Rover

Rover

Bang (2012)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 27/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πιθανότατα θα αναρωτιέσαι ποιός είναι αυτός ο τρομαχτικός τύπος στο εξώφυλλο και γιατί σε κοιτάει έτσι. Τι ζητάει άραγε από τη ζωή σου; Δείχνει να κρύβει κάτι, τι είναι όμως αυτό;

Δεν γνωρίζω κατά πόσο θα αποκτήσει τη φήμη που του αξίζει πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας με το αναπάντεχα και ολοκληρωτικά πανέμορφο αυτό ντεμπούτο του, ωστόσο ο Rover ήρθε για να μείνει. Και αν έχουμε μια κάποια πίστη στην αξιοκρατία της μουσικής -εγώ πάντως έχω: ό,τι είναι ωραίο θα ξεχωρίσει μέχρι ενός σημείου αργά ή γρήγορα, ας είναι καλά τα internets και οι hipsters που προσπαθούν(-με) να ανακαλύψουν(-με) το next best thing- ο Rover θα αποκτήσει μέσα στα επόμενα χρόνια μια σημαντική θέση στο αναπτυσσόμενο indie ακροατήριο και είμαι σίγουρος, θα στρογγυλοκαθίσει με άνεση. Μην κοιτάτε που τώρα είναι παντελώς άγνωστος παραέξω, δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Αυτά από προφητείες, ας προχωρήσουμε στην ουσία...

Η μυστηριώδης αυτή, τροφαντή, βγαλμένη από άλλη εποχή φιγούρα ανήκει στον Timothée Regnier: ηθοποιό, κιθαρίστα, τραγουδιστή, μέχρι πρότινος μέλος των Haussmann Tree και των Γαλλο-Λιβανέζων punk rockers The New Government (και οι δύο μπάντες είναι άσημες, για να σας σώσω απ' το google-αρισμα). Με το όνομα Rover κυκλοφόρησε πέρσι το πρώτο του EP και φέτος τον πρώτο του δίσκο που αποτελείται από έντεκα κομμάτια γλυκιάς μελαγχολίας. Ανήκει στον ευρύτερο indie χώρο, έχει αυτήν την chamber pop ενορχήστρωση που συναντάμε από εδώ και από εκεί, σε στιγμές γίνεται τόσο σκυθρωπός που αγγίζει φανερά τα όρια του post-punκ αλλά αυτό που του δίνει στο άλμπουμ λίγο από τ' άστρα είναι μια καταφανής αγάπη για μουσικές άλλων δεκαετιών - και ειδικά για David Bowie... Έχει τόσο πολύ από παλιό, καλό, λατρεμένο David Bowie μέσα που ήμουν σίγουρος ότι αν έψαχνα στο youtube θα έβρισκα τον Rover να τον διασκευάζει. Είχα δίκιο...

Ο δίσκος ξεκινάει με το πιο πιασάρικο κομμάτι του (μη βάζετε στο μυαλό σας τίποτα χαρούμενο ε, το μπάσο εξαρχής σου κόβει τον αέρα) το "Aqualust", για το οποίο βγήκε και ένα όμορφο videoclip. Το υψίφωνα indie φωνητικά στο ρεφρέν του το καθιστούν ιδανικό για προώθηση στα αντίστοιχα ακροατήρια και ταιριάζουν άψογα με την μελαγχολική διάθεση που διακατέχει όλο τον δίσκο. Με το "Remember" παρατηρούμε ότι ήδη έχει ξεκινήσει η οπισθοδρόμηση στο χρόνο. Τα post-punk στοιχεία στα οποία αναφερθήκαμε πριν είναι εμφανή εδώ όπως επίσης και το βάθος της φωνής του Rover, ο οποίος μπορεί ανά πάσα στιγμή είτε να τη γλυκαίνει είτε να της προσδώσει μια αισθαντική τραγικότητα. Κοντά στο ύφος του "Remember" είναι και το "Tonight", το οποίο με το σκοτεινό πέπλο του, τον κολλητικό ρυθμό του και τον Rover να φωνάζει «summer days are far away» κάνει ιδανικά αυτό που προσπαθούν πολλά ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα ραδιοφωνικού pop rock (ας μην πω ονόματα) να επιτύχουν.

Κάτι είχαμε πει πριν για David Bowie... Οι μουσικές του, εποχής "Ziggy Stardust" και "Space Oddity", αναβιώνουν με ένα μοντέρνο touch στα δύο επόμενα κομμάτια, τα οποία ανήκουν και στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου - αν μπορούμε να πούμε ότι δύναται να γίνει τέτοιος διαχωρισμός... "Queen Of The Fools" και "Wedding Bells". Coolness, νόστος, λήθη, ατμόσφαιρα, εξομολογήσεις συναισθημάτων. Νυχτερινά τραγούδια, ή ακόμα καλύτερα, τραγούδια για τις καλοκαιρινές νύχτες. Μην το αμελείτε, το καλοκαίρι τελειώνει τον Οκτώβρη 'δω πέρα, εκμεταλλευτείτε το σακάτεμα των εποχών.

Με το "Lou" επιστρέφουμε σε πιο στρωτές indie καταστάσεις, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και την πιο «χαρούμενη» στιγμή του δίσκου. Αμέσως μετά, το αργόσυρτο "Silver" με τα παιχνιδίσματα της ιδιαίτερης φωνής του Rover φροντίζει για να μη σου αναπτερωθεί το ηθικό: πρέπει να μείνεις σε μια σταθερή κατάσταση προσμονής, αναπόλησης, φορτισμένης ηρεμίας. Το "Champagne" είναι αυτό ακριβώς που προδίδει ο τίτλος του... Ένα ντελικάτο, κομψό, όμορφο τραγούδι, με διακριτικές μικρές δυστροπίες της κιθάρας ή των πλήκτρων να αναδύονται από βαθιά μέσα. Το "Carry On" συνεχίζει με την ευρωπαϊκή του μελαγχολία και την εξαιρετική κορύφωσή του, η οποία αποτελεί την αρμόζουσα εισαγωγή ενός από τους μεγάλους έρωτες αυτού του δίσκου, του "Late Night Love"... «Watch the end of the day go down... Watch above the hills, it's dawn...» Και κάπως έτσι, με το βλοσυρό "Full Of Grace" κλείνει το "Rover"...

Οι μελαγχολικές καλοκαιρινές νύχτες απέκτησαν soundtrack. Ένα soundtrack γεμάτο ερωτισμό και μια γλυκιά αίσθηση του ανολοκλήρωτου από έναν ιδιαίτερο ερμηνευτή και ταυτόχρονα έναν τραγουδοποιό με λεπτό γούστο. Summer days are far away...
  • SHARE
  • TWEET