Queens Of The Stone Age

Οι βασίλισσες της λίθινης εποχής επέστρεψαν με νέα κυκλοφορία μετά το αμφιλεγόμενο "Lullabies To Paralyze" και όλοι περιμέναν με αγωνία να ακούσουν αν ο Josh Homme και η παρέα του θα ξαναπαίξουν κιθαριστικό rock ή αν θα συνεχίσουν τους πειραματισμούς του "Lullabies To Paralyze".

Πρέπει να παραδεχτώ πως άκουσα το δίσκο πάνω από 20 φορές για να βγάλω ένα συμπέρασμα, καθώς η δομή της μουσικής προσωπικά με ξένισε πάρα πολύ κατά τις πρώτες ακροάσεις. Η μουσική των QOTSA έχει απομακρυνθεί σαφώς από αυτό που γνωρίσαμε στα πρώτα albums, καθώς έχει εμπλουτιστεί με αρκετά στοιχεία.

Υπεύθυνος γι' αυτο είναι αποκλειστικά ο Josh Homme, του οποίου το ιδιαίτερο κιθαριστικό στυλ δε θυμίζει τίποτα σύγχρονο και φέρνει στο μυαλό κάτι απο '60s pop - rock. Έχοντας σπάσει οποιονδήποτε δεσμό με τους Kyuss, ο Homme αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του και δείχνει να μη νοιάζεται καθόλου για το αν η μουσική του θα αρέσει στο κοινό. Η δομή των κομματιών έχει ξεφύγει εντελώς και οι παρανοϊκές μελωδίες των Queens Of The Stone Age κάνουν για άλλη μια φορά την εμφανισή τους. Το rhythm section, χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικο και έχοντας απλά συνοδευτικό ρόλο, δεν κάνει τη διαφορά και αυτό είναι το πρόβλημα μετά τη φυγή του Oliveri, ο οποίος προσέθετε στη μπάντα μια άλλη διάσταση.

Οι συνθέσεις ποικίλουν απο κιθαριστικά κομμάτια μέχρι πιο χαλαρές στιγμές. Η μουσική των QOTSA έχει εξελιχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και δε θυμίζει σε κάτι τη μπάντα που κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο. Η μπάντα δε θέλει προφανώς να μπει σε κάποια συγκεκριμένη μουσική κατηγορία και παίζει απλά αυτό που γουστάρει.

Η φωνή του Josh Homme δεν έχει τρομερές ικανότητες, ούτε μπορεί να πίασει ψηλές νότες, είναι όμως πολύ εκφραστική και η ιδιαίτερη χροιά της ταιριάζει απόλυτα στη μουσική και προσθέτει προσωπικότητα στον ήδη ξεχωριστό ήχο των Queens.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν rock δίσκο ο οποίος δε νοιάζεται και πολύ για τις προσταγές της μόδας, απαιτεί να τον προσέξεις για το γεγονός ότι έχει προσωπικότητα, ενέργεια, όμορφες ιδέες, δεν αντιγράφει κάποιον άλλο, δεν αποσκοπεί στις πωλήσεις, δεν ενδιαφέρεται για κριτικές. Απλά υπάρχει και περιμένει να σε κερδίσει, να γίνει ένα απο τα καλύτερα συνοδευτικά για μπυροποσία κάτω απο τον ήλιο και μια πολύ καλή συντροφιά που θα σου θυμίζει πως το rock σε οποιαδήποτε μορφή του είναι η πιο ωραία μουσική και μια από τις μεγαλύτερες διασκεδάσεις της ζωής. Ο δίσκος αυτός δεν είναι stoner, δεν είναι grunge, δεν είναι hardcore, δεν είναι sludge και φυσικά δεν είναι heavy metal. Είναι όμως rock και αυτό είναι αρκετό. Rock N Roll!