Pride Of Lions

Μεγάλο πράγμα τα μουσικά «τέρατα». Ονόματα που έχουν κάνει πολύ μεγάλες επιτυχίες στο παρελθόν και καταφέρνουν να βρίσκονται στην επικαιρότητα μέχρι και σήμερα, βρίσκοντας βέβαια πάτημα σε μια μεγάλη βάση οπαδών. Ένα από αυτά τα ονόματα, για την aor σκηνή, είναι ο Jim Peterik, ιδρυτικό μέλος των Survivor και περιζήτητος συνθέτης στην «πιάτσα», με συνεργασίες που πολλοί θα ζήλευαν (Lynyrd Skynyrd, 38 Special, REO Speedwagon, Cheap Trick και Beach Boys μεταξύ άλλων).

Ο Peterik, λοιπόν, το 2003 αποφάσισε να συνεργαστεί με έναν ανερχόμενο τραγουδιστή εκείνης της περιόδου, ονόματι Toby Hitchcock. Η σύμπραξη των δύο μουσικών είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου μουσικού «οχήματος» για τον έμπειρο πληκτρά/κιθαρίστα, με τον τίτλο Pride Of Lions. Το ντεμπούτο τους έτυχε εξίσου θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς, όπως και ο διάδοχος του, μια χρονιά αργότερα. Ένα live και ένα studio άλμπουμ που ακολούθησαν μέσα στα επόμενα τρία χρόνια έδειξαν πως οι Pride Of Lions μάλλον ήρθαν για να μείνουν και δεν αποτελούν μια αρπαχτή για τα τελευταία ένσημα, από πλευράς Peterik.

Μετά από το "The Roaring Of Dreams" όμως, το σχήμα άρχισε να απομακρύνεται από την επικαιρότητα με τους Peterik και Hitchcock να παίρνουν χωριστούς δρόμους, σε διαφορετικά project o καθένας τους. Ο δεύτερος , μάλιστα, κυκλοφόρησε πέρσι τον πρώτο του σόλο δίσκο, δικαιώνοντας όσους υποστήριζαν πως πρόκειται για μία εκ των κορυφαίων σύγχρονων φωνών στο χώρο της. Βέβαια, το "Mercury's Down" επανέφερε στο προσκήνιο κατά ένα τρόπο τους Pride Of Lions, δημιουργώντας hype για έναν επερχόμενο δίσκο.

Κι έτσι, εγένετο "Immortal". Το δίδυμο είναι πίσω, με την τέταρτη δισκογραφική του προσπάθεια, η οποία προκάλεσε πριν την κυκλοφορία της τόση προσμονή όσο καμία προηγούμενη τους. Αυτό βέβαια σημαίνει πως τα standard έχουν ανέβει πολύ ψηλά και δικαιολογημένα θα έλεγε κανείς, αφού τα ονόματα που εμπλέκονται στο project είναι ιδιαιτέρως βαριά. Το άλμπουμ, αυτό καθαυτό, τις δικαιολογεί όμως εντέλει αυτές τις προσδοκίες; Μετά από πολλαπλές ακροάσεις, η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολεκτική.

Ο δίσκος ξεκινά αρκετά ικανοποιητικά με το ομώνυμο του κομμάτι, στο οποίο ο Hitchcock δεν χάνει χρόνο και «πατάει πόδι», ενώ το ρεφρέν αποτελεί παράδειγμα παραδοσιακής aor μελωδίας. Συνέχεια δίνει το "Delusional", με μια ακόμα πιο «ξεδιάντροπα» μελωδική rock μελωδία και θεματολογία, το οποίο όμως θαρρώ πως αποτελεί λανθασμένη κίνηση για πρώτο single, αφού καταλήγει να ακούγεται κάπως επίπεδο. Αυτό είναι και το πρόβλημα με κάποια τραγούδια του δίσκου. Συνθέσεις όπως το δυναμικό "Coin Of The Realm", το πολύ όμορφο "Tie Down The Wind", το "Vital Signs" (γραμμένο από τον Peterik για το ομώνυμο άλμπουμ των Survivor) και το "Ask Me Yesterday" μοιάζουν να βάζουν τα γυαλιά σε συνθέσεις όπως η προαναφερθείσα.

Τώρα, σχετικά με την παραγωγή, είναι φανερό πως το "Immortal" έχει την πιο δουλεμένη παραγωγή από όλες τις προηγούμενες προσπάθειες των Pride Of Lions. Οι φωνητικές αρμονίες δένουν πολύ καλά, όπως και το ένα όργανο με το άλλο, δημιουργώντας ένα «τείχος» ήχου ιδιαιτέρως συμπαγές. Αυτό όμως, σε συνδυασμό με κάποια άνευρα σημεία, δημιουργεί μερικές στιγμές μια απόσταση μεταξύ του ακροατή και του υλικού, επισκιάζοντας σε κάποιο βαθμό το όποιο πάθος των μουσικών, χωρίς όμως να φτάνει σε υπερβολικά σημεία.

Ακούγοντας, λοιπόν, την πολυαναμενόμενη τέταρτη κυκλοφορία των Jim Peterik και Toby Hitchcock, θεωρώ πως το υλικό, σε πρώτη επαφή, περνά σε εμάς κάπως «κρύο», αλλά υπάρχουν εντέλει αρκετές στιγμές «ζεστασιάς», ικανές να κεντρίσουν το ενδιαφέρον και να αναζωπυρώσουν την εμπειρία της ακρόασης. Έτσι, το εν λόγω άλμπουμ, είναι σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να περάσει αδιάφορο σε κανέναν λάτρη του μελωδικού ήχου, αλλά ταυτοχρόνως είναι γεγονός πως δεν αποτελεί κορυφαία δισκογραφική στιγμή για κανέναν από τους δύο δημιουργούς του.