Soulfly

Savages

Nuclear Blast (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/09/2013
Ο Max επιμένει να εστιάζει στην ακραία πλευρά των Soulfly, αυτή τη φορά κάπως πιο ισορροπημένα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τον ξέρουμε τον Max, πλέον. Ξέρουμε τα καλά του, τα (μουσικά) κουσούρια του, τις ιδιαιτερότητές του. Και τον αγαπάμε για όλα αυτά, αφού η σταδιοδρομία ενός καλλιτέχνη καθορίζεται από τις κορυφές που έχει κατακτήσει κι όχι τόσο από τα ατοπήματα ή τα αδιάφορα βήματα της πορείας του.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να αναπτύξουμε τι έχει προσφέρει, καθώς αυτό θα πρέπει να το (ανα-)γνωρίζει ο καθένας που ασχολείται με αυτή τη μουσική σοβαρά. Στο ένατο (κι όμως!) στούντιο άλμπουμ του με τους Soulfly, ο Max επιβεβαιώνει ότι η τάση του στα τρία προηγούμενα άλμπουμ δεν ήταν τυχαία, καθώς συνειδητά έχει εστιάσει στα πιο metal χαρακτηριστικά του και δη τα ακραία, παραμερίζοντας σε σημαντικό βαθμό τα tribal στοιχεία, τα ακουστικά σημεία, τα μελωδικά φωνητικά κοκ. Στο "Savages" αυτά τα μέρη είναι λίγο περισσότερα σε σχέση με το "Enslaved" αλλά και πάλι μάλλον περιορισμένα σε σχέση με τους πιο ισορροπημένους Soulfly που αγάπησα στα πέντε πρώτα άλμπουμ.

Τα στοιχεία που χρήζουν προσοχής σε αυτή την κυκλοφορία είναι αρκετά. Πρώτον, είναι η πρώτη φορά μετά το 1989 και το "Beneath The Remains" που ο Max δεν βρίσκεται υπό τη σκέπη της Roadrunner, ακολουθώντας την μετακίνηση ενός ανθρώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με την ανάδειξη των νεαρών τότε Βραζιλιάνων, του Monte Conner. Δε νομίζω πως επιδέχεται αμφισβήτησης το ορθό αυτής της απόφασης από μέρους του Max, παρόλο που αρκετές δισκογραφικές ήθελαν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους.

Επίσης, για πρώτη φορά ο γιός του Zyon αποτελεί μόνιμο μέλος της μπάντας, έχοντας αναλάβει τα drums. Η δουλειά του είναι αξιοπρεπής, αλλά έχει ακόμα δρόμο να διανύσει για να δικαιώσει τον πατέρα του, ο οποίος διατείνεται ότι του θυμίζει τον αδερφό του Igor. Αυτή η συνεργασία επέτρεψε στον Max να δουλέψουν τα τραγούδια στο σπίτι τους και να τα ετοιμάσουν παρέα πριν μπουν στο στούντιο, μια διαδικασία που ακολουθούσε στις παλιές μέρες των Sepultura, καθώς τα τελευταία χρόνια η μουσική των Soulfly ετοιμαζόταν στο στούντιο. Στην οικογενειακή υπόθεση προστίθεται κι ο έτερος γιός του Igor Jr. που καλείται να φωνάξει (γιατί δεν είμαι σίγουρος πως τραγουδάει) στο ρεφρέν του "Bloodshed", το οποίο επί τη ευκαιρία υπήρξε και το πρώτο single/δείγμα μέσα από το άλμπουμ.

Οι συμμετοχές είναι και πάλι αρκετές. Κι αν τα guest φωνητικά των Jamie Hanks (I Declare War), στο "Fallen" και του κιθαρίστα των Napalm Death, Mitch Harris, στο "K.C.S." μού ακούγονται από αδιάφορα ως κουραστικά, έρχεται ο σπουδαίος κύριος Neil Fallon των Clutch να δείξει πως γίνεται η δουλειά και να κάνει τη διαφορά, στο καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το "Ayatolla Of Rock 'N' Rolla". Πολλοί ίσως αγνοούν ότι το 1995 οι Sepultura είχαν πάρει μαζί τους ως support τους Clutch, οπότε ίσως άργησε κιόλας να πραγματοποιηθεί αυτή η συνεργασία.

Το άλμπουμ γενικά είναι ομοιογενές, αρκετά επιθετικό και με εξαίρεση τα ψήγματα από southern στο "Ayatolla Of Rock 'N' Rolla" και το κλείσιμο του "El Comegente" με την ακουστική κιθάρα του Marc Rizzo (θυμίζοντας λίγο σε δομή το "Mars" από το "Prophecy") το άλμπουμ δείχνει να είναι και πάλι σχετικά μονοδιάστατο, για τα standard του Max και των Soulfly. Πέραν των δυο προαναφερθέντων κομματιών, μετά βίας ξεχωρίζουν λίγο τα "Fallen" και "Spiral", ενώ και πάλι το παραδοσιακό ένατο μέρος του ομώνυμου τραγουδιού θα βρίσκεται στην special edition, μη και χαλάσει τη ροή του κοπανήματος. Η δε παραγωγή του Terry Date είναι αρκετά ικανοποιητική, αλλά όχι κάτι που να διαφοροποιεί τον ήχο του συγκροτήματος ιδιαίτερα.

Συνολικά σε σχέση με το "Enslaved", το "Savages" το άκουσα με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, τοποθετώντας το αξιολογικά κοντά στο "Omen", αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα την ικανοποίηση που μου προσέφεραν μέχρι και το "Dark Ages". Το άλμπουμ δεν στερείται ωραίων ιδεών και ενδεχομένως απλώς δεν έχω εγώ τη διάθεση να ακολουθήσω τη μουσική πορεία που επιλέγει να ακολουθήσει ο Max τελευταία. Θα περιμένω, λοιπόν, ελπίζοντας ότι θα ξαναβρεί τις «ρίζες» του, όχι όμως αυτές των πρώτων άλμπουμ που κυκλοφόρησε, αλλά αυτές που βρήκε στα μέσα της δεκαετίας του '90.
  • SHARE
  • TWEET