος μιας σκηνής να είναι αυξημένες, ίσως όταν έχεις ζήσει έντονες συγκινήσεις με τους προηγούμενους δίσκους της να είναι δύσκολο να εντυπωσιαστείς γι' ακόμη μια φορά όταν πλέον αρχίζει να σταθεροποιείται η ηχητική της κατεύθυνση. Όπως και να 'χει, το "Polaris" αποτελεί ένα ακόμη δυνατό βήμα για τους Tesseract, που προσπαθώντας να κρατήσουν ισορροπίες ίσως χάνουν λίγο τη φιλοδοξία τους. Βέβαια σκέφτεσαι όλα αυτά, και με το "Seven Names" να παίζει στο παρασκήνιο, ξεχνιέσαι και ταξιδεύεις πάλι στον μαγευτικό κόσμο του "Polaris", μένοντας με μια γλυκόπικρη αίσθηση. Άραγε ποιό θα είναι το επόμενο βήμα;

  • SHARE
  • TWEET