Sigur Ros

Οι Sigur Ros είναι φανταστικοί. Οι Sigur Ros είναι καταπληκτικοί. Οι Sigur Ros είναι θεσπέσιοι. Οι Sigur Ros είναι αυτό, οι Sigur Ros είναι το ένα, οι Sigur Ros είναι το άλλο…

Ναι, οι Sigur Ros είναι μεγάλη μπάντα και φέτος επιστρέφουν με τον πέμπτο δίσκο τους (του οποίου τον τίτλο βαριέμαι να ξαναπληκτρολογήσω) για να αποδείξουν ότι κάποιες φορές το hype που συνοδεύει ένα σχήμα, είναι μεγαλύτερο ίσως και από την ίδια του την μουσική. Ναι οι Sigur Ros είναι σημαντικοί και αξιοσέβαστοι σε αυτό που κάνουν. Επιπρόσθετα, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι προσπάθησαν (και κατάφεραν) παρ’ όλες τις εξαιρετικές τους δουλειές, να παραμείνουν τόσα χρόνια “cult underground masterminds” όπως διάβασα κάπου, τίτλο που αγάπησα και υιοθετώ, αλλά το ίδιο δεν νομίζω ότι συμβαίνει πλέον κ με το σχήμα, που με τον φετινό του δίσκο προσπαθεί να διαβεί τον “cult underground” Ρουβικώνα του και να πλασαριστεί στα mainstream σαλόνια…

Τι βρίσκουμε λοιπόν στο ““Með Suð í Eyrum Við Spilum Endalaust” (ορίστε το ξανάγραψα); Βρίσκουμε τους Ισλανδούς τρελάρες να αυτοσχεδιάζουν ελεύθερα πάνω σε απλές μουσικές φράσεις, προσθέτοντας πινελιές από ηλεκτρικές εξάρσεις και βιολιστικές αναφορές (με τις πρώτες για πρώτη φορά να υπερτερούν), προσπαθώντας όμως πλέον (και περισσότερο από κάθε άλλη φορά) να ακουστούν πιο προσιτοί. Ναι το φετινό τους πόνημα έχει όλα τα στοιχεία που τους έκαναν “masterminds” αλλά προσπαθεί να αφαιρέσει κάποια από αυτά που τους χαρακτηρίζουν “cult”, σε μια προσπάθεια ίσως να γοητεύσουν ένα κοινό που δεν τους γνωρίζει και τόσο. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε επίσης το εντονότατο epic στοιχείο, που εμφανίζουν σχεδόν το σύνολο των (και πάλι μακροσκελών) συνθέσεων καθώς και μια διαφαινόμενη αδυναμία στην κορύφωση αυτών των πομπωδών εισαγωγών. Οι συνθέσεις (ιδιαίτερα αυτές που ανοίγουν το album) μοιάζουν να χρειάζονται χρόνο και διάδρομο για να απογειωθούν, αλλά κάπου προς το τέλος τους χάνουν το σήμα του GPS και οδηγούνται σε μια μετριοπαθή απογείωση προς άγνωστη κατεύθυνση. Όμορφες ως ηχητικό τοπίο, άγευστες ως ηχητικό απόσταγμα…

Από την άλλη σίγουρα οι Sigur Ros έχουν πολλούς και φανατικούς «μουτζαχεντίν» στην χώρα μας, οι οποίοι ήδη θα έχουν βάλει τον παρόντα δίσκο στα καλύτερα της χρονιάς. Κατανοητό μεν, υπεραπλουστευτικό δε, καθώς οι Ισλανδοί αφήνοντας το πρώτο βάθρο του “cult, underground” χωριού, κατευθύνονται προς την πολυπληθέστερη πόλη για την οποία δεν φτάνει ένα κομμάτι με αγγλικούς στίχους (“All Alright”), ούτε τα εξαιρετικά “Illgresi” και “Fljotavik” για να πάρουν την πρωτοκαθεδρία, καθώς (όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο) τρέχουν προς τα εκεί, γυμνοί, ανέτοιμοι και αλλόφρονες.

Όμορφο, μελωδικό, άτσαλο και αποπροσανατολισμένο, το “Með Suð í Eyrum Við Spilum Endalaust” πιστεύω πως θα πάρει τελικά την θέση που του αναλογεί στην καρδιά και την δισκοθήκη του καθενός, ακόμα και αν αυτή η θέση φαντάζει χειρότερη του αναμενομένου…