Revolution Renaissance

Πολλές οι περιπτώσεις στην ιστορία, όπου η μουσική ιδιότητα και ο τρόπος που σκέφτεται ένας μουσικός δε μπορούν να συνάδουν με την κοινωνική προσαρμοστικότητα και αυτό που πολλοί θα ονόμαζαν ως φυσιολογικό. Ένα σύγχρονο παράδειγμα είναι και ο Timo Tolkki (ex, νυν, πάλι ex και μάλλον πάλι νυν Stratovarius).

Στις στάχτες ενός πολύ σπουδαίου συγκροτήματος, ο Timo Tolkki αποφάσισε να στηρίξει τα θεμέλια του νέου του μουσικού «οικοδομήματος». Μαζεύει λοιπόν ό,τι ιδέες είχε για το νέο album των Φινλανδών και αναζητεί συνεργάτες που μαζί θα «σβήσουν» μια και καλή το όνομα του group που ταλάνισε τόσο την προσωπικότητα του σπουδαίου αυτού μουσικού και κιθαρίστα. Όταν λοιπόν αναζητάς έναν guest στα φωνητικά, τότε το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό δεν είναι άλλο από τον γυρολόγο των δίσκων πλέον, Michael Kiske (ex-Helloween), που έχει «πείσει» τους πάντες για την απέχθεια που τρέφει προς το χώρο, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα οι βιοποριστικές ανάγκες μοιάζουν να είναι η βασική αιτία που μπορούμε ακόμα να ακούμε καινούρια πράγματα από έναν άνθρωπο που έχει σημαδέψει για τα καλά το metal. Αν στον Kiske προσθέσεις δύο ακόμα σημαντικότατες παρουσίες, όπως είναι αυτές του Tobias Sammet (Edguy, Avantasia) και του Pasi Rantanen (Thunderstone), αποκτάς ένα τρίδυμο που δε μπορεί παρά να προκαλέσει έστω την περιέργεια του μέσου ακροατή.

Ο τρόπος και μόνο που το album σε προσεγγίζει μέσω των "Heroes" και "I Did It My Way" αρκεί για να πείσει τους οπαδούς των Stratovarius ότι η εν λόγω κυκλοφορία είναι ουσιαστικότατη και δεν αποτελεί μια βιαστική κίνηση που αφορά στο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ μουσικών και εταιρειών, με τον Tolkki να δηλώνει περίτρανα ότι υπάρχει και μακριά από τους μέχρι πρότινος συνεργάτες του. Η μουσική σε όλο το "New Era" δε θα μπορούσε παρά να θυμίζει ασφαλώς τους Stratovarius, κυρίως όμως στις πιο μελωδικές στιγμές τους, λύνοντας την απορία πολλών για το πώς θα μπορούσαν να ακούγονται οι Φινλανδοί χωρίς τον Kotipelto. Το αποτέλεσμα είναι σαφώς ανώτερο των προσδοκιών, αλλά δεν παύει να απέχει από αυτό που θα είχες στο μυαλό σου ως τη νέα κυκλοφορία του συγκροτήματος.

Δε θα μπορούσα να κρύψω το γεγονός ότι, αν και ασφαλώς το "New Era" δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν το νέο album των Stratovarius, η σύγκριση με το τελευταίο, ομώνυμο album τους δεν υφίσταται σε καμία περίπτωση, καθώς υπερτερεί σε τόσους τομείς που μάλλον θα βάζει σε σκέψεις τα μέλη του group που «απομακρύνθηκαν» ουσιαστικά. Πολύ έξυπνες ιδέες, με βάση ασφαλώς τα φωνητικά των πολύ σπουδαίων ανθρώπων που τα ανέλαβαν, και μια διάχυτη μελαγχολία σε όλο το album που κάνει ακόμα και τα δυνατά κομμάτια να μοιάζουν σαν τον τρόπο που βρήκε ο Tolkki να εκφράσει αυτό το συναίσθημα που τον κατακλύζει τα τελευταία χρόνια.

Μελωδικότατο album με πινελιές από power metal και πολλές αναφορές στις metal όπερες των Avantasia και Aina, αλλά και στο υπέροχο Place Vendome, αποτελώντας το φάρμακο που θα απαλύνει για πολλούς τον «πόνο» του χωρισμού των Stratovarius.