Porcupine Tree

Η ομορφιά είναι καλύτερη από την ευφυΐα...

Στο στοίχημα, η απόδοση για το πότε θα στερέψει η έμπνευση του Steven Wilson πρέπει να δίνει 0,98, καθώς ο συγκεκριμένος μουσικός όχι μόνο είναι πολυπράγμων (με τα πολλά side project του) αλλά και πολυγραφότατος, δίνοντάς μας και φέτος ένα νέο δίσκο, αυτή τη φορά υπό τη σκέπη των πολυαγαπημένων στην Ελλάδα Porcupine Tree. Με τους ρυθμούς που γράφει μουσική, θα περίμενε κάποιος να έχει κουραστεί ή κορεστεί. Το κάνει; Ας πάμε να δούμε...

Το φετινό "The Incident" είναι ένας concept διπλός δίσκος, του οποίου το πρώτο μέρος περιέχει ένα κομμάτι-όλον, διαιρεμένο σε δεκατέσσερα μέρη, και το δεύτερο έχει τέσσερα μεμονωμένα κομμάτια. Ο λόγος του διαχωρισμού; Το concept που διατρέχει το πρώτο μέρος αφήνει εκτός τα υπόλοιπα κομμάτια και έτσι εν έτει 2009 ο Wilson μας παραδίδει άλλα 75 λεπτά μουσικής. Που τα βρίσκει; Κανείς δε θα μάθει ποτέ. Υπερβάλλει μέσα στη μεγαλομανία του; Ναι. Κουράζει; Όχι. Ξεφεύγει; Κάμποσο...

Κρίνοντας τις περασμένες δουλειές των Porcupine Tree (μετά το εξαίσιο "In Absentia" προφανώς) τελικά παρατήρησα το εξής: όλες ξεφουσκώνουν στο βάθος του χρόνου. Όταν δηλαδή στο στερεοφωνικό μας αλλά και στο rocking.gr πιάναμε στα χέρια μας ένα νέο δίσκο Porcupine Tree πάντοτε στην αρχή ενθουσιαζόμασταν - οι εμφανίσεις δίσκων του Wilson στα καλύτερα της χρονιάς είναι συχνότερες από αυτές των Πουλιών στην ομώνυμη ταινία του Χίτσκοκ. Και πως θα μπορούσε να γίνει άλλωστε, καθώς ο Steven έχει σαφέστατα μεγάλο χάρισμα να γράφει μελωδίες και κομματάρες. Στην πορεία όμως οφείλω να παραδεχτώ πως οι δίσκοι του, όταν ο χρόνος τους κρίνει πιο αντικειμενικά, χάνουν κάτι, θαμπώνουν. Ναι εντάξει, το "Fear Of A Dark Planet" ίσως είναι καλύτερο του "Deadwing", ίσως και ανάποδα, αλλά και πάλι, αν το σπίτι σου καιγόταν και μπορούσες να σώσεις ένα Porcupine Tree δίσκο, θα διάλεγες κάποιον από τους προαναφερθέντες; Χλωμό... Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ζορίστηκα πολύ να το ανακαλύψω, αλλά τελικά όταν έπεσε στα χέρια μου το "We Lost The Skyline" και το "Normal" η επιφοίτηση μου ήρθε τελικά μάλλον εύκολα, και ορίστε, σας αποκαλύπτω το μυστικό:

Ο Wilson είχε ξεχάσει να γράφει όμορφα κομμάτια. Sad but true. Σε όλους τους προηγούμενους δίσκους υπήρχε πολύ και καλή εγκεφαλική μουσική, ενορχηστρώσεις, ιδέες, μελωδίες, αλλά δεν υπήρχε ομορφιά. Τουλάχιστον όχι η απαράμιλλη ομορφιά ενός "shesmovedon" που είναι τόσο δυνατή, που είναι σαν την ωραία γυναίκα - σε κάνει να πονάς όταν την αντικρίζεις. Οι προηγούμενες προσπάθειες του Wilson είχαν τα πάντα, αλλά δεν είχαν ένα τόσο εκτυφλωτικό κομμάτι που θα ξεχώριζε και θα σε κέρδιζε από το πρώτο play. Έτσι μπαίναμε όλοι στη λογική του να αναλύσουμε επιμέρους το κάθε κομμάτι των παλαιότερων δουλειών του και στις λεπτομέρειες πάντα η ευφυΐα είναι έκδηλη. Αλλά στο χρόνο θαμπίζει. Όταν λοιπόν μετά από χρόνια ο Wilson κατάφερε να γράψει ένα κομμάτι αντάξιο του "shesmovedon", δηλαδή το "Normal", με έκανε να ξαναχαμογελάσω. Και το ίδιο έκανε και φέτος με το "Drawing The Line", ένα πραγματικά μεγάλο κομμάτι. Ομορφιά. Απλά.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί στο "The Incident" ο Wilson θυμάται ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει και μας προσφέρει ένα δίσκο πιο ευανάγνωστο και συνάμα πιο όμορφο. Όχι πως δεν τον καταλαμβάνει σε φάσεις και πάλι η μεγαλομανία του - κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να είναι μικρότερα, αλλά τουλάχιστον φαίνεται να την ελέγχει. Απλά το "The Incident" δε χρειάζεται εμβριθή ανάλυση, δε χρειάζεται χρόνο για να «μεγαλώσει» μέσα σου, δε χρειάζεται διάσπαση των μορίων του για να αποκαλυφθεί το μυστικό του. Είναι όμορφο από μόνο του και είναι εμφανές. Τόσο απλά. Στο φετινό τους δίσκο θα βρείτε όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία των Tree (και τους Floyd και τους King Crimson), αλλά θα βρείτε και μπόλικο από το metal που λέγεται πως γράφει για άλλους (...) αλλά μέχρι τώρα δεν είχε μπει τόσο έκδηλα σε δίσκο των Porcupine Tree (ακούστε το "The Blind House" και θα με θυμηθείτε). Θα βρείτε και μελωδίες, και ενορχηστρώσεις και ξεσπάσματα και φωνητικές γραμμές και εξαιρετικές μπασογραμμές. Είπαμε, είναι Porcupine Tree δίσκος και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά ότι κακός δε μπορεί να είναι, όπως δεν ήταν κανένας δίσκος τους μέχρι τώρα.

Αλλά μπορεί εκτός από ευφυής, να είναι όμορφος. Πράγμα που είχε καιρό να συμβεί.

«Η ομορφιά είναι καλύτερη από την ευφυΐα...
...γιατί είναι αυταπόδεικτη». - Oscar Wilde