Native Construct

Είναι πάντα ωραίο να έχεις μια ενδιαφέρουσα / πιασάρικη ιστορία να συνοδεύει την πρώτη σου κυκλοφορία ως μπάντα. Και οι Native Construct έχουν μια τέτοια.

Όντας συμφοιτητές στο περίφημο μουσικό κολλέγιο του Berklee στην Βοστώνη,  μια παρέα φίλων, με μπροστάρη τον Myles Yang (κιθαρίστα και βασικό συνθέτη της μπάντας), έβαλε πλώρη για να αναζωογονήσει  το αγαπημένο τους progressive metal ιδίωμα με τη μουσική που θα συνθέσει. Θυμίζει κάτι όλο αυτό; Περίπου...

Οι εν λόγω τύποι δεν παράτησαν τις σπουδές τους όπως κάτι άλλοι -άλλοι καιροί, άλλα ήθη- αλλά μέσα από αυτές προσπάθησαν να εμφυσήσουν στο μουσικό τους όραμα όσα περισσότερα διδάσκονται στο κολλέγιο. Κάτι που σημαίνει απαράμιλλη τεχνική κατάρτιση, jazz παιξίματα, κλασικές ενορχηστρώσεις, fusion ειδών και μια σειρά ακόμα στοιχεία που μακάρι να είχα τις γνώσεις να απαριθμήσω και να αναλύσω.

Παράλληλα, όπως κάθε nerd που σέβεται τον εαυτό του, τα έντυσαν με ένα «πειραγμένο» concept, βάσει του οποίου ένας μουγγός τύπος, απογοητευμένος από την απόρριψη μιας γυναίκας δημιουργεί το δικό του σύμπαν, στο οποίοι όλοι είναι μουγγοί σαν κι αυτόν και δεν υπάρχουν «περίεργοι» τύποι, αλλά όλοι είναι ίδιοι. Η πλοκή από εκεί και πέρα παίρνει περίεργες τροπές, αλλά ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει τι γίνεται.

Αντίστοιχα με το θέμα του δίσκου, περίπου το ίδιο παθαίνω και με την μουσική. Εκεί που δηλώνω εντυπωσιασμένος, στο τέλος δυσκολεύομαι να πω τι μου έμεινε. Υπάρχουν σημεία που ως ακροατής μένω χαζός, παρακολουθώντας τους μουσικούς ακροβατισμούς, το εκπληκτικό παίξιμο, τις τρομερές ενορχηστρώσεις, αλλά υπάρχουν και στιγμές που στην πορεία χάνω τη μπάλα, αδυνατώντας να παρακολουθήσω τι προηγήθηκε και τι επακολούθησε, ειδικά από ένα σημείο του άλμπουμ και μετά, όπου η υπέρ-πληροφόρηση συσσωρεύεται.

Γιατί έχεις το εντυπωσιακό "Mute" που ανοίγει το άλμπουμ και σε ψαρώνει, έχεις και το "The Spark And The Archon" που από την αρχή του και μόνο καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι μουσικοί μέντορές τους (όχι πως δεν το ήξερες με το που διάβασες την ιστορία τους) και έχεις και εκείνο το σημείο με το σαξόφωνο στο μέσο του "Passage" που σκάει μετά το μικρό σόλο στα πλήκτρα και να τους παραδέχεσαι ότι είναι μεγάλοι παίκτες.

Σε κάθε κομμάτι υπάρχουν πράγματα για να θαυμάσεις, αλλά από ένα σημείο και μετά ξεψαρώνεις και ψάχνεις να εστιάσεις λίγο παραπάνω στην ουσία του πράγματος, η οποία προσωπικά μου διαφεύγει. Παράλληλα, έχω την αίσθηση ότι παρά το την καλή δουλειά που έχει κάνει ο Robert Edens με τις πολυποίκιλες φωνητικές του εκφάνσεις (οι οποίες απαιτούνται για να αποδώσουν την απαιτούμενη θεατρικότητα του concept), σε κάμποσα σημεία οι φωνητικές γραμμές κρύβονται πίσω από την εντυπωσιακή μουσική και γενικά δεν είναι ανάλογα καλές με το υπόλοιπο πακέτο.

Υπάρχει ένα κομμάτι του progressive metal που στηρίζεται στην υπερβολή και τον εντυπωσιασμό και δεν θα αρνηθώ ότι πολλές φορές με συναρπάζει κι εμένα ως θιασώτη του είδους. Οι Native Construct ανήκουν ξεκάθαρα σε αυτό το άλμπουμ και ενδεχομένως να κερδίσουν αρκετό κόσμο με το εξωπραγματικά καλό επίπεδο μουσικότητας που διαθέτουν, αλλά ακούγοντας το "Quiet World" δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο καλύτεροι θα είναι αν καταφέρουν να τιθασεύσουν το ταλέντο τους και οριοθετήσουν λίγο καλύτερα το μουσικό τους όραμα.