Saxon

Battering Ram

UDR GmbH (2015)
Από τον Βασίλη Σκιαδά, 05/10/2015
Αληθινό ear candy
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τα πράγματα με τους Saxon είναι πολύ απλά: Αν σου αρέσει το κλασικό heavy metal και αν σου αρέσουν οι ίδιοι οι Saxon, είναι αδύνατον να μην απολαύσεις τον καινούργιο τους δίσκο. Όλοι σχεδόν οι δεινόσαυροι του heavy metal έχουν πρόσφατες κυκλοφορίες, όμως τούτοι εδώ ακούγονται, αν μη τι άλλο, πολύ πιο διψασμένοι και λυσσασμένοι από όλους τους. Bιώνουν μια δεύτερη νιότη ως συγκρότημα, κατά τη γνώμη μου από το "Unleash The Beast" του 1998 και έπειτα, και ρίχνουν στην αγορά φέτος ένα "Battering Ram", που αν δεν είναι πολιορκητικός κριός, πάντως σίγουρα είναι ένα ισχυρό χτύπημα με ατσάλινη βαριοπούλα.

Σαφώς χωρίς εκπλήξεις, ασφαλώς χωρίς καινοτομίες και αναζητήσεις (αυτές τις έκαναν μια φορά κι έναν καιρό, χωρίς άσχημα αποτελέσματα), οι Saxon, με τη συνδρομή του παραγωγού Andy Sneap (βλ. Nevermore, Testament, Exodus, κ.ά.), ξανα -μανά- επιμεταλλώνουν το NWOBHM τους, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στη σύνθεση πραγματικά καλών τραγουδιών, χωρίς να απομακρύνονται ούτε χιλιοστό από τον ήχο και το στυλ που αισθάνονται ασφαλείς και που σε τελική ανάλυση τους δόξασε και τον δόξασαν. Διατηρούν αναλοίωτο ακόμα και το μεγαλοπρεπές τους λογότυπο στο γραφικό, πλην όμως απολύτως ειλικρινές για το ηχητικό περιεχόμενο, ζωγραφιστό εξώφυλλο του "Battering Ram" και φιλοδοξούν να προσφέρουν σε άλλη μια γενιά οπαδών μια τίμια δόση αρχέγονου heavy metal. Αρνούμαι να σχολιάσω την εκτελεστική δεινότητα των μελών και ιδιαιτέρως του γερόλυκου Biff Byford -αυτά τα πράγματα είναι γνωστά και επιβεβαιωμένα στα επί σκηνής κατορθώματά τους. Από εκεί και έπειτα, αξίζουν συγχαρητήρια στον Sneap, ο οποίος δεν «έπνιξε» τα τραγούδια στον υπερβολικό όγκο που χαρακτηρίζει συνήθως τις παραγωγές του, αλλά τα προσέγγισε (για άλλη μια φορά) με σεβασμό, διατηρώντας μεν τον old school χαρακτήρα της μπάντας,  χρησιμοποιώντας δε τις τεχνολογικές δυνατότητες της σύγχρονης εποχής, σε ό,τι αφορά την διαύγεια του ήχου και την άντληση του maximum των δυνατοτήτων των μουσικών.

Με τα παραπάνω ως δεδομένα, αν τα ίδια τα έντεκα τραγούδια του "Battering Ram" είναι ενδιαφέροντα και εμπνευσμένα τελικά ως συνθέσεις, τότε έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο, αληθινό «ear candy». Και όντως, έτσι είναι. Από την αρχή, το oμώνυμο κομμάτι σε πιάνει από τα μαλλιά, με lead κιθάρες και κολλητικό ρεφρέν. Το διαδέχονται το "The Devil's Footprint" με την επική του εισαγωγή και την απαγγελία και το πιο ατμοσφαιρικό "Queen Of Hearts", που αναφέρεται στην "Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων". Ακολουθεί μια τετράδα παραδοσιακών Σαξωνικών ύμνων ("Destroyer", "Hard And Fast", "Eye Of The Storm" και "Stand Your Ground"), αλλά είναι το "Top Of The World" εκείνο το κομμάτι που ακολουθεί και θα σε κάνει να ανατριχιάσεις με το φανταστικό ρεφρέν του, το οποίο θα το σιγοτραγουδάς είτε το θες είτε όχι, για μέρες. Το "To The End", κινείται σε πιο «μελαγχολικά» πεδία, και μάλλον είναι το fillerάκι του δίσκου, διότι προτού ολοκληρωθεί η ακρόαση, οι Saxon σου κρατούν για το τέλος το επίσης μελωδικό, αλλά μεγαλόπρεπο έπος "Kingdom Of The Cross" (στο οποίο τους συνδράμει ο Dave Bower των Hell, απαγγέλοντας ένα ποίημα για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο). Το κλείσιμο της αυλαίας αποτελείται από την ομοβροντία από riff, δίδυμα lead και βαρύ tempo του "Three Sheets To The Wind", με τους αγαπημένους στίχους «more wine, more beer, we gotta make a move to make it out of here», να μας υπενθυμίζουν ότι το heavy metal δεν (πρέπει να) παύει ποτέ να είναι, πάνω από όλα, ένα διασκεδαστικό και εορταστικό μουσικό ιδίωμα.

Είναι προφανές πως όσοι θεωρούν ότι ο κλασικός heavy metal ήχος δεν έχει τίποτε πια να δώσει στη μουσική, ότι το μοτίβο «intro-verse-chorus-verse-chorus-solo-chorus-outro» σε ένα τραγούδι είναι βαρετό και ξεπερασμένο, θα προσπεράσουν. Tο "Battering Ram" δεν πιστεύω ότι θα τους αλλάξει γνώμη, διότι είναι ένας δίσκος που λατρεύει τα κλισέ και τα υπηρετεί πιστά. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, οι λάτρεις του παραδοσιακού / ΝWOBHM ήχου και οι οπαδοί των Saxon θα κάνουν πανηγύρι και θα εμπιστευτούν τους Βρετανούς, οι οποίοι, μαζί με τους Iron Maiden και τους Judas Priest, δικαιούνται να καμαρώνουν για το ότι είναι ο ορισμός της έννοιας «heavy metal».
  • SHARE
  • TWEET