Sixx:A.M.

Πριν από εφτά χρόνια, όταν και κυκλοφόρησε επίσημα το soundtrack της βιογραφίας του Nikki Sixx, "The Heroin Diaries", κοινό και κριτικοί έμειναν άναυδοι από το αποτέλεσμα. Γεγονός που κράτησε τους Sixx:A.M. ζωντανούς μέχρι και σήμερα, παρόλο που εξαρχής υποτίθεται ότι σχηματίστηκαν μόνο για εκείνον τον δίσκο. Έτσι, το 2009 κυκλοφόρησαν το "This Is Gonna Hurt" και πλέον από τον Οκτώβρη του 2014 κοσμεί τα online και μη δισκοπωλεία ο τρίτος τους δίσκος με τίτλο "Modern Vintage".

Για το νέο δισκογραφικό εγχείρημα του project που φέρει το όνομα του μπασίστα των Mötley Crüe έχουν ειπωθεί πολλά καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς, τα οποία μας γέμισαν με αρκετά ερωτηματικά. Πρώτα από όλα, ο ίδιος ο Nikki Sixx ανακοίνωσε πως δεν θα έχει πολλά κοινά με τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες της μπάντας. Ενώ ο κιθαρίστας των Guns N' Roses, DJ Ashba, συμπλήρωσε πως θα είναι ένα υβρίδιο μεταξύ μοντέρνου και κλασικού hard rock που ούτε ο ίδιος δεν έχει ξανακούσει, και αυτός ήταν και ο λόγος που βαφτίστηκε έτσι το άλμπουμ. Τον Αύγουστο που μας πέρασε κυκλοφόρησε και ο προπομπός του δίσκου, με το video clip του "Gotta Get It Right", που όντως δεν θύμιζε σε τίποτα τα προηγούμενά τους εγχειρήματα, και έτσι ουσιαστικά κατάφεραν να μεγαλώσουν κατά πολύ το ενδιαφέρον μας, για να ακούσουμε ολόκληρο τον νέο τους δίσκο.

Όταν πλέον πήραμε το "Modern Vintage" στα χέρια μας και ολοκληρώσαμε τις πρώτες ακροάσεις, σπεύσαμε να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας στον κύριο Sixx  για τις ειλικρινέστατες δηλώσεις του. Ο δίσκος όντως δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής, διότι πολύ απλά είναι ό,τι πιο κακόγουστο έχουν δημιουργήσει ποτέ. Όσο για τις δηλώσεις του κιθαρίστα τους, δυστυχώς δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε κάπου αυτό το υβρίδιο που με τόσο καμάρι μας αναφέρει πως δημιούργησαν.

Ουσιαστικά ο δίσκος αποτελείται από έντεκα συνθέσεις εκ των οποίων μόνο δύο μπορούν να κρατηθούν σε κάποιο ικανοποιητικό επίπεδο και μιλάμε για το "Stars" και το "Hyperventilate". Ο λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι άλλος από την συνεχόμενη αλλαγή πλεύσης της μπάντας, η οποία άφησε πίσω της τις γεμάτες εντάσεις συνθέσεις και το συγκλονιστικό concept ζωής-θανάτου του "The Heroin Diaries". Δεν έδωσε καμία συνέχεια στο θέμα άρνησης και αποδοχής, με το οποίο είχε καταπιαστεί στο πολύ καλό "This Is Gonna Hurt" και πλέον πέρασαν σε μια καρναβαλική και γλυκανάλατη αντίληψη του ότι όλα είναι απαίσια αλλά και ταυτόχρονα υπέροχα. Μελωδίες σαν του "Accidents Can Happen" και του "Skin" αντικαταστάθηκαν από τις μετριότατες του "Give Me A Love" και του "High On The Music", ενώ riffάρες σαν τα "This Is Gonna Hurt" και "Heart Failure" επίσης εξαφανίστηκαν και στην θέση τους έχουμε κομμάτια σαν το άγευστο "Let's Go" και το αδιάφορο "Relief". Από την μία ο Dj Ashba δείχνει να μην έχει κανένα περιθώριο να ξεδιπλώσει το τεράστιο ταλέντο του, ενώ από την άλλη ο James Michael είναι μόνιμα στο προσκήνιο, φτάνοντας σε σημείο να μας κουράζει με τα «tout-tourou-tout» του στο "Get You Some" και με τα à la Michael Jackson φωνητικά του στο πολύ κακό -για να είναι αληθινό- "Miracle". Οι δε βασανισμένοι και λυτρωτικοί  στίχοι του Nikki Sixx πήγαν περίπατο και την θέση τους πήραν στίχοι του τύπου «Say alright, alright. Do you wanna be my lover tonight», που ναι μεν στους Mötley Crüe μπορεί να τα αντέχαμε, μέχρι και να τα γουστάραμε, αλλά δεν έχουν καμία θέση στους Sixx:A.M. βάσει των όσων έχουμε εισπράξει από εκείνους μέχρι στιγμής.

Δυστυχώς η απογοήτευση από αυτήν την κυκλοφορία και από την συγκεκριμένη μπάντα δεν γίνεται να κρυφτεί. Καλώς ή κακώς, η μπάντα βάλθηκε να εξελιχθεί ψάχνοντας νέα υβρίδια και νέες μουσικές, αλλά κάπου εκεί έχασε όλη την ουσία και αυτό λειτούργησε εναντίον της και φυσικά εναντίον μας που περιμέναμε έναν αξιόλογο διάδοχο των δύο πρώτων τους κυκλοφοριών.