Social Distortion

Hard Times And Nursery Rhymes

Epitaph (2011)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 18/01/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η -εκάστοτε- παρέα του Mike Ness συγκροτεί μια από αυτές τις μέτριες μπάντες που τις λατρεύεις σα να ήταν μια από εκείνες τις λίγες γιγαντωμένες. Φταίει το οικουμενικό φολκλόρ του καουμποϊσμού και αυτή η ντόμπρα ζεστασιά στη φωνή και στη fuzzαριστή κιθάρα. Για τους Social Distortion, η γοητευτική μέθοδος της πρώιμης ωριμότητας των περίπου δύο τελευταίων δεκαετιών δε θα έριχνε κανέναν από την καρέκλα: μια κατ' αρχήν παραδοσιακή rock 'n' roll γραφή, με τη μελωδική ευφράδεια της country, αποτυπωμένη σε βραχνή και φασαριόζα punk νοοτροπία. Το θαυματουργό στοιχείο που μαγεύει τον κοσμάκη είναι η δύναμη της προσωπικότητας της ερμηνείας, μέσα από ένα μάλλον όχι και τόσο συναρπαστικά ιδιοφυές μίγμα. Ας μας ξαναπαίξουν το πιο κλισεδιάρικο refrain, πάλι θα χορεύει ο σβέρκος μας και πάλι η μπύρα θα χύνεται στο ατυχώς καστόρινο μποτάκι του διπλανού.

Για άλλη μια φορά το honky tonk αγκομαχά κάτω από το βάρος της βραδύτητας των ολόκληρων ακόρντων βρωμιάς, για άλλη μια φορά η ξεδιαντροπιά της punk απλούστευσης ντύνεται με τα σπιρούνια της ακομπλεξάριστης americana. Για άλλη μια φορά, και ίσως περισσότερο από κάθε άλλη. Το "Hard Times And Nursery Rhymes" προφανώς δε φέρει κάτι που θα το γάτζωνε αντικειμενικώς σε τούτη τη δεκαετία. Ούτε καν στην προηγούμενη. Ακόμη και αν αναγνωρίσουμε μια κάποια συγγένεια με τη «φρεσκάδα» των Hold Steady, στο "Gimme The Sweet And Lowdown" φερ' ειπείν, δε θα παίρναμε ούτε ανάσα πριν το αποδώσουμε στην πασιφανή κοινή ρίζα που οδηγεί στο εύφορο έδαφος του μεγάλου Bruce Springsteen.

Δεν έκρυψε ποτέ τις καταβολές και τις τάσεις του ο Mike Ness. Αρκεί κανείς να αφιερώσει λίγο χρόνο στην προσωπική του δισκογραφία για να το διαπιστώσει. Ίσως, λοιπόν, το έβδομο άλμπουμ της αραιής πλέον δισκογραφίας των Social Distortion να αποτελεί ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Διαλέγει μια πιο καθαρή rock πυξίδα, αφιερώνεται σε μετριασμένες, αλλά εξίσου επώδυνες, ταχύτητες, δίνει χώρο σε συναισθηματικότερες εκφράσεις. Δεν απέχει, όμως, από την ομαλή και αργή εξέλιξη του ήχου, ούτε από την ταυτότητα που έπλασε η μπάντα για τον εαυτό της, μέσα σε τρεις δεκαετίες. Μια ταυτότητα τόσο ισχυρή, που δε χρειάζεται να καυγαδίσει με τους γίγαντες για να επιβληθεί. Δες το από την αρχή. Η γραφή του "California (Hustle And Flow)" βρίσκεται καταμεσής στην απόσταση που χωρίζει τους Rolling Stones από τους AC/DC, χωρίς να ντραπεί ότι θυμίζει τους μεν ή τους δε.

Το ζουμί είναι εδώ. Ας πασχίζει ο κουστουμάτος τσαμπουκάς του "Machine Gun Blues" ή η μπαλανταδόρικη δυναμική του "Writing On The Wall", την παράσταση κλέβει η πανέξυπνη διασκευή του "Alone And Forsaken" - δεύτερη για τους Social Distortion και προφανώς τελειότερη από την προ δεκαπενταετίας ανεπισημότητα του "Girls, Cars And Loud Guitars". Το άριστο έφιππο επικό western του ιερού προπάτορα Hank Williams ξανανιώνει στα χέρια των Καλιφορνέζων και μας θυμίζει πώς γράφεται ένα πραγματικά καλό τραγούδι. Θα επιμείνω ότι το ζουμί είναι εδώ. Όπως πάντα, οι Social Distortion διαπρέπουν λόγω εξαιρετικής ερμηνείας, όχι τόσο λόγω καλλιγραφίας.
  • SHARE
  • TWEET