Sebastian Bach

Είχα αρκετό καιρό είναι η αλήθεια να ακούσω κάποια ιστορία για τον Bach, να πλακώνεται σε κάποιο μπαρ και είχα ανησυχήσει είναι η αλήθεια. Καθώς φαίνεται όμως αποφάσισε να καθαρίσει (το για πόσο βέβαια παραμένει ένα ερώτημα) από τα ξύδια και τα ναρκωτικά και να δει την ζωή του πλέον νηφάλια. Αυτό φαίνεται να έχει θετική επίδραση στην καινούργια του solo δουλειά και υπό τις οδηγίες και πάλι του Bob Marlette φαίνεται πως καταφέρνει να μας προσφέρει έναν συμπαγή δίσκο μοντέρνου heavy / hard rock.

Η προσθήκη του Duff McKagan στο μπάσο και η αλλαγή φρουράς με τον Devin Bronson να αναλαμβάνει τις κιθάρες είναι κάτι που πρέπει να αναφερθεί. Ο Duff είναι ουσιαστικότατος, ενώ ο Bronson έχει ένα πιο μοντέρνο κιθαριστικό στυλ σε σχέση με τον προκάτοχό του. Στο άλμπουμ επίσης συμμετέχουν και οι John 5 και Steve Stevens (σε ένα και τρια τραγούδια αντίστοιχα). Ο ήχος που φτιάχνει ο Marlette είναι πολύ καλός, αρκετά heavy αλλά καθόλου overproduced, καθώς υπάρχει χώρος να αναπνεύσει οι ακροατής και δεν βομβαρδίζεται συνεχώς από ήχους. O Jackombek τέλος, κάνει για άλλη μια φορά πολύ καλά τη δουλειά του και αποδεικνύει γιατί ένας τόσο περιζήτητος session μουσικός.

Ο δίσκος παλαντζάρει μεταξύ των σκληρών riff και των μελωδικών refrain, αλλά αυτό το πάντρεμα λειτουργεί αρκετά καλά. Φωνητικά ο Bach δείχνει να το έχει ακόμη, αν και νομίζω πως κάποια κόλπα στο στούντιο έχουν χρησιμοποιηθεί καθώς (επειδή τον έχω δει) live δεν φτάνει πλέον σε αυτό το επίπεδο απόδοσης. Μπορεί και χρησιμοποιεί μεγάλο εύρος στις ερμηνείες του. Στα χαμηλά είναι πραγματικά καταπληκτικός, ενώ και όταν ανεβαίνει πολύ ψηλά τα καταφέρνει καλά, έστω και αν σε ορισμένα σημεία ακούγεται να «νιαουρίζει» λίγο.

Τα highlight του δίσκου αποτελούν τα "Harmony", "Push Away", "Dominator", "Gun To A Knife Fight", "Temtation" και η μπαλάντα "Had Enough", χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα υπόλοιπα υστερούν. Απλά τα προαναφερόμενα είναι δείγματα πολύ καλού songwriting, ωραίας δουλειάς στις κιθάρες και με τον Bach να μας παραδίδει όμορφες φωνητικές μελωδίες και κολλητικά refrain. Ειδικά το τελευταίο φαίνεται να έχει δουλευτεί αρκετά και δεν γίνανε τα πράγματα «άρπα κόλλα». Μοναδική (μικρή) ένσταση αποτελεί η μουσική κατεύθυνση η οποία φαίνεται να είναι κάπως εγκλωβισμένη σε συγκεκριμένα θέματα και λείπει η στιγμή που θα μας προκαλέσει έκπληξη.

Η πορεία του Bach σίγουρα είναι αξιοπρόσεχτη και το "Give 'Em Hell" είναι ένας δίσκος που αξίζει την προσοχή μας. Δεν πρόκειται να μας συνταράξει αλλά σίγουρα αποτελεί ευχάριστο άκουσμα και, σε σχέση με πολλά σκουπίδια που κυκλοφορούν εκεί έξω, αξίζει να του δώσουμε κάποια ακούσματα και να μην τον αγνοήσουμε.