Oiseaux-Tempête

Χτισμένη γύρω από τον δημιουργικό πυρήνα των Frederick D. Oberland και Stephan Pigneul, η παριζιάνικη κολεκτίβα των Oiseaux-Tempête έχει να παρουσιάσει ήδη μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δισκογραφία, παρά το γεγονός ότι η πρώτη τους δουλειά κυκλοφόρησε μόλις το 2012. Το "From Somewhere Invisible" αποτελεί το τέταρτο studio άλμπουμ κι έβδομη συνολικά κυκλοφορία τους. Πιστοί στο πνεύμα του να επιτρέπουν τα ταξίδια να μορφοποιούν και να τροφοδοτούν τις δουλειές τους, αυτό το άλμπουμ γεννήθηκε σαν ήχος και σαν όραμα στον Καναδά, αφού πρώτα μια μακρά περιήγηση στη Μεσόγειο (Ελλάδα, Τουρκία, Σικελία, Λίβανος) είχε καρποφόρησει τα τρία προηγούμενα.

Το ταξίδι για τους Oiseaux-Tempête δεν είναι μια μεταφορά αλλά μία κομβικής σημασίας κατάσταση που υποτάσσεται στην όλη αίσθηση της κίνησης που τους περιγράφει. Κίνηση ηχητική: χωρίς καμία διάθεση να κλειστούν σε ένα πεπερασμένο ύφος, αντλούν από μια ευρεία δεξαμενή post-rock, ambient και πειραματικών στοιχείων, φτάνοντας συχνά σε έναν ανώνυμο μουσικό τόπο. Κίνηση γεωγραφική: από τα έγχορδα και τα εξωτικά grooves της Μέσης Ανατολής, στο αμερικανικό avant garde και στα τσακισμένα ηλεκτρονικά της Κεντρικής Ευρώπης, οι καταβολές και οι παραστάσεις τους αφήνουν ξεκάθαρα ηχητικά αποτυπώματα.

Μια δεύτερη σημαντικότατη σχέση τους είναι αυτή που συνάπτεται με την ποίηση. Κρατώντας την παράδοση που τους θέλει σε κάθε άλμπουμ να μελοποιούν ήδη υπάρχοντα ποιήματα, στο "From Somewhere Invisible" χρησιμοποιούν τις λέξεις των Mahmoud Darwish, Ghayath Almahdoun και Yu Jian, ντύνοντας τα τρία από τα επτά κομμάτια του άλμπουμ. Οι απαγγελίες του G.W Sok των τεράστιων The Ex κοσμούν τις τρεις αυτές συνθέσεις με ένα spoken word που στέκεται στιβαρό και γλαφυρό, αποφεύγοντας δραματικές υπερβολές. Οι λέξεις είναι συγκαλυμμένα πολιτικές. Περιγράφουν εφιαλτικά τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο και το διπλό του ("He Is Afraid And So Am I"), σαρκάζουν ήπια τα κακώς κείμενα της σχέσης πομπού-δέκτη ("We, Who Are Strewn About In Fragments") και βουτάνε στα βαθιά νερά της αποκρυπτογράφησης της ποιητικής γλώσσας ("The Naming Of A Crow").

Τα παραπάνω track αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του άλμπουμ. Οι δυο-τρεις νότες του βασικού riff του "He Is Afraid And So Am I" - παιγμένο από κιθάρα και πνευστά, ενώ ένα τεράστιο μπάσο χορεύει στις παύσεις - είναι αρκετές για να χτίσουν ένα μεγαλειώδες τραγούδι, ενώ το βιολί της Jessica Moss (Thee Silver Mt Zion) εισάγει στον ατμοσφαιρικό κόσμο του "The Naming Of A Crow", όπου η μουσική συνοδεύει διακριτικά την απαγγελία, σχεδόν σαν να βιώνεις ένα μουσικό audiobook. Οι Oiseaux-Tempête έχουν πάντα σε πρώτο πλάνο την αφηγηματικότητα της μουσικής με τρόπο κοντά στο post rock, χωρίς όμως τη μελαγχολία και την υποχρέωση των μεγάλων crescendo.

Η συνθετική ελευθερία είναι ακόμα πιο εμφανής στα τέσσερα συντομότερα instrumental tracks. Στο "In Crooked Flight On The Slopes Of The Sky" η μπάντα αφήνεται εξ ολοκλήρου στα φυσικά ηχοχρώματα των οργάνων σε κάτι που μοιάζει ως καθαρή ambient τεχνοτροπία, ενώ με το καταληκτικό "Out Of Sight" παραδίδουν την πιο απενοχοποιημένη post στιγμή τους, με την μπασογραμμή να φέρνει στο νου κάτι από Mogwai. Στα δύο ξεχωριστά μέρη του "Weird Dancing In-All Night" γίνεται περισσότερο κατανοητό από ποτέ ότι ο γόνιμος, φιλικός στο αυτί αυτοσχεδιασμός είναι πρωταρχικό τους χαρακτηριστικό. Χειμαρρώδεις, αυθόρμητοι διάλογοι ανάμεσα σε παραμορφωμένα πνευστά, ευγενικούς θορύβους, ανατολικά στοιχεία και επαναλαμβανόμενες μελωδίες δεν οδηγούν σε οριστικές απαντήσεις αλλά γοητεύουν το μυαλό.

Προφανώς, οι Oiseaux-Tempête δεν είναι το εμπορικό σχήμα που ζητάει να εκφραστεί μέσα από εύκολες φόρμες και, κατά συνέπεια δεν απευθύνεται στις μάζες. Ανταποκρίνονται όμως άριστα στις αναζητήσεις του κοινού που εκσυγχρονίζεται διερωτώμενο τί απέγινε το post-rock: λοιπόν, έγινε πιο πειραματικό, πιο αυτοσχεδιαστικό, πιο καλλιτεχνικό κι είναι σε θέση να αποτινάζει τα στερεότυπα του. Από πολλές απόψεις, μου θυμίζουν κάποιες πλευρές της μουσικής των Grails, δίνοντας όμως ακόμα μεγαλύτερη έμφαση σε μια κάποια καλλιτεχνική αναγκαιότητα.

Κίνηση, ποίηση, ελευθερία. Η Θύελλα των Πουλιών (=Oiseaux-Tempête) μαίνεται αναζητώντας να εκφραστεί, ενώ την ίδια στιγμή προσφέρει ένα μουσικό καταφύγιο για βουβές φωνές και κατατρεγμένους ακροατές.