Sacred Steel

Οι Sacred Steel μάς έρχονται από την Γερμανία, μια χώρα που ανήκει στην ελίτ του metal αφού οι μπάντες που προέρχονται από εκεί, σε όποιο είδος και αν αρέσκονται να εκφράζονται μουσικά, έχουν επιτύχει. Κάπως έτσι είναι και λοιπόν και οι Sacred Steel. Αν δεν τους ξέρεις, ίσως από το όνομα και μόνο δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι παίζουν, αφού το «Ιερό Ατσάλι» δεν μπορεί παρά να φέρνει στο μυαλό λογικά μια true metal ή αν θέλετε μια power metal μπάντα. Όσοι τους έχουν παρακολουθήσει από τα πρώτα τους μουσικά βήματα έχουν ήδη βάλει τα τρία πρώτα άλμπουμ τους στα κορυφαία του ήχου που αγαπάνε να αποδίδουν μέσα από τις νότες τους.

Εκείνοι συνδυάζοντας ευρηματικά τις λέξεις true και power, κάνουν την μουσική τους τόσο δυναμική και «θορυβώδη» που πλησιάζει τα όρια του speed όταν οι ταχύτητες είναι αυξημένες, κάτι πολύ σύνηθες στην πληθώρα των συνθέσεών τους. Αν δεν τους έχει ξανακούσει, φαντάσου ότι οι Sacred Steel έχουν γρήγορα ως επί το πλείστον τραγούδια με μηδαμινά αργά μέρη, τευτονικού metal. Όλα έχουν περίσσιο ηχητικό τσαμπουκά λες και δέχεσαι επίθεση μέσα από τα ηχεία σου. Σε αυτό συμπληρώστε και την «δαιμονισμένη», γεμάτη ψυχασθένεια φωνή του τραγουδιστή τους Gerrit P. Mutz που δένει αρμονικά με το ύφος των κομματιών δημιουργώντας ένα feeling στον ακροατή που από την πρώτη στιγμή δεν θα αφήσει σε ηρεμία. Παρόλη την ταχύτητα που διέπει τις συνθέσεις οι καθαριστικές μελωδίες αλλά και η δύναμη έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που άλλωστε είναι σήμα κατατεθέν του group σε κάθε δίσκο. Αν και ίσως θα ταίριαζαν λόγω έντασης μουσικής πιο brutal φωνητικά, εκείνοι έχουν επιλέξει καθαρές αλλά άκρως οργισμένες φωνητικές γραμμές, με πολύ λίγα brutal μέρη που δεν ξενίζουν αλλά «κολλάνε» με το γενικό συνθετικό σύνολο. Μέσα από τις δουλειές τους το θέλω τους μοιάζει να είναι να βρίσκεσαι σε μια διαρκή εγρήγορση. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα τραγούδια τους έχουν τόσο επιθετικό χαρακτήρα, χωρίς όμως να ηχούν «βαβουριάρικα» αλλά αμιγώς metal. Άλλωστε και τα μέλη της μπάντας έχουν μεγαλώσει με τα κλασικά heavy και speed metal σχήματα, κάτι που είναι πασιφανές όταν ακούσεις τα δημιουργήματά τους.

Κάπως έτσι είναι και το "The Bloodshed Summoning", η όγδοη δουλειά τους. Για ακόμα έναν δίσκο οι Sacred Steel παίζουν αυτό που τους αρέσει, speed metal με αρκετά power και λιγότερα epic σημεία. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο που κρατάει ο δίσκος τους δεν θα έχεις κανέναν λόγο η αδρεναλίνη σου να είναι σε χαμηλούς τόνους. Αν πατήσεις το play θα νιώσεις ότι είσαι πάνω σε μια μηχανή που τρέχει χωρίς φρένα και θα παρασυρθείς στη δίνη των συνθέσεων, κάτι που οι Sacred Steel θέλουν από την αρχή. Γράφουν τραγούδια που εκ πρώτης μπορεί να σου φανούν βαρετά ή γρήγορα χωρίς λόγο, αλλά στην πάροδο των λεπτών θα ανακαλύψεις την ποιότητά τους, ειδικά αν είσαι οπαδός του είδους και του ήχου. Θα αγαπήσεις ένα riff, ένα ρεφρέν ή ό,τι άλλο εσένα θα εξιτάρει. Δεν γίνεται να μείνεις αδιάφορος ακούγοντάς τους, πάντα με γνώμονα ότι αρέσκεσαι σε ό,τι έχει να κάνει με τα μουσικά μονοπάτια που έχουν επιλέξει.

Οι οπαδοί του group το ξέρουν αυτό και γι' αυτό τους έχουν αγκαλιάσει άμεσα και τους θεωρούν σταθερή αξία στο metal χρηματιστήριο. Έτσι και στο "The Bloodshed Summoning", υπάρχει η χρυσή συνταγή παραγωγής πολύ καλών τραγουδιών ακολουθώντας την όποια πεπατημένη του παρελθόντος. Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν για κάποιο λόγο το ύφος τους μια και έτσι έχουν γίνει γνωστοί στο ευρύ κοινό οπότε η όποια αλλαγή δεν θα ήταν η καλύτερη λύση και επιλογή. Στην νέα τους δουλειά εκτός των δώδεκα συνθέσεων οι πιο φανατικοί στην έκδοση του CD θα βρουν και τρία κομμάτια παραπάνω, ένα εκ των οποίων είναι η διασκευή στο "Dig Up Her Bones" των Misfits, ένα τραγούδι που το έφεραν στα μέτρα τους κάνοντας το μια πολύ καλή εκτέλεση.

Άλλωστε σκεφτείτε ότι δεν έχουν να αποδείξουν κάτι πια σε κανέναν. Είναι από τους αντιπροσώπους που τιμούν για ακόμα μια φορά το αγνό metal και τους ακολουθητές του αποτελώντας μια μεγάλη όαση στη σημερινή αχανή έρημο της μουσικής. Πολύ άξια κραδαίνουν ανελλιπώς και αυτοί τη metal σημαία όντας πρεσβευτές ενός είδους που δεν έχει δυστυχώς την απήχηση που θα έπρεπε στο σημερινό κοινό τουλάχιστον στην Ελλάδα.