Shining

One One One

Prosthetic (2013)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 17/06/2013
«Μία από τις πιο συναρπαστικές και ακραία προοδευτικές μπάντες εκεί έξω»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Θα ήθελα να ήμουν σε θέση να αναλύσω τα πάντα γύρω από τους Shining, όμως ομολογώ ότι ακόμα παλεύω να αφομοιώσω τις δουλειές τους - και ειδικότερα τα "Grindstone" ('07) και "Blackjazz" ('10). Το τελευταίο έδωσε το όνομά του στο νέο ιδίωμα που ουσιαστικά δημιούργησαν οι Νορβηγοί, μπασταρδεύοντας το αμιγώς jazz παρελθόν τους με progressive rock καταβολές και εμπλουτίζοντας την πειραματική industrial / black metal ακρότητά τους με το σαξόφωνο, το EWI και τις λοιπές ενόργανες διαστροφές του Jørgen Munkeby και της υπόλοιπης μπάντας. Η κοινή κατάληξη όλων αυτών, λοιπόν, έφερε στο φως ένα μοναδικό avant-garde πάντρεμα που έκτοτε είναι γνωστό (;) και ως «blackjazz».

Αν έχεις απορροφηθεί στο χάος του φερώνυμου δίσκου τους, ξέρεις ήδη ότι δεν υπάρχει καμία μορφή μουσικής που να μπορεί να συγκριθεί ευθέως μ' αυτή. Αν έχεις βρει τρόπο να αντέξεις την παρανοϊκή του φύση και να «ξεκλειδώσεις» το τερατώδες μουσικό του εύρος, τότε ανήκεις κι εσύ ανάμεσα σ' αυτούς που περίμεναν διακαώς να φτάσει η μέρα της διαδοχής του.

Με τη φετινή έκτη δουλειά τους, λοιπόν, οι Νορβηγοί ξεφεύγουν από τη ρευστότητα των προηγούμενων κυκλοφοριών τους, επιχειρώντας να συμπιέσουν το αντισυμβατικό blackjazz τους μέσα σε συμβατικά συνθετικά καλούπια. Για πρώτη φορά υπάρχουν φωνητικά σε κάθε κομμάτι, μαζί με τυπικές κουπλέ / ρεφρέν δομές, ενώ τα κιθαριστικά riff είναι κι αυτά σαφώς αυξημένα αλλά και πιο εμφατικά. Όπως δηλώνει ο ίδιος ο Munkeby, ο δίσκος αποτελείται από ένα σύνολο κομματιών που μπορούν να σταθούν και σαν μονάδες (εξ ου και ο τίτλος), με την μέση διάρκειά τους να ανέρχεται στα τέσσερα λεπτά. Στην ουσία μιλάμε για άλμπουμ των εννέα single, χαρακτηριστικό που κάνει το "One One One" τόσο διαφορετικό και τόσο αντίθετο -αν και ελαφρώς υποδεέστερο- από τον προκάτοχό του.

Το ύφος του δίσκου διαμορφώνεται κομμάτι με το κομμάτι, με το βάρος να μένει μόνιμα στη metal πλευρά της μπάντας και το αποτέλεσμα να θυμίζει διαδοχικά από Ihsahn, Dodheimsgard και Nine Inch Nails μέχρι Dillinger Escape Plan και Strapping Young Lad (η Motörheadίλα του "I Won't Forget" είναι εκεί απλά για ξεκάρφωμα). Η διαφορά με τους Shining είναι ο τρόπος που το κάνουν, ο ευφυέστατος συνδυασμός όλων των παραπάνω -και πολύ περισσότερων- με το ισχυρό προσωπικό τους στοιχείο, μέσω του οποίου καταλήγουν σε ένα πρωτόγνωρα εκρηκτικό μείγμα ήχων...

...όπου τα πλήκτρα ντύνονται κιθάρες και οι κιθάρες πλήκτρα, τα πνευστά σολάρουν προκαλώντας σου ιλίγγους, η industrialική ακρίβεια των ρυθμών σε κρατάει μόνιμα τσιτωμένο, οι jazzιές παραλύουν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα και μία ατμόσφαιρα «βιομηχανοποιημένου» black metal σκεπάζει τα πάντα.

Εν ολίγοις, μπορεί να διαφοροποιείται αρκετά από το "Blackjazz", όντας ενδεχομένως μία «εμπορική» (εντός πολλών εισαγωγικών) πιθανή του εξέλιξη, όμως το "One One One" έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να είναι απείρως πιο προσβάσιμο για κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με υλικό των Shining, αποτελώντας στην ουσία το καλύτερο δυνατό ερέθισμα ώστε να ανακαλύψει το μεγαλείο του "Blackjazz". Κάπως έτσι, οι Νορβηγοί προχωρούν ένα ακόμη βήμα στη μακρά πορεία της εξέλιξης του ήχου τους, παραμένοντας μία από τις πιο συναρπαστικές και ακραία προοδευτικές μπάντες εκεί έξω.


VIDEO


  • SHARE
  • TWEET