Seventh Wonder

Οι Σουηδοί Seventh Wonder σκούντηξαν στον ώμο το ευρύτερο κοινό (που λέει ο λόγος) με τον προηγούμενο δίσκο τους, "Mercy Falls". Ήταν τότε, που μέχρι και ο Τσιμπλάκος το ξεχώρισε και, όπως αυτός έχει το δικό του «επιτυχιόμετρο» (δες εδώ), έτσι και εγώ λέω πως αν κάτι είναι prog metal και μπορεί να το ακούσει ευχάριστα ο Ιάσονας, τότε μπορείς και εσύ μέσε φίλε της rock μουσικής. Εσύ, εξειδικευμένε στο progressive, πρέπει να έχεις ψαχτεί με τη νέα τους δουλειά ήδη...

...διότι το "The Great Escape" είναι καλύτερο by far του προηγούμενου πολύ καλού άλμπουμ και παραείναι καλό γενικά. Ειλικρινά, με «χάλασαν» με το δίσκο που έβγαλαν, διότι πλησιάζει το κλείσιμο της χρονιάς και πάνω που είχα κατασταλάξει στη λίστα μου, αυτό το άλμπουμ θέλει να μου τα ανακατέψει πάλι, ερχόμενο να κονταροχτυπηθεί με το "Ripples" των Aspera για το σημαντικό τίτλο της «καλύτερης από το πουθενά κυκλοφορίας στο progressive metal - the traditional way».

Να εξηγήσω -για όσους δεν αντιλαμβάνονται τον όρο- τι στοιχεία πρέπει να εμπεριέχονται για να διεκδικήσεις το βαρύ αυτό τίτλο. Ξεκινάμε με καλή τεχνική, τρομερή και βάλε. Συνεχίζουμε με συνθέσεις που κατά μέσο όρο ξεπερνούν τα 6 λεπτά, περιλαμβάνοντας κάμποσα lead μέρη από κιθάρα και πλήκτρα αλλά ενίοτε και μπάσο. Επιπρόσθετα, οι μελωδίες είναι πολλές, ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι, και πρέπει να ενισχύονται από μια φωνάρα, που θα δίνει το κάτι ξεχωριστό με τις ερμηνείες της. Απλουστεύοντας, πάρε το "Awake" από Dream Theater, βάλε λίγο "V: The Mythology Suite" από Symphony X, πρόσθεσε λίγο "Legacy" από Shadow Gallery και μια μικρή δόση από το "Moving Target" των Royal Hunt και είσαι κοντά.

Που λέτε, ο κιθαρίστας των Seventh Wonder πρέπει να έχει preset ήχους στην πεταλιέρα του που να λένε JP και MR (από John Petrucci και Michael Romeo αντίστοιχα), αλλά ο μπαγάσας παίζει πολύ ωραία πράγματα, ενώ τα πλήκτρα πατάνε στους αντίστοιχους συμπαίκτες των προαναφερθέντων, με κάμποση δόση από πιάνο. Εκεί ειδικά, στο πιάνο-φωνή, είναι που ζωγραφίζει ακόμα περισσότερο ο τραγουδιστής Tommy Karevik, του οποίου οι ερμηνείες έχουν κάτι από τις γραμμές του Russell Allen, με την ξεχωριστή αίσθηση της μελωδίας που χαρακτήριζε τον Mike Baker. Τον δε μπασίστα με το ζόρι τον συγκρατούν σε συμβατικές γραμμές. Το ταλέντο που διαθέτουν είναι εμφανές με λίγα και μόνο ακούσματα.

Στο δια ταύτα, ο δίσκος περιέχει πραγματικά ουσιώδεις έως εθιστικές συνθέσεις, που η τεχνική δεν τις επικαλύπτει, αλλά αναδεικνύει την ομορφιά στις μελωδίες, κάτι που είναι και η πεμπτουσία του progressive (τι είπα πάλι). Άκουσε το hit (χαχα) "Alley Cat" που θα σε κολλήσει άσχημα, δώσε βάση στην ενορχήστρωση του "King Of Whitewater" ή σε συνθέσεις όπως το εναρκτήριο "Wiseman" και το "Angelmaker" με το τρομερό refrain. Ο τίτλος "Long Way Home" δημιουργεί τη δική του παράδοση δυνατών συνθέσεων σε καταπληκτικούς prog δίσκους (βλέπε Royal Hunt και Threshold) και τέλος δεν πρέπει να σε τρομάζουν τα 30 λεπτά του ομώνυμου τραγουδιού. Παραδέξου το, δεν περίμενες να εκτιμήσεις τους Seventh Wonder βάζοντας το "The Great Escape" να παίζει στο mp3/ipod σου, καθώς κατεβαίνεις στο κέντρο για περπάτημα. Αν πας ταξίδι με λεωφορείο ή τρένο κάπου μακριά ίσως...

Εν τέλει, το "The Great Escape" σφύζει από έμπνευση, διαθέτει προσωπικότητα και σε στιγμές δηλώνω πως με καθηλώνει. Κάτι μου λέει πως αν αξιοποιηθεί όπως πρέπει, η επόμενη δουλειά τους θα είναι το πραγματικό τους αριστούργημα. Και εσύ που σφυρίζεις αδιάφορα, περιμένοντας να βγει η αγαπημένη σου prog μπάντα σε περιοδεία, για να παίξει όλο το δίσκο που κυκλοφόρησε πριν 15-20 χρόνια, δες τουλάχιστον το video του "Alley Cat" και αν δεν αξίζει περισσότερης προσοχής αυτή η μπάντα, να μη γυρίσει ο Portnoy στους Theater ρε φίλε. Α σιχτίρ, το είπα κι αυτό...