Slow Season

Mountains

Riding Easy (2014)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 16/12/2014
Το δύσκολο όμως είναι να ξεχωρίσεις τον «κλέφτη» από τον «νοικοκύρη» κι αν το καταφέρεις, τότε είναι που θα απολαύσεις έναν στ' αλήθεια εξαιρετικό δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αν υποθέσουμε ότι η Small Stone Records κατέκτησε τα φετινά δισκογραφικά πρωτεία, σε θέμα ποιότητας των κυκλοφοριών της, τότε η εταιρεία εκείνη που έπεται είναι η Riding Easy. Έχοντας στο pal mare της μπάντες όπως τους The Picturebooks, The Well και τους Electric Citizen, το βραβείο του rookie της χρονιάς της ανήκει.

Το τελευταίο -χρονολογικά- πειστήριο ακούει στο όνομα "Mountains", ανήκει στους Slow Season και όποιος έχει έστω και την ελάχιστη σχέση με το ύφος της Riding Easy, θα απολαύσει τα αναμενόμενα. Το "68" που ανοίγει τον δίσκο, είναι όνομα και πράμα: Από την πρώτη του νότα, μεταφέρεσαι στην εν λόγω χρονολογία κι αναγνωρίζεις άμεσα πως το μουσικό μικρόβιο των Led Zeppelin, σιγοτρώει τα σωθικά των Καλιφορνέζων.

«Θέλαμε να γνέψουμε καταφατικά προς τους Led Zeppelin», δήλωσαν οι ίδιοι και η παραδοχή τους έχει σημασία. Δεν είναι από εκείνους που όταν τους ρωτήσεις για το πόσο σας έχουν επηρεάσει οι Black Sabbath, σου κάνουν τον Κινέζο λες και δεν έχουν ακούσει ποτέ τους. Οι Slow Season είχαν έναν συγκεκριμένο στόχο κατά νου και τον πέτυχαν στο ακέραιο: «Σκοπός μας ήταν να αποτυπώσουμε το πνεύμα της εποχής και να κάνουμε τον κόσμο να αναρωτιέται για το αν ο δίσκος μας είναι του 1969».

Το "Mountains" ανήκει και με το σπαθί του στους δίσκους εκείνης της περιόδου. Το μέρος της ηχογράφησης (garage), ο τρόπος και η ατμόσφαιρά του είναι πέρα για πέρα vintage, το κυριότερο όμως είναι πως συνέθεσαν εξαιρετικά τραγούδια. «Ελπίζουμε ο κόσμος να εκτιμήσει την ειλικρίνεια πίσω από την μουσική, την διαδικασία ηχογράφησης, τους στίχους και τις μελωδίες. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε και μακάρι να το αγαπήσει κι ο κόσμος». Και πώς να μην το αγαπήσει;

Πίσω από την μουσική παρακαταθήκη σπουδαίων συγκροτημάτων, υπάρχει η διαδικασία αναγνώρισής της κι εν συνεχεία η μετάδοσή της. Ακόμα και το "Ain't Gonna Listen" που μοσχοβολάει από χιλιόμετρα "Sympathy For The Devil", αυτό προσπαθεί να εξυπηρετήσει. Εκείνο όμως που μου τους έκανε ιδιαιτέρως συμπαθείς, είναι το ανεπαίσθητο μα και ταυτόχρονα αναγνωρίσιμο ύφος της σκανδιναβικής σκηνής και δη, της σουηδικής. Από την εκφορά του μουσικού λόγου σε ορισμένες των περιπτώσεων, μέχρι την ακρόαση του "Damos Days" που έφερε άμεσα κατά νου το εκπληκτικό ντεμπούτο των Dead Man με αρκετή δόση από τους στεναγμούς του Robert Plant.

Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίσεις κάποιον ως μίμο και μη έχοντα προσωπικό ύφος, να τον αποκηρύξεις και να χλευάσεις την ομοιότητα του. Το δύσκολο όμως είναι να ξεχωρίσεις τον «κλέφτη» από τον «νοικοκύρη» κι αν το καταφέρεις, τότε είναι που θα απολαύσεις έναν στ' αλήθεια εξαιρετικό δίσκο.
  • SHARE
  • TWEET