Propagandhi

Κάθε φορά που οι Propagandhi αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, γνωρίζω πως αν μη τι άλλο θα υπάρχουν γερές βάσεις για μία αξιοπρεπέστατη punk rock / melodic hardcore μουσική χρονιά. Οι Καναδοί είναι μία μπάντα που στ' αλήθεια «εμπιστεύομαι», διότι μέχρι στιγμής δεν μ' έχουν απογοητεύσει ποτέ, ακολουθώντας μία μακρόχρονη ανοδική πορεία, κυκλοφορώντας φανταστικούς δίσκους «άφταστου» επιπέδου, κι έχοντας τελικά διαμορφώσει έναν απόλυτα προσωπικό ήχο. Α-π-ό-λ-υ-τ-α όμως. Δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα, συγκρότημα «εκεί έξω» που να παίζει σαν αυτούς.

Οι Propagandhi είναι μοναδικοί γιατί πολύ απλά μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια, και με μόνο εφόδιο την αγάπη για το punk rock, ξεκίνησαν κι έμαθαν μουσική. Μουσική, ε. Τα δάχτυλα κάηκαν εξασκούμενα στην τεχνική, ενώ ο εγκέφαλος ποτίστηκε ασυναίσθητα με μία νέα κοσμοθεωρία, τη θεωρία της μουσικής που στοιχειώνεται από σκάλες, κλίμακες και άλλα τέτοια περίεργα στα οποίοι πολλοί -μεταξύ αυτών και εγώ- έχουμε κάποιου είδους αλλεργία. Προσέξτε όμως, αυτό έγινε σε εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, αποδεικνύοντας τρανταχτά, πως για να ξεκινήσει κανείς να παίζει μουσική δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από πάθος, μεράκι, και αφοσίωση. Όλα τα άλλα είναι φυσικά επακόλουθα. Η έμπνευση ως διά μαγείας θα παρουσιαστεί, η εμφάνιση μιας υποτυπώδους τεχνικής θα λύσει ξαφνικά τα δάχτυλα, ενώ η συμβουλή ενός ειδικού θα προκύψει σαν συμπλήρωμα και όχι ως προαπαιτούμενο.

Το "Failed States" αποτελεί τον έκτο ολοκληρωμένο δίσκο των Καναδών και θα έλεγα πως είναι η κορυφή της μουσικής εξέλιξης που προαναφέρω. Ακολουθώντας ακριβώς τον χαρακτήρα του προηγούμενου -και εξαιρετικού- άλμπουμ, "Supporting Caste", περιλαμβάνει δώδεκα κομματάρες υπερτεχνικού punk rock, όπου το ύφος είναι πιο punk και οι δομές πιο μεταλλικές. Μέσα σε μεγαλύτερες ταχύτητες και μικρότερες διάρκειες, oι Propagandhi αναμειγνύουν τέλεια έναν καταιγισμό αριστοτεχνικά παιγμένων riff, μελωδικά solo, τρομερές φωνητικές ικανότητες κι ένα rhythm section άτακτο, που βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση.

Με το εναρκτήριο κομμάτι, "Note To Self", ο δίσκος μπαίνει στο παιχνίδι κάπως ήρεμα, σαν μία μπόρα που ετοιμάζεται να ξεσπάσει, για να δώσει στη συνέχεια τη σκυτάλη σ' ένα σερί, σχεδόν έξι επιθετικών κομματιών, που προσωπικά δεν μπορώ να τα πω ούτε metal, ούτε hardcore, ούτε όμως και punk, υπό την ευρύτερη αυστηρή έννοια. Από το "Things I Like" κι έπειτα, το άλμπουμ αποκτά μια πιο συγκεκριμένη, ξεκάθαρη και μάλλον οικεία τροπή, που θα έλεγα ότι θυμίζει τις εποχές του "Today's Empires, Tomorrow's Ashes", την καλύτερη δισκογραφική στιγμή του συγκροτήματος, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Είναι περιττό να αναλύσω τι περιλαμβάνει επακριβώς ο δίσκος και πώς δομείται το κάθε κομμάτι του, γιατί η ποικιλία που έχω συναντήσει μέσα του μέχρι στιγμής είναι το κάτι άλλο. Ειλικρινά το μόνο που απομένει για σας είναι να δώσετε μία ευκαιρία στον δίσκο. Είναι ένα άλμπουμ που υπερνικά ταμπέλες, διαχωρισμούς και κατηγοριοποιήσεις. Είναι ένα άλμπουμ για όλους.