Potergeist

Όπως έγραψα πέρσι, ο όρος swamp metal που οι ίδιοι έχουν αποδώσει στον ήχο τους, δεν μου ακούγεται αδόκιμος, μιας και το «Νότιο» στυλ τους με τα «βραχνά» stoner, heavy και sludge περάσματα αναδεικνύει ένα λασπώδες metal υβρίδιο. Οι Potergeist «παίζουν» σε άλλο επίπεδο. Δημιουργούν και συνθέτουν κομματάρες σε σταθερή βάση Δεν φαίνεται να κωλώνουν και να στερεύουν από ιδέες και έμπνευση.

Χωρίς ιδιαίτερες ηχητικές αλλαγές από τον προηγούμενο τους δίσκο, παρουσιάζουν μέσα σε μόλις έναν χρόνο, νέα δουλειά. Μια κυκλοφορία γεμάτη λάσπη, blues ιδέες, τεράστιες riff-άρες και μελωδίες που σου καρφώνονται στον σβέρκο... Ευχάριστο νέο, ότι η B-otherside Records μέσα στους επόμενους μήνες θα κόψει και σε βινύλιο τον δίσκο, οπότε θα ικανοποιηθούν και οι συλλέκτες.

Το "Swampires" κυριαρχεί σε βάλτους με βρικόλακες... Αφήνει μια γεύση μπύρας στα χείλη σου και τσακίζει πανέμορφα λοιπά φλώρικα stoner και heavy metal παρατράγουδα. Έχει αρκετά κιλά περισσότερα αρχίδια από τις δυο προηγούμενες δουλειές της μπάντας και ανά φάσεις τύμπανα και έγχορδα σε παλαβώνουν. Σου γεμίζουν το μυαλό και την ψυχή με την απαιτούμενη βρωμιά για να ενθουσιαστείς και να απολαύσεις μοναχικά το headbanging σου. Με μια δόση λιγότερης ταχύτητας όπως διακρίνω, αλλά με πολλή περισσότερη όρεξη, έμπνευση και προσεγμένη συνθετική δομή, φτιάχνουν κομμάτια που δεν ακούς εύκολα ούτε από μπάντες από την άλλη άκρη (και ακτή) του Ατλαντικού.

Οκτώ κομμάτια (συν τα "Intro" και "Outro") «γεμίζουν» τον χώρο με groove. "Swampire" στο ξεκίνημα με εξαιρετικά φωνητικά και πωρωτικά όσο δεν πάει έγχορδα μπασίματα. "Southern Crown" στη συνέχεια, με σταθερό rhythm section και νότια μυρωδιά. Το "Every Time I Break" που ακολουθεί σπέρνει sludge από τα παλιά και ανατριχιάζει με ουρλιαχτά και άρρυθμα ρυθμικές αλλαγές. "Loves Martyr" και stoner ήχοι ξεχειλίζουν την καρδιά σου. Κάτι grunge βρωμάει εδώ από Seattle... Κι όμως ναι... είναι το πιο «βόρειο» κομμάτι τους. Σαν γλυκανάλατη μπαλάντα, το "Rock Fairy" γεφυρώνει και ρίχνει τον δίσκο αχρείαστα. Ευτυχώς άμεσα το "Hope" επαναφέρει προοδευτικότατα και μοντέρνα τις, à la Witchcraft εδώ, riff-άρες που τόσο όμορφα αποδίδει η μπάντα. Αν βασιλιάδες είναι οι Clutch, τότε το επόμενο, "Kings Army" υμνεί τον ελληνικό στρατό τους. Heavy κλείσιμο όπως πρέπει, με το "The Time Has Come" να ουρλιάζει και να ξεσκίζει σαν τους Rage Against The Machine ό,τι έχει απομείνει μέσα μας από τα προηγούμενα.

Οι Potergeist  δουλεύουν σκληρά και αυτό το διακρίνεις πανεύκολα. Ο δίσκος είναι υψηλού επιπέδου και η συγχώνευση groove metal ιδεών και stoner ήχων με τέτοιου είδους βραχνά φωνητικά, φτιάχνουν αυτό το Pantera, Orange Goblin, Clutch και Audioslave συνονθύλευμα. Καλή μας διασκέδαση!