Slipknot

Θυμάμαι καλά, τότε στην εποχή του ομώνυμου ντεμπούτου τους, τους Slipknot να διακηρύττουν βαρέως την φιλοσοφία πίσω από το image τους, η οποία φερόταν να είχε ως βασική αρχή το αδιάσπαστο της ενότητάς τους. Δηλώσεις όπως «Αν χάσουμε οποιοδήποτε μέλος μας, θα το διαλύσουμε με συνοπτικές» ή «Αν στο δεύτερο άλμπουμ έχουμε γίνει διάσημοι, θα έχουμε χάσει τον σκοπό μας» έμοιαζαν πολύ ρομαντικές για να είναι αληθινές, όμως δεν θα μπορούσαν παρά να επιστρέψουν στην μνήμη μου ακούγοντας το πολυαναμενόμενο ".5: The Gray Chapter", την πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας από το Des Moines της Iowa, που έρχεται μετά από μία -κάθε άλλο παρά ήσυχη- εξαετία.

Τα όσα μεσολάβησαν από το "All Hope Is Gone" μέχρι σήμερα είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Ο θάνατος του Gray, η περίοδος θρήνου (sic), οι περιοδείες με τον Donnie Steele στη θέση του μπασίστα, το μπαράζ ετερόκλητων δηλώσεων σχετικά με το μέλλον της μπάντας, η δημιουργία των Scar The Martyr του Jordison και η αποχώρησή (εκδίωξή;) του από τους Slipknot, η εμπορική άνοδος των Stone Sour των Taylor / Root, η «μαϊντανοποίηση» του πρώτου και η αποχώρηση (εκδίωξη;) του δεύτερου από αυτούς... όλα δείχνουν να έχουν παίξει κάποιον ρόλο στη διαμόρφωση του ".5: The Gray Chapter".

Αν και πρωτίστως συνδεδεμένο με τον Paul Gray και το παρελθόν του με την μπάντα, το άλμπουμ περιέχει -όπως μας έχουν συνηθίσει- ορισμένα νέα στοιχεία που οδηγούν από τη μία σε μία αισθητά διαφορετική προσέγγιση, κι από την άλλη σε ένα ελάχιστα προηγμένο συνολικό αποτέλεσμα. Το υλικό σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται από συνδέσεις με καθεμία από τις τέσσερις προηγούμενες δουλειές, ωστόσο υπάρχουν και κομμάτια που ίσως να ταίριαζαν καλύτερα σε έναν δίσκο των Stone Sour. Για παράδειγμα, το εναρκτήριο "XIX" παραπέμπει ευθέως στην αντίστοιχη έναρξη του "Vol. 3" ("Prelude 3.0"), ενώ το "Sarcatastrophe" που ακολουθεί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το "People = Shit" της νέας τους εποχής. Στο "AOV" η ψαλίδα ανοίγει πολύ περισσότερο, καθώς τους ταχύτατους ρυθμούς και τα βαρβάτα riff ακολουθεί ένα -πιο μελωδικό κι απ' τη μελωδία την ίδια- ρεφρέν και ένα χαλαρό μεσαίο σημείο με solo μπάσο, με την σύνθεση να μοιάζει κάπως διχασμένη ως προς το ύφος της. Οι νεωτερισμοί αφορούν κυρίως σε κάποιους διάσπαρτους ηλεκτρονικούς ήχους / beat που δοκιμάζονται για πρώτη φορά, καθώς και στις δομές των "Killpop" και "If Rain Is What You Want", που ταυτίζονται με δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου.

Ανάλογη είναι και η συνέχεια, με την μπάντα να πηγαίνει σε μία «Slipknot feat. Stone Sour» κατεύθυνση, με αρκετές αναφορές στο παρελθόν, χαρακτήρα «best of» του παλιότερου υλικού της, αλλά και σαφείς νύξεις ανανέωσης... Ένα άχαστο πλάνο, δηλαδή, που τονίζει τόσο το μήνυμα διατήρησης της ταυτότητας των Slipknot, όσο και την διάθεσή τους για εξέλιξη (έστω κι αν αυτό συμβαίνει μέσω μικρών -και κυρίως πλαγίων- βημάτων).

Έτσι, το ".5: The Gray Chapter" θα ενώσει όλες του τις πλευρές καταλήγοντας σε ένα ισορροπημένο -και ιδιαιτέρως προσεγμένο για άλλη μία φορά- αποτέλεσμα, στο οποίο ο κάθε οπαδός των Slipknot θα βρει κι από κάτι να συνδεθεί. Η back to the roots αμεσότητα του "Sarcatastrophe", το άψογο ρεφρέν του "The Devil In I", η διαφορετικότητα του "Killpop", ο ύστατος αποχαιρετισμός στον Gray με το "Goodbye", το «πολεμικό» κλίμα του "Custer" και το διπολικό κλείσιμο με το χαοτικό "The Negative One" και το «καθησυχαστικό» "If Rain Is What You Want" χαρίζουν στον δίσκο μερικές από τις καλύτερες στιγμές του, με τα "AOV", "Skeptic", "XIX" να ακολουθούν και τα "Lech", "Nomadic", "The One That Kills The Least" να τερματίζουν στις χαμηλότερες θέσεις.

Εν ολίγοις, μπορούμε να δηλώσουμε άφοβα πως οι Slipknot κερδίζουν ένα ακόμη στοίχημα με τον πέμπτο ολοκληρωμένο δίσκο τους, εκτελώντας επιτυχημένα τον διττό τους στόχο, που δεν είναι άλλος από τον καθησυχασμό του παλιού οπαδού και την ασφαλή μεταφορά του στο επόμενο κεφάλαιο της μπάντας. Στην πορεία ασφαλώς και θα υπάρξουν κάποιοι που θα δυσανασχετήσουν είτε με την αυξημένη καθαρότητα της παραγωγής (του Greg Fidelman), είτε με την ανεπτυγμένη χρήση της -φωνητικής ή μη- μελωδίας ως βασικού κορμού πολλών κομματιών, είτε μόνο και μόνο με την απόφαση των Αμερικανών να περάσουν το κατώφλι της μετά-Gray εποχής. Οι περισσότεροι, όμως, θα κάνουν λόγο για ακόμη μία σπουδαία δουλειά, που θα επιτρέψει στους Slipknot να γυρίσουν σελίδα στη δισκογραφία τους μετά από μία μακρά και σκοτεινή περίοδο, μένοντας ουσιαστικά αναλλοίωτοι στον πυρήνα τους και επαληθεύοντας μέσα στα 64 λεπτά του ".5: The Gray Chapter" το παράδοξο της εξίσωσης «9 - 2 = 9».