Philm

Μέσα στην παρατεταμένη μουσική ξηρασία που διανύουμε εμφανίζονται πού και πού δίσκοι που σου αναπτερώνουν το μουσικό ηθικό και δεν σε αφήνουν να παρατήσεις την -στα όρια της εξάρτησης- αναζήτηση για το νέο άλμπουμ που θα σε απασχολήσει μέχρι νεωτέρας.

Στο "Fire From The Evening Sun" συναντιούνται είδη από το ευρύτερο φάσμα του metal, του hardcore, του stoner, του grunge αλλά ακόμα υπάρχουν και μερικά μικρά ψήγματα από την garage και surf σκηνή μέχρι και την latin jazz.

Αν και σε αυτόν τον δίσκο η live αισθητική είναι πάλι διάχυτη, δεν επαναλαμβάνει ορισμένες από τις κακοτοπιές του "Harmonic" με τους διάσπαρτους κουραστικούς αυτοσχεδιασμούς που νομίζεις ότι ακούς πρόβα.

Η κιθάρα του Gerry Paul Nestler διατηρεί και σε αυτόν τον δίσκο την μικρή απόστασή της από το πετάλι της παραμόρφωσης αλλά σε περιορισμένο βαθμό και ως εκ τούτου αυτός ο δίσκος είναι αρκετά πιο heavy από τον προκάτοχό του. Ευτυχώς στα φωνητικά του Gerry υπάρχει σαφής βελτίωση και δένουν λίγο περισσότερο στο σύνολο, αλλά σίγουρα αν αναλάμβανε ένας πιο ταλαντούχος τραγουδιστής  το αποτέλεσμα θα ήταν αστρονομικά καλύτερο και σίγουρα θα μίλαγα λιποθυμικά για δίσκο της χρονιάς και άλλα τέτοια.

Οι καταβολές του ως επί το πλείστον funk μπασίστα Francisco Tomaselli δεν ξεχωρίζουν ευδιάκριτα αλλά ενσωματώνονται στις έντονες μπασογραμμές του που αποτελούν την γεμάτη μετριοφροσύνη ραχοκοκαλιά του άλμπουμ.

Αλλά φυσικά το συγκριτικό πλεονέκτημα του δίσκου έγκειται στη παρουσία του Dave Lombardo, που τινάζει στον αέρα την ένταση και την επιθετικότητα των τραγουδιών. Το χαρακτηριστικό παίξιμό του είναι παρόν, παρόλο που ο δίσκος έχει ελάχιστες thrash αναφορές. Ακόμα και οι πιο αδύναμες συνθέσεις του άλμπουμ εκτοξεύονται από το heavy-handed drumming του Lombardo και κρατάνε το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο και τα νεύρα ενδεχομένως τσίτα.

To "Fire From The Evening Sun" μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και υπενθυμίζει ποιά είναι η πεμπτουσία του rock 'n' roll, αφού με μια κακή φωνή (αυτός ο Gerry αμάν) και μια μετριότατη παραγωγή κατάφεραν με περίσσιο πάθος να βγάλουν ένα πολυσχιδή δίσκο που μπορεί να αγγίξει μια μεγάλη μερίδα της μουσικής κοινότητας.

Σε σημεία ο δίσκος θα θυμίσει ευχάριστα τους διαλυμένους πια Σουηδούς Breach με την χύμα αισθητική και την χαοτική παραγωγή του, ενώ άλλα σημεία θα αναζωπυρωθεί η νοσταλγία για τους Grip Inc., ενώ υπάρχει και μια αρκετά καλυμμένη αλλά ουσιαστική παρουσία των Melvins σε πολλά τραγούδια, είτε φορώντας το heavy rock καπέλο τους είτε τον πειραματικό avant garde μανδύα τους.

Αλλά, όπως και να έχει, το άλμπουμ έχει δικό του προσωπικό στίγμα και ήχο, ενώ ο πολύπλευρος χαρακτήρας του που αναμιγνύει τις ετερόκλητες επιρροές της τριάδας δημιουργεί μια ποικιλία που είχα να αποδεχτώ, χωρίς να συνοφρυωθώ, από το "King For A Day".

Οι Philm κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που δύσκολα θα αρέσει, αλλά όποιος τον καταλάβει και τον ακούσει χωρίς περιοριστικούς όρους θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα.