Rated X

Μυστήρια υπόθεση τα supergroup. Ή θα πρόκειται για ειλικρινή και με διάθεση συνεργασία μεγάλων μουσικών, ή για προσωρινό συνεταιρισμό με αίσθηση αγγαρείας. Δυστυχώς η πρώτη περίπτωση σπανίζει, αφού εδώ και δεκαετίες, οι δισκογραφικές εταιρίες έχουν μυριστεί το εύκολο κέρδος που μπορούν να τους αποφέρουν οι συμπράξεις διάσημων ονομάτων και μας έχουν «χαρίσει» ουκ ολίγες ανέμπνευστες στην πράξη συνεργασίες.

Με την ανακοίνωση λοιπόν πως η Frontiers ετοιμάζει ένα ακόμα supergroup, δεν θα μπορούσα να πω ότι ενθουσιάστηκε και κανείς ιδιαίτερα. Βέβαια δεν είναι ότι έλειπαν και τα τρανταχτά ονόματα. Joe Lynn Turner και Carmine Appice ηγούνται της «μαρκίζας», με τους Karl Cochran και Tony Franklin να ακολουθούν. Όχι κι άσχημα, ειδικά αν σκεφτούμε πως το μεγάλο κεφάλι της ιταλικής δισκογραφικής, Serafino Perugino, παρήγγειλε στον Turner ένα άλμπουμ κλασικού hard rock.

Οι Rated X είναι κομμένοι και ραμμένοι για αυτό το άλμπουμ. Αρκεί μια ακρόαση του πρώτου δείγματος, "This Is Who I Am", για να καταλάβει κανείς τη φιλοσοφία της ηχητικής τους προσέγγισης. Με έμφαση στο κλασικό από το «κλασικό hard rock» που τους ζητήθηκε, με αποτέλεσμα έναν ήχο περισσότερο τραχύ παρά καλογυαλισμένο. Safe αλλά και ταυτόχρονα αρκούντος ενδιαφέρον πρώτο δείγμα γραφής απ' το σχήμα, το οποίο κέρδισε την προσοχή μας.

Το ντεμπούτο του γκρουπ, ξεκινά ταιριαστά. Στο "Get Back My Crown" μας «συστήνονται» όλα τα μέλη, με τους Joe Lynn Turner και Carmine Appice να κλέβουν όπως ήταν αναμενόμενο την παράσταση. Συνολικά, ένα ωραίο πάντρεμα των πλούσιων ικανοτήτων και των τεσσάρων μουσικών. Το μυστικό θα ήταν, αυτό το vibe να πέρναγε σε όλο τον δίσκο, έχοντας βέβαια πάντα σε πρώτο πλάνο τις ίδιες τις συνθέσεις. Η αλήθεια είναι όμως πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ναι, συναντάμε καλές στιγμές, όπως τα δύο προαναφερθέντα, το "Devil In Disguise", το "Stranger In Us All" και το "Fire And Ice", όμως όσο προχωράει η ακρόαση τόσο μειώνεται το «πάθος» στα κομμάτια.

Παρά τη νορμάλ του διάρκεια, το εν λόγω άλμπουμ κουράζει αρκετά, κάτι που καθιστά τις πολλαπλές ακροάσεις, μάλλον σπάνιες. Αυτό, συμβαίνει διότι η στοχευμένη προς το classic rock προσέγγιση, μπορεί να δημιουργεί έναν συνεκτικό ιστό για όλες τις συνθέσεις, αυτές όμως -εκτός από κάποιες εξαιρέσεις- αδυνατούν να παρουσιάσουν κάτι το αξιομνημόνευτο. Αντίθετα, αυτό που όντως αξίζει να κρατήσουμε, είναι πως ο Turner είναι όχι μόνο στο υψηλό επίπεδο που μας έχει συνηθίσει, αλλά μάλιστα σε κάποιες στιγμές συναγωνίζεται στα ίσα το ζηλευτό παρελθόν του. Αν και το σύνολο του άλμπουμ έφτανε σε αυτά τα επίπεδα, τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Έτσι δεν έχουμε να κάνουμε παρά με ένα ακόμα supergroup που προσπάθησε (λίγο), αλλά απέτυχε να σταθεί αντάξιο των ονομάτων του. Ναι, ο καθένας ξεχωριστά παρουσιάζεται σε ικανοποιητικό επίπεδο, σαν μπάντα όμως δεν ακούγονται να έχουν επιχειρήσει να «δεθούν». Εν ολίγοις, άλλο ένα super-project της Frontiers με μερικά μονάχα καλά κομμάτια.