Robben Ford

Ειδικά από την εποχή των downloads και μετά, η αναζήτηση για το τέλειο, το καθηλωτικό, το αναπάντεχο και όλα αυτά τα στοιχεία που θέλουμε ώστε να ενθουσιαστούμε με έναν νέο δίσκο μας οδηγούν συχνά, εμάς τους μουσικογραφιάδες ίσως πολύ περισσότερο, σε μία αδυναμία να εκτιμήσουμε το απλά όμορφο. Ένας νέος δίσκος του Robben Ford είναι πάντα μία καλή ευκαιρία να αναθεωρήσουμε.

Χωρίς να βιάζεται διόλου ανάμεσα στα άλμπουμ που ηχογραφεί (πάνε έξι χρόνια από την προηγούμενη στούντιο δουλειά του, το "Bringing it Back Home" είναι μόλις το τρίτο σε μία δεκαετία), ο Robben Ford πάντοτε επιτυγχάνει με τη λεπτή ισορροπία των blues του με την soul και την jazz να είναι ουσιαστικός, εντυπωσιακά απλός και για το λόγο αυτό απλά εντυπωσιακός. Ας πάρουμε για παράδειγμα την παραδοσιακή instrumental μελωδία του "On That Morning". Με τι ψυχή και συναίσθημα αποδίδεται από τα δάχτυλα και την κιθάρα του Ford και πόσο άνετα και αβίαστα εκτίνεται σε επτά λεπτά με τη βοήθεια των μουσικών του, αφήνοντάς σε να θες κι άλλο και σφυρίζοντας τη μελωδία στο μυαλό σου πολύ μετά το τέλος των στροφών του CD.

Οι επιλογές του είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία διασκευές, όχι όμως και αυτό που ονομάζουμε standards, ενώ είναι με τέτοιο τρόπο διαλεγμένες ώστε να αναδεικνύουν όλα τα στυλ-μέσα-στο-στυλ του παιξίματός του. Για παράδειγμα το "Everything I Do Gonna Be Funky" του Allen Toussaint δείχνει την funky πλευρά του, το "Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine" του Dylan τον μεταμορφώνει σε soul μουσικό της Stax, το "Silk Capers Blues" του Charlie Doyle είναι το κλασικό Chicago blues που ο Ford έχει για πρωινό, ενώ το δικό του "Oh Virginia" δεν μπορεί να κρύψει τις jazz καταβολές του και αποδεικνύει ότι δεν πάσχει ούτε στο συνθετικό τομέα. Στα παραπάνω συμπαραστέκονται εξαιρετικά οι συμπαίκτες του, με σημαντικότερους τον Larry Goldings στο hammond και τον Stephen Baxter στο τρομπόνι.

Χωρίς να εκβιάζει και πραγματικά με ελάχιστη προσπάθεια αυτός ο δίσκος σε κερδίζει από την πρώτη ακρόαση. Η κιθαριστική δεξιοτεχνία του Ford δεν είναι βασισμένη στην ταχύτητα ή τα riff και για αυτό ίσως είναι πιο υποδόρια, όπως και η φωνή του, πάντοτε δεύτερη στην προσοχή μας, που με την ήρεμη ερμηνεία της τελικά επιτυγχάνει το σκοπό της και κερδίζει τις εντυπώσεις. Απολαύστε τον δίσκο με τις κατάλληλες συνθήκες (όποιες είναι αυτές για τον καθένα) και όχι βιαστικά, και όλες του οι αρετές θα αποκαλυφθούν.