Selfish

Μετά τη νέα -φετινή- κυκλοφορία των Γερμανών Burial, σειρά στην ευρωπαϊκή εκδοχή του ιαπωνικού hardcore punk ήχου έχουν οι Φιλανδοί Selfish, κάνοντας την έκπληξη έπειτα από μία πολυετή δισκογραφική απουσία, κατά την οποία έδωσαν στο κοινό τους τον χρόνο να «χωνέψουν» για τα καλά όλες τις προηγούμενες δουλειές τους, και να «φωνάξουν» δυνατά για μία καινούρια.

Η καινούρια αυτή δισκογραφική δουλειά είναι επιτέλους εδώ, και όπως καλά μας έχουν πληροφορήσει διάφορες πηγές είναι έτοιμη εδώ και πολλά χρόνια, γύρω στα πέντε με έξι. Οι λογοί για τους οποίους ο δίσκος άργησε να δει το φως του βινυλίου είναι άγνωστοι, αλλά εδώ που τα λέμε δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Μπορεί το περσινό 7" split EP με τους Ιάπωνες Crude να με άφησε ψιλοαδιάφορο και στις δύο πλευρές του -παρ' ότι λατρεύω κυριολεκτικά και τις δύο μπάντες-, το "Life Has No Vacant Time" ωστόσο αποδεικνύει πως η μπάντα υπήρξε κάποτε δυναμίτης, θυμίζοντας τις χρυσές εποχές των κυκλοφοριών της "Burning Sensation" αλλά και "Cause Pain".

Ο δίσκος ξεκινάει με το εκρηκτικό τρίο κομματιών "Life In Every Breath", "Revolution Of The Nightmares" και "Relentless Ways" όπου γίνεται το έλα να δεις, προϊδεάζοντας για μία φανταστική συνέχεια τίγκα στο κοπάνημα και την πόρωση. Τύμπανα και d-beat οδοστρωτήρες, super rock 'n' roll κιθαριστικές ιδέες, «σολάρες» και φυσικά απίστευτα πιασάρικα refrain, συνθέτουν ένα σύνολο που απομνημονεύεται απευθείας στο νου και κερδίζει αδιαμφισβήτητα τις εντυπώσεις. Το ίδιο συμβαίνει και λίγο πιο μετά με το επίσης εξαιρετικό -και κάπως πιο ήρεμο- σερί των "Seven (Window)", "Get Wild", "Burning At Both Ends" και "Overcome", όπου μεταξύ άλλων η μπάντα δοκιμάζει και προσθέτει διάφορα καινούρια πράγματα, όπως κάποιες πιο αργές δομές, μελωδικά σημεία και gang vocals, προσδίδοντας μία περισσότερο punk rock αισθητική στη μουσική της. Οι μπασογραμμές του "Seven (Window)" και το κομμάτι "Overcome" δεν γράφονται καθημερινά, θα μείνουν, και με τεράστια σιγουριά αποτελούν κάποια από τα σημαντικότερα highlights για την φετινή χρονιά.

Πιστεύω ότι εάν το συγκεκριμένο άλμπουμ περιελάμβανε μονάχα τα επτά προαναφερθέντα κομμάτια, θα μιλάγαμε τότε για τον ορισμό της τελειότητας, για τον απόλυτο hardcore punk δίσκο. Το μειονέκτημα του δηλαδή είναι τα υπόλοιπα κομμάτια, τα οποία χωρίς να είναι κακά, δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο να προσδώσουν, αυξάνοντας αρκετά -για τα δικά μου γούστα- την διάρκεια του άλμπουμ.