Phenomena

Awakening

Escape Music (2012)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 13/11/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το project με την ονομασία Phenomena έχει ιστορία στην πλάτη του, καθώς η σύλληψή του έγινε σχεδόν 30 χρόνια πριν. Στις αρχές των 80s, ο παραγωγός Tom Galley με την βοήθεια του αδερφού του και τότε κιθαρίστα των Whitesnake, Mel Galley, και του ιδρυτή του Metal Hammer, Wilfried Rimensberger, έφερε πίσω στη μόδα τα concept άλμπουμ, συνεργαζόμενος μάλιστα με μερικά πολύ μεγάλα ονόματα, όπως ο Glenn Hughes, ο John Wetton, ο Don Airey, ο Cozy Powell και ο Brian May.

Την περίοδο 1984-1993, ο T. Galley κυκλοφόρησε τρείς δίσκους υπό την ονομασία "Phenomena", γνωρίζοντας αρκετή επιτυχία τόσο από κοινό όσο και από κριτικούς. Η επιστροφή του όμως τη νέα χιλιετία στα πράγματα (δίχως τον Rimensberger στο πλευρό του και αργότερα δίχως και τον αδερφό του εξαιτίας του θανάτου του) δεν είχε και την πιο ένθερμη αποδοχή. Παρ' όλα αυτά, ο κύριος Galley δεν πτοήθηκε και κυκλοφορεί φέτος την έκτη προσθήκη του στο κεφάλαιο Phenomena.

Αρχικά, πρέπει να τονιστεί πως το "Awakening" δεν έχει καμία σχέση, όσον αφορά στη θεματολογία του, με κανένα απ' τα προηγούμενά του άλμπουμ. Πράγμα λογικό, αφού ο ίδιος ο εμπνευστής του project έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις του πως οι κυκλοφορίες του απ' το 2006 κι έπειτα αποτελούν μέρος προσωπικού του συμβολαίου με την Escape Music και δεν πρέπει να συγκρίνονται με τους πρώτους δίσκους των Phenomena. Αυτό που συνδέει μονάχα την εν λόγω δουλειά με τις προηγούμενες είναι οι συμμετοχές πολλών διαφορετικών ονομάτων. Τώρα, σχετικά με τη μουσική κατεύθυνση, αυτή είναι παρόμοια με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες, παρουσιάζοντας τραγούδια που κινούνται γύρω απ' τη σφαίρα του μελωδικού hard rock.

Από εκεί προέρχεται και το σύνολο των τραγουδιστών που συμμετέχουν (εκτός των Ralf Scheepers και Mike DiMeo), όπως ο Toby Hitchcock (Pride Of Lions), o James Christian (House Of Lords), ο Rob Moratti (Saga, Final Frontier) και ο Lee Small (Shy), με τον τελευταίο να κλέβει την παράσταση. Με ονόματα όπως αυτά, κάποιος θα έσπευδε να βγάλει το συμπέρασμα πως το αποτέλεσμα θα ήταν -το λιγότερο- ενδιαφέρον. Και σε πρώτο στάδιο θα είχε δίκιο. Προχωρώντας όμως στις ακροάσεις, γίνεται εμφανέστατη η μετριότητα των συνθέσεων. Πολύ δύσκολα θα ξεχωρίσει κάποια και θα μείνει στο μυαλό (πράγμα καταστροφικό σε ένα μελωδικό rock άλμπουμ), αφού η δουλειά που έχει γίνει μοιάζει ημιτελής. Ρεφρέν που επαναλαμβάνονται ανούσια στα outro των κομματιών, ξεφτίζοντας αργά ή γρήγορα την όποια ομορφιά τους, ψυχρές ενορχηστρώσεις και απλά καλή απόδοση από τους συμμετέχοντες τραγουδιστές. Τελικά όμως, δεν πρόκειται για ολοκληρωτική καταστροφή, αφού η εξαιρετική και γεμάτη παραγωγή των T. Galley και Martin Kronlund, σε συνδυασμό με τα φιλότιμα κιθαριστικά σόλο, καταφέρνουν να προσδώσουν κάποιο ενδιαφέρον στην κάθε ακρόαση.

Κάπως έτσι, η νέα δουλειά του Tom Galley δεν καταφέρνει εντέλει να ξεπεράσει τα μέχρι τώρα μέτρια standard της νέας ενσάρκωσης των Phenomena. Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν πιστεύω πως κατέβαλε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, αφού μάλλον δεν ήταν αυτός ο στόχος του, αλλά η εξόφληση των υποχρεώσεων του με τη δισκογραφική του εταιρεία. Εγώ προσωπικά, λαμβάνοντας υπόψιν την έντονα φημολογούμενη νέα σύμπραξη μεταξύ Galley και Rimensberger, προτιμώ να αναμένω το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας.
  • SHARE
  • TWEET