Stone Sour

House Of Gold & Bones - Part 1

Roadrunner (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 22/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ζούμε έργα και ημέρες Corey Taylor στη σκληρή μουσική. Ο αεικίνητος frontman των Slipknot και Stone Sour δεν αφήνει στιγμή να περάσει χωρίς να επιδείξει μια δραστηριότητα και κύριος εκφραστής της δουλειάς του εσχάτως είναι οι Stone Sour, ελέω της κατάστασης που επήλθε μετά τον θάνατο του Paul Grey στους Slipknot. Κι ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, οι διάφοροι γραφικοί να τον κατατάξουν στους «μαϊντανούς» (λες και η δουλειά του μουσικού δεν είναι να ασχολείται με μουσική), ας ξεκαθαρίσουμε ότι οι Stone Sour δεν αποτελούν κάποιο παράπλευρο όφελος μέσω του οποίου κεφαλαιοποιούν την επιτυχία των Slipknot  ο Taylor και ο Jimmy Root, καθώς προϋπήρχαν της παρέας με τις μάσκες.

Παρατηρώντας την ως τώρα δισκογραφία των Stone Sour υπάρχει μια σαφής εξέλιξη από άλμπουμ σε άλμπουμ και μια προοπτική που μετριάζεται από συγκεκριμένους παράγοντες και σημεία. Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ, κακά τα ψέματα, κίνησε περισσότερο την περιέργεια λόγω του ότι για πρώτη φορά ουσιαστικά ένα μέλος των Slipknot απέκτησε «κανονικό» πρόσωπο, με το συναισθηματικά φορτισμένο "Bother" και μία-δύο δυναμικές συνθέσεις σαν το "Get Inside" να είναι άξια αναφοράς. Το μεγάλο άλμα επιτεύχθηκε στο δεύτερο άλμπουμ, τόσο λόγω της βελτίωσης σε επίπεδο συνθέσεων, αλλά κυρίως γιατί το "Through Glass" έκανε ένα εντυπωσιακό breakthrough στo mainstream. Η βελτίωση στον συνθετικό τομέα συνεχίστηκε με το προπέρσινο "Audio Secrecy", με τραγούδια όπως το "Say You'll Haunt Me" ή το "Mission Statement", αλλά κοινό χαρακτηριστικό και των δύο άλμπουμ είναι πως έπρεπε να επιμείνουν λίγο περισσότερο στη διαλογή των τραγουδιών. Δίπλα σε εντυπωσιακές συνθέσεις άφηναν αρκετές δευτερευούσης αξίας, που στο τέλος μείωναν τη συνολική αξία.

Όμως, με κάθε δίσκο πλησίαζαν πιο πολύ στο συνολικό επιθυμητό αποτέλεσμα και με το νέο άλμπουμ τους "House Of Gold & Bones Part 1" (που αποτελεί το πρώτο μέρος μιας διπλής concept δουλειάς) έκαναν ένα ακόμα βήμα προς το να αγγίξουν το ιδεατό. Το οποίο είναι να φτιάξουν ένα συμπαγές άλμπουμ, που θα κρατάει τα καλά στοιχεία της μπάντας, ήτοι την ικανότητά της να συνθέτει hits και την μοναδικότητά της να συνδυάζει επιθετικά και μελωδικά στοιχεία, καθώς στο άλμπουμ μπορεί να βρει κάποιος πραγματικά καλές συνθέσεις με σημεία που θα είχαν θέση σε ένα άλμπουμ του Daughtry και σημεία που θα μπορούσαν να ανήκουν στους Kreator. Η ιδιαιτερότητα αυτή μαζί με τις φοβερά παθιασμένες ερμηνείες του Corey Taylor αποτελούν τα δυνατότερα σημεία της μπάντας.

