Ours

Μπράβο σου. Σήμερα είσαι τυχερός. Έκανες κλικ στο σωστό λινκ. Και έκανες κλικ στο σωστό λινκ γιατί είσαι ένας από αυτούς που λατρεύουν τους Cure κι έχουν ταυτίσει τα 90s με ονόματα όπως Radiohead, Jeff Buckley και U2. Γιατί αναπολείς ήδη τα χρόνια που μερικές από τις σημαντικότερες φωνές του εναλλακτικού ήχου σε σημάδεψαν ανεξίτηλα και διαμόρφωσαν ανεπανόρθωτα το γούστο σου. Γιατί έκτοτε δυσκολεύεσαι να βρεις μια φωνή που να μπορεί να συγκριθεί με αυτά τα μεγαθήρια και να σε καθηλώσει με την ισχύ της.

Ξανά συγχαρητήρια γιατί μόλις τη βρήκες. Ανήκει στον Jimmy Gneco και θα την ακούσεις σε όλους τους δίσκους των Αμερικανών Ours. Το "Mercy" πιθανόν να είναι ο χειρότερος από τους τρεις δίσκους τους, πιθανόν όμως να είναι κι ο καλύτερος τους. Δε βλέπω όμως για ποιο λόγο θα πρέπει να σε απασχολεί κάτι τέτοιο, αφού κι αυτός ο δίσκος κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα. Πόσο δε όταν ξέρεις πως δε βγαίνουν κάθε μέρα δίσκοι που είναι τόσο ατμοσφαιρικοί, που συνδυάζουν τη συνεχή εναλλαγή διάθεσης με την ατμόσφαιρα, τη δραματικότητα με το πάθος και καταφέρνουν να παράγουν αισιοδοξία μέσα από απελπισμένες κραυγές. "Mercy (Dancing For The Death Of An Imaginary Enemy)" είναι ο τίτλος του δίσκου και δίχως mercy (δηλαδή έλεος) αιχμαλωτίζει την προσοχή μας και σκοτώνει τις όποιες αμφιβολίες είχαμε για το τι ακόμη μπορεί να μας προσφέρει αυτή η μπάντα.

Δίσκος που σε βγάζει από τo μεγάλο δίλημμα «να ακούσω τα καλύτερα εξ αυτών ή όλο το δίσκο;» αφού ρέει στο cd player σου όταν τον ακούς ολόκληρο, αλλά και το καθένα από τα 12 κομμάτια του είναι ικανό να σε πείσει να πατήσεις το repeat track για χάρη του. Ποιοτικότατο alternative pop rock, με τεράστιες δόσεις έντονης δραματικότητας και πάθους κρύβεται μέσα στη θήκη αυτής της κυκλοφορίας. Ο Rick Rubin δεν έχει πρόβλημα να βάλει τη τζίφρα του και να εγγυηθεί για την άριστη παραγωγή του δίσκου και το μόνο που ζητείται από εσένα είναι να κλείσεις τα φώτα του δωματίου σου, να δυναμώσεις τον ήχο και να παρασυρθείς από τα συναισθήματα που προκαλεί ο Gneco με τη φωνή του.

Συνταρακτικός όσο λίγοι σύγχρονοι τραγουδιστές, καταφέρνει να είναι οργισμένος στην αρχή, δραματικός στα μέσα του δίσκου και εν τέλει καθαρτικός, δίνοντας ήχο επιτέλους στην ηρεμία που προκαλείται έπειτα από τη Νέμεσις. Οι low tempo συνθέσεις ενισχύουν το δραματικό χαρακτήρα της μουσικής των Ours και συμβάλλουν τα μέγιστα στο να δημιουργηθεί αυτό το καλειδοσκόπιο συναισθημάτων, ενώ η κιθάρα με την τεράστια ισχύ της σε τραβάει προς το μέρος της και σε εγκλωβίζει στους ρυθμούς της.

Ειλικρινά, πες μου τι άλλο ψάχνεις. Τι άλλο θες από τη μουσική; Σε χαλάει ένας δίσκος δίχως fillers; Με μια φωνή που αξίζει να κερδίσει επιτέλους την αναγνώριση που της αναλογεί; Κομμάτια όπως τα "Mercy", "Black", "Murder" και "Lost" θα είχαν γίνει κλασσικά αν είχαν βγει στα '90s. Το "Get Up" θα μπορούσε να είχε γίνει τεράστια εμπορική επιτυχία και το "The Worst Things Beautiful" θυμίζει τους παλιούς καλούς U2.

Οι Ours πάσχουν από το σύνδρομο «Βασίλης Τσάρτας». Αν είχαν βγει μια δεκαετία νωρίτερα, τώρα θα βρίσκονταν στο πάνθεον του εναλλακτικού ροκ και θα είχαν μυθοποιηθεί. Ακόμα κι έτσι όμως ξεχωρίζουν με το αρχοντικό τους στυλ και αξίζουν της προσοχής σου. Δε θα το μετανιώσεις...