Sonic Youth

The Eternal

Matador Records (2009)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 10/02/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στους περισσότερους θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο, αν οποιοδήποτε άλλο punk συγκρότημα, με τουλάχιστον εικοσιπέντε χρόνια ζωής,  κυκλοφορούσε νέο άλμπουμ. Η μόνη διαφορά έγκειται στο γεγονός, ότι δεν μιλάμε για οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα, αλλά για τους Sonic Youth. Μια μπάντα που η κάθε δισκογραφική της προσπάθεια χαιρετίστηκε θετικά τόσο από οπαδούς αλλά και από όχι τόσο «μυημένους» στο είδος. Και το "The Eternal" λοιπόν δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν την παράδοση, και κρατάει ψηλά τον πήχη της μουσικά αναρχικής ψυχεδέλειας, που μας ταξιδεύουν πάντα οι Sonic Youth.

Αυτό που προβληματίζει στην περίπτωση του "The Eternal", είναι ότι παρ' όλο που αισίως είναι το δέκατο έκτο άλμπουμ του συγκροτήματος, ακούγεται σαν να είναι η πιο συγκροτημένη δουλεία τους, με πολύ καλή παραγωγή και μαγική συνοχή, σε ένα μουσικό είδος που είναι λίγο ιδιαίτερο και ίσως να αρχίζει και να τελειώνει στους Sonic Youth. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος της δημιουργίας μιας αίσθησης ανακεφαλαίωσης και μουσικής «σάρωσης», όλων των ευρηματικών ακουσμάτων που μας έχουν δώσει κατά καιρούς: από τις εκπληκτικές ψυχεδελικές κιθάρες, που σε άλλα χέρια και μυαλά θα έβγαζαν απλώς θόρυβο, μέχρι τα περίτεχνα «θορυβώδη» και βρώμικα punk riff που μας έκαναν να τους λατρέψουμε.  Δεν θα κρύψω, ότι με το εισαγωγικό κομμάτι του άλμπουμ, το "Sacred Trickster", μου έκανε πραγματικά εντύπωση η δυναμική τους και θα τολμούσα να πω ότι ίσως να είναι το πιο «σκληρό» ξεκίνημα, από το "100%" του "Dirty". Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν 1992…

Η συνέχεια όμως γίνεται όλο και καλύτερη. Με το "Antiorgasmic"  και to "Leaky Lifeboat" να μας δίνουν τραγουδιστικά ντουέτα της Gordon και του Moore σε διάρκεια που δεν μας έχουν συνηθίσει. Όπως και το γεγονός ότι η Kim αποφασίζει αυτή την φορά να μην είναι μια απλή «δευτερορολίτισσα» και αναλαμβάνει τις μουσικές της ευθύνες. Μία φορά σίγουρα δεν της βγαίνει σε καλό, αφού η ερμηνεία της θυμίζει cut από πρώτες πρόβες του κομματιού.. εκτός στούντιο. Της το συγχωρούμε όμως εύκολα ακούγοντας την στο "Malibu Gas Station" που η φωνή της, για τα δεδομένα μας, φαντάζει μελωδικότατη και είναι. Εδώ θα πρέπει να κάνουμε και μια μνεία στον νέο τους μπασίστα. Ο Mark Ibold, όπως και στους Pavement κατά το παρελθόν, φαίνεται να γεμίζει πολύ καλά τον μουσικό χώρο που του δίνεται. Το αποτέλεσμα είναι προφανέστατο αφού σχεδόν όλα τα κομμάτια του "The Eternal" παίρνουν μια ισχυρή ρυθμική χροιά, που κάνει όλο τον ήχο της μπάντας πιο καθαρό.

Εκτός όμως από τα μελωδικά και έντονα ρυθμικά παραμορφωμένα κύματα που φτάνουν στα αυτιά μας, ιδιαίτερη προσοχή προκαλεί, ειδικά στο "Leaky Lifeboat", ο σουρεαλισμός των στίχων, μιας και ο Moore αποτίει μουσικό φόρο τιμής στον Αμερικανό ποιητή Gregory Corso. Φαίνεται ότι έχει επηρεαστεί αρκετά από αυτόν, αφού ο σουρεαλισμός και οι ευφάνταστες παρομοιώσεις, ακούγονται καθ' όλη την διάρκεια του δίσκου.

Αναρωτιέμαι μήπως όλα τα παραπάνω είναι οι τρόποι που διαλέγουν οι Sonic Youth να γίνουν αυτό που ίσως να προδίδει ο τίτλος του άλμπουμ: αιώνιοι, παντοτινοί. Τελικά ίσως το "The Eternal" να είναι για τους Sonic Youth ένα άλμπουμ "back to basics". Ένα άλμπουμ που προσπαθεί να περικλείσει όλα αυτά τα στοιχεία που τους έβαλαν στις καρδιές όλων των προδομένων punks και των περίεργων alternative τύπων.
  • SHARE
  • TWEET