Δεν σου επιτρέπεται κανένα περιθώριο αντίδρασης όταν το άλμπουμ ξεκινάει με τέτοιους δυναμίτες όπως το "Gone Sovereign" και το "Absolute Zero", που αποτελούν δύο από τις καλύτερες συνθέσεις στη δισκογραφία της μπάντας, ενώ οι φωνητικές γραμμές και μόνο θα ήταν ικανές να καταστήσουν το "A Rumor Of Skin" που ακολουθεί ξεχωριστό, σε μια εντυπωσιακή σύνθεση. Τα δύο "Travelers" αποτελούν ωραίες, ακουστικές δίλεπτες συνθέσεις, κάτι σαν intro, με το πρώτο ειδικά να αποτελεί την ιδανική γέφυρα μετάβασης στην -ως τώρα- αγαπημένη μου σύνθεση του άλμπουμ, το "Tired", κατά την οποία ο Taylor βγάζει ψυχή στην ερμηνεία που λίγοι σύγχρονοι ερμηνευτές μπορούν να βγάλουν, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινείται το πιο μπαλαντοειδές "Taciturn". Στην επιθετικότητα του "RU486" διακρίνονται στοιχεία που θα είχαν θέση στο "Outcast" των Kreator (στα verses), ενώ οι τρεις συνθέσεις που συμπληρώνουν το άλμπουμ ("My Name Is Allen", "Influence Of A Drowsy God" και "Last Of The Real"), χωρίς να είναι κακές, υπενθυμίζουν τα τρωτά σημεία της μπάντας και δεν ακολουθούν το υψηλό επίπεδο των υπολοίπων. Αν αυτές οι τρεις συνθέσεις ήταν στα επίπεδα των υπολοίπων θα μιλάγαμε υπό άλλους, υψηλότερους όρους για αυτό το άλμπουμ.

Οι Jimmy Root και Josh Rand είναι πιο δεμένοι από ποτέ, με εξαιρετική δουλειά στα lead και όμορφα τοποθετημένες δισολίες, ενώ ο Roy Mayorga δίνει το κάτι παραπάνω με το εκπληκτικό παίξιμο στα τύμπανα, έχοντας την συμπαράσταση ενός μπασίστα μεγάλης κλάσης και εγνωσμένης αξίας, όπως είναι ο Rachel Bolan των Skid Row που επιστρατεύτηκε για τις ηχογραφήσεις, μιας και είναι το πρώτο άλμπουμ χωρίς τον Economaki στη θέση αυτή. O εξίσου σπουδαίος David Botrill έχει επιμεληθεί την παραγωγή με εμφανές αποτέλεσμα, καταφέρνοντας να αναδείξει και τον μεγάλο πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλος από τον Taylor. Είναι οι στίχοι που στάζουν χολή και πόνο, είναι ο τρόπος που τους ερμηνεύει, είναι η αίσθηση που σου αφήνει πως προσπάθησε να αποδώσει με την ψυχή του σε αυτό το άλμπουμ, που πιστοποιούν γιατί ανήκει στην ελίτ των σύγχρονων rock/metal τραγουδιστών.

Συνολικά, οι Stone Sour κυκλοφορούν την πιο μεστή σε σύνολο δουλειά τους ως σήμερα, βαραίνοντας τον ήχο τους στα δυνατά σημεία και δίνοντας περισσότερο νόημα στα ακουστικά, βελτιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ποσόστοση «πραγματικά καλών τραγουδιών / fillers». Μακάρι να αποδειχθώ λάθος στην εντύπωση που έχω ότι κάτι έχει σπάσει στο εσωτερικό των Slipknot, αλλά αυτή μου η αίσθηση με κάνει να πιστεύω πως τα σπουδαία στο μέλλον πρέπει μάλλον να τα περιμένουμε από τους Stone Sour. Αυτή την αίσθηση έρχεται να ενισχύσει το "House Of Gold & Bones Part 1", που αποτελεί ένα ιδανικό παράδειγμα της δυναμικής του σύγχρονου σκληρού ήχου.

  • SHARE
  • TWEET