Paul McCartney

Kisses On The Bottom

Hear Music (2012)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 05/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η μερακλήδικη μπασογραμμή της εισαγωγής αυτού εδώ του "I'm Gonna Sit Right Down And Write Myself A Letter" δεν προσφέρθηκε από τα δάκτυλα του Paul McCartney. Άλλωστε, φτάνει μια μέρα στη ζωή του κάθε Beatle, που η πρόκληση δεν οφείλει να είναι ορατή, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι παραμένει απαραίτητη. Οι αντιφρονούντες ας αντιμετωπιστούν απλώς ως φετιχιστές. Το "Kisses On The Bottom" είναι το άλμπουμ στο οποίο ο Sir Paul τραγουδάει ανάλαφρα και γλυκά τα πατροπαράδοτα jazz τραγούδια που πρωτοάκουσε στη θαλπωρή του σπιτιού, ίσως σε Χριστουγεννιάτικες γιορτές ή στα γενέθλια του μπαμπά, πριν αλλάξει τα πρώτα του δόντια.

Στην πραγματικότητα, εδώ έχουμε άλλη μια μνημειώδη αναμέτρηση με τον John Lennon. Πιθανότητα αργοπορημένα, ξαναβλέπουμε τους δύο άνδρες να βρίσκονται αντιμέτωποι, φάτσα με φάτσα, με τις μύτες να πλησιάζουν απειλητικά, αλλά να μην ακουμπούν η μια την άλλη, χωρισμένες από την αόρατη συμπιεσμένη ένταση που γεννά το ζύγισμα, όταν γίνεται κατάματα. Μου αρέσει να βλέπω το σημαντικότερο μουσικό δίδυμο του σύμπαντος μέσα από τα μάτια της Sam Taylor-Wood. Στην ταινία "Nowhere Boy", η πρώτη συνάντηση των δύο γιγάντων μοιάζει σαν αυτήν εδώ. Ο επαρχιώτης ελβισόπληκτος αλητάκος Lennon κοκορεύεται τραχιά, κραδαίνοντας την μαγκιά του ενώπιων του πιο ανεμικού μα πιο ορθόδοξα μουσικού McCartney. Έτσι και το "Kisses On The Bottom" καταφθάνει σαν απάντηση στο "Rock 'n' Roll", με καθυστέρηση 37 ετών.

Το 1975, θυμίζω, ο John Lennon διασκεύαζε τα αγαπημένα του «oldies» του rock 'n' roll, τα τραγούδια που τον έπλασαν, στο άλμπουμ "Rock 'n' Roll". Έτσι κι εδώ, ο McCartney επισκέπτεται ένα μέρος της δικής του -πιο εκλεπτυσμένης- ανατροφής, με «standards» της jazz. Όπως εκείνο το άλμπουμ, έτσι και αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Πόσο μάλλον όταν ο Paul McCartney ερμηνεύει με τα χέρια στις τσέπες και την ανεμελιά καπέλο. Όμορφο το αποτέλεσμα, αλλά, όπως ομολόγησε κι ο ίδιος, μάλλον πρόκειται για «ένα άλμπουμ που ακούς στο σπίτι, μετά τη δουλειά, με ένα ποτήρι κρασί ή ένα φλιτζάνι τσάι». Δεν θα αμελήσω τη ζωτική σημασία της χαλάρωσης, αλλά δεν θα με πιάσουν και ρίγη συγκίνησης, όσο κι αν κουνήσω τον ώμο στους μαλθακούς ρυθμούς του "Kisses On The Bottom".

Φυσικά οι διασκευές έχουν άποψη, φυσικά η ενορχήστρωση είναι περήφανη, φυσικά οι συμμετοχές ρίχνουν σαγόνια στο υπόγειο. Ποιός τολμά να ξεκουνήσει κοτζάμ Stevie Wonder για να τον βάλει να παίξει φυσαρμόνικα; Τα νικητήρια του McCartney, όμως, έρχονται χάρη σε μια ύπουλη κίνηση. Σε αντίθεση με τον Lennon, ο Sir Paul παρεμβάλλει δυο δικές του συνθέσεις που όχι μόνο επιτυγχάνουν να μεταμφιεστούν και να αφομοιωθούν με την βαρύτητα της παλαιότητας του συνόλου, αλλά επιπλέον διαπρέπουν. Ειδικά το "My Valentine", με γαλόνι την κιθάρα του Eric Clapton, συγκινεί χάρη στην μεγαλειώδη απλότητα των γαλλοτραφών αλλαγών ακόρντων, σαν να επρόκειτο για νεανική μπαλάντα του Jacques Brel ή σφιγμένο ερωτικό του Charles Aznavour. Η διάθεση του Paul McCartney παραμένει όμως ήπια και τρυφερή. Δεν αναζητά τη δραματικότητα. Δεν αναζητά, από την άλλη, και οποιαδήποτε παραπομπή στους Beatles, συγχωρητέο αμάρτημα στο οποίο υπέπεσε άλλοτε ο Ringo Starr σε αντίστοιχη προσπάθειά του ("Sentimental Journey", 1970).

Δεν ξέρω τι μύγα τσιμπάει τους γέροντες και αναζητούν τις επιτηδευμένες πονηροπροστυχιές - τις προάλλες τα έσουρνα και στον Joe Cocker. Πάντως, ο τίτλος "Kisses On The Bottom", επισήμως και κακοπίστως, αναφέρεται στα «φιλάκια» στο κάτω μέρος του γράμματος του "I'm Gonna Sit Right Down And Write Myself A Letter". Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η μόνη τσαχπινιά που αποσπά την προσοχή από την ανάλαφρη θαλπωρή του δίσκου, η οποία καταφέρνει να συνεπάρει, όσο λίγες κι αν είναι οι ακροάσεις που θα αντέξει.
  • SHARE
  • TWEET