Polica

Στα χρόνια που διανύουμε οι ταμπέλες παίζουν ένα ιδιαίτερο ρόλο στην κατανόηση των ξεχειλωμένων πια μουσικών ειδών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αφορά την indie η οποία  από την πλευρά της έχει καθιερωθεί ως όρος ομπρέλα κάτω από την οποία μπορείς να βρεις μπόλικο ανάλαφρο πειραματισμό από συγκροτήματα που απέχουν ηχητικά αρκετά μεταξύ τους. Θα μπορούσες να αναλογιστείς πως σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η ποικιλότητα δεν οφείλεται εξ' ολοκλήρου σε μια επιθυμία πειραματισμού αλλά αφορά κυρίως έναν αγώνα πρωτοτυπίας στον οποίο συμμετέχουν νέες μπάντες υπνωτισμένες από την έλξη να καπαρώσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο στο κομμάτι της πίτας του κριτικού hype. Αυτή η θελκτική ιδιότητα όμως μπορεί να κρύβει κινδύνους και να αποβεί μοιραία στον μουσικό χρόνο ζωής της εκάστοτε μπάντας διότι όπως πολύ σωστά έχει επισημάνει και ο απολαυστικός Όσκαρ Ουάιλντ, «Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να είσαι υπερβολικά μοντέρνος. Διατρέχεις το κίνδυνο να γίνεις ξαφνικά υπερβολικά ξεπερασμένος».

Έξυπνα παιδιά οι Poliça από την Μινεάπολη. Ακολουθούν μια γνωστή πεπατημένη οδό, όμως συνάμα νεκρή και επικίνδυνη, κερδίζουν αρκετή προώθηση από τον μουσικό τύπο, το αξίζουν και κατ' εμέ μας παραδίδουν «το» ντεμπούτο της χρονιάς. Το όνομα τους προφέρεται (po-lisa) γράφεται και διαβάζεται στα Πολωνικά και οι απόψεις διίστανται όσον αφορά την ακριβής ερμηνεία του. Η μπάντα χαίρει της όχι και τόσο οξύμωρης άκρας εκτίμησης του Justin Vernon (Bon Iver) και δηλώνει πως ο απώτερος σκοπός στην δημιουργία του project βρίσκεται στην δυνατότητα που θα τους δινόταν να δοκιμάσουν μια καινούργια πραγματικότητα, ξεφεύγοντας από το μουσικό παρελθόν τους και όχι μόνο.

Το "Give You The Ghost" σφύζει από φρεσκάδα, ως σύνολο κρίνεται πρωτότυπο και στην συνταγή της επιτυχίας του πρώτο ρόλο παίζει το μαγείρεμα, διότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως είναι εύκολη η ανάμειξη αυτών των τόσο διαφορετικών υλικών που επιλέχθηκαν. Αυτή η ξεδιάντροπη χρήση του autotune, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και βάση του δίσκου φαντάζει ικανή το κατατάξει ακόμα και ως ξεχωριστό όργανο (;). Όμως αυτό το ψηφιακό φιλτράρισμα στην φωνή της Channy δεν σου ξινίζει και σε συνδυασμό με τα διπλά drums που πιάνουν ρυθμό στους χτύπους της καρδιάς της δίνουν την αίσθηση πως κάποιο δροσερό goth χάδι ψιθυρίζει στα αυτιά σου. Παρόλα αυτά οι απόπειρες σύμμειξης ελαφρός ηλεκτρονικής με άλλους ήχους δεν σταματούν εκεί, όταν αποφασίσουν να groovάρουν θα σε παρασύρουν με τις funky εξάρσεις τους, όταν θελήσουν να χαλαρώσουν jazzy μελωδίες θα πάρουν την σκυτάλη, αλλά όπως προείπα η δύναμη του δίσκου βρίσκεται στο μαγείρεμα όλων αυτών των διαφορετικών στοιχείων και στην ικανότητα να τα παρουσιάζει ομοιόμορφα. Εκεί που εκ πρώτης όψεως φαίνεται απλό και γλυκό, κατά βάθος είναι τόσο πολύπλοκο και αυτό είναι που το κάνει τόσο άγρια όμορφο.

Νέες εναλλακτικές μπάντες και καλλιτέχνες εμφανίζονται σωρηδόν και μας κατακλύζουν καθημερινός, οι Poliça δεν κατάφεραν απλά να ξεχωρίσουν μέσα από όλο αυτό τον σωρό αλλά και να γράψουν το όνομά τους με bold στην φετινή μουσική χρονιά. Για μια ακόμη φορά αυτό που μένει να δούμε είναι πως θα μπορέσουν να διαχειριστούν το βάρος του ντεμπούτο τους και αν έχουν την ικανότητα να πάνε τον ήχο τους παραπέρα.