Sammy Hagar

Sammy Hagar & Friends

Frontiers (2013)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 02/12/2013
Το "Sammy Hagar & Friends" μοιάζει να είναι περισσότερο μετέωρο παρά πολυσυλλεκτικό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το έχουμε δει το έργο. Μουσικός στα δεύτερα -ήντα του, αποκομμένος απ' την μπάντα με την οποία έγινε διάσημος, να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να βρίσκεται στο προσκήνιο. Αρκεί μια πρόχειρη ματιά στα νέα οποιουδήποτε μουσικού site, για να συνειδητοποιήσει κανείς πως ο Sammy Hagar εμπίπτει στην εν λόγω κατηγορία. Από την... ιδιαίτερη σχέση του με το Van Halen-έικο μέχρι ιστορίες με εξωγήινους, απ' όλα έχει ο μπαξές των θεμάτων για τα οποία δεν χάνει ευκαιρία να μιλήσει στα media ο Hagar.

Εκτός απ' αυτά όμως, αποφάσισε να κυκλοφορήσει φέτος το δέκατο έκτο προσωπικό του άλμπουμ. Μάλιστα, το αρχικά πλάνα έκαναν λόγο για μια συλλογή κομματιών απ’ όλη την καριέρα του τραγουδιστή, σόλο και μη. Αυτό βέβαια σήμαινε, αρκετά τραγούδια απ' τους Van Halen. Οι Eddie και Alex όμως, αρνήθηκαν να του επιτρέψουν τη χρησιμοποίηση συνθέσεών τους (μα γιατί άραγε;), κάτι που αναγκαία άλλαξε τη ρότα του project. Αντί για ένα best of με μερικά νέα κομμάτια, ο Hagar πήρε την απόφαση να μαζέψει κάμποσους guest και να ηχογραφήσει καινούργιες συνθέσεις και διασκευές, που να αντικατοπτρίζουν τις διάφορες μουσικές που τον έχουν στιγματίσει.

Έτσι, καλά θα κάνεις να είσαι υποψιασμένος. Το "Winding Down", με τη συμμετοχή του μπλουζίστα Taj Mahal, και το αργόσυρτο "Not Going Down", γραμμένο απ' τον Jay Buchanan (Rival Sons) και τους Denny Carmassi και Bill Church των Montrose σε ντραμς και μπάσο, φέρνουν ξεκάθαρα το blues στοιχείο στο προσκήνιο. Στοιχείο το οποίο κρατά η διασκευή του "Personal Jesus", αλλά η συμμετοχή των Neal Schon, Michael Anthony και Chad Smith αναπόφευκτα προσδίδει μια funk αύρα.

Τα πράγματα δεν μένουν εκεί όμως. Στα δέκα συνολικά κομμάτια του άλμπουμ, θα βρει κανείς επίσης hard rock συνθέσεις που θα περιμέναμε απ' τον Hagar ("Bad On Fords And Chevrolets", "Knockout Dragout") αλλά και chill out μουσικές που θα ακούγονταν σε παραλιακά μπαράκια της Καραϊβικής ("All We Need Is An Island", "Margaritaville"). Αυτές όμως, τραβάνε το όλο εγχείρημα προς τα κάτω. Αυτό, διότι όταν κάτι είναι ξένο με το περιβάλλον στο οποίο παρουσιάζεται αλλά δεν δείχνει να δικαιολογεί ουσιαστικά την παρουσία του, τότε το μόνο που καταφέρνει είναι να αφαιρεί πόντους απ' τον δίσκο.

Συνολικά, το "Sammy Hagar & Friends" μοιάζει να είναι περισσότερο μετέωρο, παρά πολυσυλλεκτικό. Οι φιλότιμες blues αναζητήσεις, και οι συμπαθητικές hard rock στιγμές, φαίνονται παράταιρες με τις πιο ανάλαφρες συνθέσεις, περισσότερο αποξενώνοντας τον ακροατή παρά σαγηνεύοντας τον με την αίσθηση του διαφορετικού. Ας μην ξεχνάμε, πως το διαφορετικό είναι πάντοτε ευπρόσδεκτο, αρκεί να είναι ποιοτικό, καλοδουλεμένο και να δένει με το σύνολο. Στην προκειμένη δεν ισχύει τίποτε απ' αυτά.
  • SHARE
  • TWEET