Palms

Στα χαρτιά, είναι συνεργασία που φαίνεται να ξεπήδησε από τα πιο τρελά όνειρα ενός fanboy, καθώς οι Palms είναι το project τριών σημαντικών συντελεστών των post-metal θρύλων πλέον, Isis, και του frontman των Deftones, Chino Moreno. Στα χαρτιά, η φωνή ξυράφι του Moreno σε συνδυασμό με το ασήκωτο και πηχτό ηχόχρωμα που χαρακτήριζε τα κομμάτων των Isis θα έδενε πανέμορφα, προσφέροντάς μας κάτι ακόμα πιο μουντό από το άθροισμα των μελών των Palms, πράγμα που δεν έγινε ποτέ.

Οι συνθέσεις των Palms ακροβατούν πανέμορφα ανάμεσα σε post-rock και ambient μονοπάτια, απογοητεύοντας μόνο αυτόν που δεν ήθελε να ακούσει τίποτε άλλο παρά νέα κομμάτια Isis (χωρίς Turner όμως, πού πας;). Παράλληλα, ο Moreno, καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, μας παρουσιάζει την μελωδική του πλευρά που έχουμε ξαναδεί σε διάφορες σποραδικές στιγμές στη δισκογραφία των Deftones.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Future Warrior", του intro το οποίο κάλιστα θα μπορούσε να 'ναι soundtrack καλαίσθητου πορνό για ρομαντικούς, όλα αυτά μέχρι να μπει όμως το κυρίως riff. Γενικότερα, το άλμπουμ ακολουθεί κλασικές post-rock φόρμες, aka χτίσιμο πάνω σε μία βασική μελωδία μέχρι να γιγαντωθεί και να τα πάρει όλα στο πέρασμά του, μόνο που καμιά φορά το τελευταίο κομμάτι το ξεχνάνε, και κάποια κομμάτια σου δίνουν την εντύπωση πως τα αφήσαν λίγο μετέωρα.

Έξι κομμάτια, 50 περίπου λεπτά, γεμάτο όμορφες μελωδίες που δυστυχώς κάπου στη μέση κάνουν μια κοιλιά, με το "Mission Sunset" να είναι μάλλον το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, με τίποτα να μη δικαιολογεί τη δεκάλεπτή του διάρκεια. Βέβαια, όλα συγχωρούνται καθώς ακολουθεί το "Shortwave Radio", ένα από τα πιο εντυπωσιακά και όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει φέτος, ιδίως στο ιδίωμα που αντιπροσωπεύει η κυκλοφορία αυτή. Η μελωδία του κομματιού, οι δυναμικές που αλλάζουν κάπου στο δεύτερο λεπτό, το έντονο και σπαραχτικό ξέσπασμα του Moreno προς το τελείωμα με τους στίχους που επαλαμβάνει, κάθε φορά και πιο αιχμηρά*. Τελειότης.

Όπως γίνεται με κάθε «supergroup», το αποτέλεσμα σπάνια ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις που μπορεί να έχει κανείς, και αυτή είναι η σκιά που μάλλον χαντακώνει την κυκλοφορία αυτή. Και το ότι είναι Ιούνιος μήνας και ποιος έχει όρεξη να μιζεριάζει; Ο δίσκος έχει σίγουρα πράγμα να πει, και ανοιχτομυαλοί fan τόσο του χώρου, όσο και των άλλων μπαντών των μελών, καλό θα ήταν να ρίξουν μια αυτιά. Γενικώς μία ομορφιά, που σίγουρα θα ξεθαφτεί κατά Σεπτέμβρη μεριά όταν θα θέλουμε τον βούρκο μας.

*Γενικά, τη φωνή του Chino Moreno μόνο με ξυράφι μπορώ να την παρομοιάσω καθώς, στα αυτιά μου τουλάχιστον, είναι μοναδική και δεν ακούγεται σαν τίποτε άλλο.