Next To None

A Light In The Dark

Inside Out (2015)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 02/07/2015
Μια παρέα 16-χρονων που έχει για drummer τον γιο του Mike Portnoy. Και ό,τι θετικό συνεπάγεται αυτό...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το ότι ο γιός του Mike Portnoy θα ακολούθαγε τα βήματα του πατέρα του ήταν κάτι που περιμέναμε, για πολλούς και διάφορους λόγους. Πριν μερικά χρόνια είχε κάνει την εμφάνισή του κι ένα βίντεο με τον 11-χρονο Max να παίζει στα drums το "Nightmare" των Avenged Sevenfold παρέα με τον πατέρα του, υποδεικνύοντας τόσο πως ο μικρός έχει ταλέντο, όσο και το ότι ο μοντέρνος ήχος θα ήταν αυτός που θα τον κέρδιζε.

Ο 16-χρονος πλέον γιος του Portnoy έχει τη δική του μπάντα με τους συνομήλικους φίλους και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα έχουν καταφέρει να υπογράψουν συμβόλαιο μα την Inside Out και να βγουν σε περιοδεία ως support των Haken, έχοντας φυσικά τον μπαμπά Portnoy να τους μανατζάρει και να τους προωθεί.

Γνωρίζοντας πως λειτουργεί η συγκεκριμένη φάση αν δεν ήταν ο «κύριος Mike» (φαντάζομαι έτσι τον φωνάζουν) δεν θα είχαν καταφέρει απολύτως τίποτα από αυτά κι ως εκ τούτου προκύπτει μια μικρή καχυποψία αναφορικά με την πραγματική αξία των Next To None, αλλά ας προσπαθήσουμε να δούμε αποστασιοποιημένα και ει δυνατόν αντικειμενικά τα όσα παρουσιάζουν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους.

Στο "A Light In The Dark" η πιτσιρικαρία, υπό την (προφανή) επίβλεψη του Mike Portnoy, προσπαθεί να παντρέψει δύο κόσμους, αυτόν του μοντέρνου σκληρού ήχου και αυτόν του progressive metal (των Dream Theater). Και σε γενικές γραμμές το καταφέρνει αξιοπρεπώς, τόσο σε συνθετικό, όσο και σε ερμηνευτικό επίπεδο...

Από τη μια πλευρά, λοιπόν, υπάρχουν επιρροές από Bullet For My Valentine, Avenged Sevenfold και Linkin Park εκφραζόμενες μέσα από κοφτά riff και τα εναλλασσόμενα καθαρά / scream φωνητικά, ενώ από την άλλη έχεις το τεχνικό παίξιμο, τις μακροσκελείς συνθέσεις και τα πλήκτρα να ωθούν το αποτέλεσμα προς την progressive πλευρά.

Κάπως έτσι υπάρχουν συνθέσεις με εκτεταμένα solo, αλλαγές ύφους και διάρκειας και μεγάλες διάρκειες, όπως το εναρκτήριο "The Edge Of Sanity" ή το "Control" που (ειδικά το δεύτερο) αποτελούν συνθέσεις με ξεκάθαρο prog προσανατολισμό, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει το modern heavy, hit wannabe "You Are Not Me", καθώς και οι πιάνο μπαλάντες "A Lonely Walk" και "Legacy" (με έντονο άρωμα Linkin Park) που τους κατατάσσουν πιο κοντά στον σύγχρονο ήχο.

Υπάρχουν και συνθέσεις που δανείζονται στοιχεία κι από τα δύο «άκρα», αλλά το σημαντικότερο είναι ότι οι πιτσιρικάδες δείχνουν να ισορροπούν καλά μεταξύ αυτών, έχοντας μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες. Από την άλλη πλευρά, η παραγωγή / μίξη δεν μοιάζει και η καλύτερη δυνατή, ενώ βρίσκω την τοποθέτηση growl φωνητικών ολίγον κουραστική, σε κάποια σημεία. Επίσης, είναι λογικό από την μπάντα να λείπει ωριμότητα και μεστότητα, κάτι που εν μέρει αντισταθμίζεται από την ορμή και το νεύρο της νεανικής τους ηλικίας.

Αυτό, όμως, που κάνει ιδιαίτερη αίσθηση κι εντύπωση από την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι η εμφανής επιρροή που έχει ασκήσει ο Mike Portnoy στο όλο αποτέλεσμα. Ανάμεσα σε άλλα επιμέρους στοιχεία που μαρτυρούν την ανάμιξή του, υπάρχουν στιγμές που οι φωνητικές γραμμές είναι βγαλμένες από τα τελευταία άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τους Dream Theater και σε συνδυασμό με την χροιά του τραγουδιστή / πληκτρά Thomas Cuce (που θυμίζει έντονα LaBrie στα καθαρά) δημιουργούν ένα «strange déjà vu», το οποίο θα κάνει τους πιο μυημένους να σκεφτούν και ίσως να αναγνωρίσουν ποια πράγματα τα οποία «επέβαλλε» ο Mike, όσο είχε το τιμόνι της πρώην μπάντας του.

Δεν τίθεται αμφιβολία ότι οι Next To None ξεκινάνε με εύνοια την πορεία τους, αποδεικνύοντας πως ο νεποτισμός καλά κρατεί στην μουσική βιομηχανία, αλλά αυτό σε κάθε περίπτωση δεν αναιρεί το ότι υπάρχει κάμποσο ταλέντο μεταξύ αυτών των 16-χρονων, με πρώτο και καλύτερο τον Max Portnoy του οποίου το παίξιμο είναι όντως εντυπωσιακό. Δεδομένης της ηλικίας των μελών και του πρώτου αυτού δείγματος, μπορούμε να έχουμε καλές βλέψεις για αυτούς στο μέλλον.
  • SHARE
  • TWEET