Shy

Θα έχει τύχει σε όλους σας να δείτε ξαφνικά μπροστά σας το νέο άλμπουμ ενός group που δε συγκαταλέγεται στα top αγαπημένα σας, αλλά αποτελεί σίγουρα ένα από αυτά των οποίων θα αναγνωρίσετε αμέσως τα τραγούδια τους. Πόσο μάλλον όταν δείτε στο booklet ότι δε συμμετέχει ο τραγουδιστής που έχει ταυτιστεί με την κύρια ιστορία της μπάντας. Οι Shy για τον γράφοντα είναι κάπως έτσι. Ένα συγκρότημα που από την αρχή της καριέρας του δημιούργησε μόνο καλά άλμπουμ, με πάρα πολλές επιτυχίες. Παρόλο που ξεκίνησαν ως ένα αμιγώς New Wave Of British Heavy Metal group, σύντομα άλλαξαν ύφος, πηγαίνοντας προς πιο μελωδικούς δρόμους, κάτι που τους καταξίωσε.    

Το 2011 τούς βρίσκει να κυκλοφορούν τη δέκατη (και ομώνυμη) full length δουλειά τους, έξι χρόνια μετά την προηγούμενη. Στο δίσκο δε συμμετέχει ο Tony Mills, η φωνή που έχει τραγουδήσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους για μένα. Στο μικρόφωνο πλέον βρίσκεται ο Lee Small (ex Phenomena, Surveillance και Pride), ο οποίος κινείται στο ύφος των Mark Boals και Goran Edman. Παρόλο που έχει βαριά κληρονομιά να αντιμετωπίσει, τα πάει μια χαρά. Να ομολογήσω ότι, τουλάχιστον σε μένα, η απουσία του Mills δεν έγινε αισθητή. Έχει καταφέρει με το εύρος αλλά και το τραγουδιστικό του ύφος να σε κερδίσει. Έτσι, οι πολύ φανατικοί οπαδοί καλό θα είναι να «χωνέψουν» ότι για άλλη μια φορά, μετά το "Welcome To The Madhouse" του 1994, η φωνή δεν είναι η πρώτη που αγάπησαν. Αν και δε νομίζω να πειράξει κανέναν, παρά μόνο τους πολύ παρωπιδιασμένους.

Βεβαίως, θα συμφωνήσετε όλοι ότι όσο καλή και αν είναι η φωνή, αν οι συνθέσεις υστερούν, το αποτέλεσμα χωλαίνει. Ευτυχώς, στο άλμπουμ αυτό συνδυάζονται πολύ καλά. Ξεκινώντας ο δίσκος, τα πρώτα δύο κομμάτια θα αποτελέσουν έκπληξη για τους μυημένους στις προηγούμενες προσπάθειες τους. Ο λόγος; Τα πρώτα δύο τραγούδια παραείναι power για το ύφος που μας έχουν συνηθίσει, παραπέμποντας σε μπάντες όπως οι Masterplan ή οι Edguy. Εννοείται ότι είναι μια χαρά αμφότερα, αλλά όταν κάποιος δε σε έχει συνηθίσει σε τέτοιου στυλ κομμάτια, αναμένεις με αγωνία τη συνέχεια, που είναι όπως ήξερες. Μελωδικό hard rock, με ωραία ρεφρέν, μελωδικά απαλά κιθαριστικά μέρη και, το σημαντικότερο, τραγούδια που θα σε χτυπήσουν στην καρδιά.

Αν και πηγαίνουμε αισίως προς το τέλος του 2011, οι Shy έχουν γράψει τραγούδια που θα φέρουν στο μυαλό τους Journey, Pride Of Lions, Last Autumn's Dream, Eclipse, Ten, Royal Hunt. Παρόλο που κατάγονται από το Ηνωμένο Βασίλειο, αποδίδουν συνθέσεις που θεωρείς ότι έχουν γραφτεί από Σκανδιναβούς. Από τη νέα δουλειά, τα "Pray", "Only For The Night", "Live For Me", "Over You", "Save Me" και "Union Of Souls" άνετα μπορούν να συμπεριληφθούν σε μελλοντικές συλλογές, δείγμα του υψηλού μουσικού επιπέδου που διακατέχει όλα τα κομμάτια. Shy σημαίνει ντροπαλός, κάτι που όμως οι ίδιοι δεν είναι, αφού έχουν δημιουργήσει τραγούδια τόσο αρμονικά δομημένα, που θα σου ανεβάσουν τη διάθεση, αντίθετα με το όνομα τους. Με σύμμαχο τα keyboards αλλά και τα δεύτερα φωνητικά, θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους. Έχουν βασιστεί σε mid tempo κυρίως στιγμές, θέλοντας να δώσουν βαρύτητα στο συναίσθημα που θα σου βγάλει ένα τραγούδι, παρά στη δύναμη και την ένταση, κάτι που εν τέλει καταφέρνουν, αφού και αυτοί έχουν κάνει συνθέσεις κατά την ακρόαση των οποίων θα σου φτιάξουν πολλές εικόνες μπροστά σου και θα σου ταξιδέψουν το μυαλό.           

Όλο το άλμπουμ θέλει πολλές ακροάσεις για να το οικειοποιηθείς. Αν όμως το αφουγκραστείς όπως του πρέπει, θα ανακαλύψεις πολλές στιγμές που θα σε γεμίσουν χαμόγελα, μιας και όλος ο δίσκος έχει μια χαρούμενη χροιά που θα σου εξιτάρει και την τελευταία ρανίδα της λίμπιντο σου. Στις μέρες μας δε μάς έχει μείνει και τίποτα άλλο παρά η καλή διάθεση, δε συμφωνείτε;