Mutoid Man

Bleeder

Sargent House (2015)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 08/12/2015
Θεοπάλαβο, εναλλακτικό και σκονισμένο καφριλίκι, με τεχνικές αρετές και παρανοϊκές ταχύτητες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

O τραγουδιστής και κιθαρίστας των Cave In, Stephen Brodsky, και ο ντράμερ των Converge, Ben Koller, μαζί με τον Nick Cageao στο μπάσο, φτιάχνουν μια μπάντα με σαφή τεχνικό και μαθηματικό προσανατολισμό, που γεμίζει όμως σκόνη και stoner διάθεση τον αέρα. Ο Stephen, είναι μανούλα στον χώρο και έχει αποδείξει ότι πρόκειται για εξαιρετικό μουσικό μυαλό. Ο Ben από την άλλη είναι θεοπάλαβος και οριακά τρελός. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξωγήινο heavy, αλήτικο και εναλλακτικό metal με ενδιαφέρουσες ψυχεδελικές και πειραματικές ιδέες.

Όλος ο δίσκος, καθότι μικρός χρονικά, ακούγεται νεράκι. Ένα μισαωράκι χαρούμενης μουσικής με όμορφα φωνητικά, διαολεμένα τύμπανα και έντονα εκρηκτικά riff. Κομμάτι στο κομμάτι, χτίζεται κάτι όμορφο. Η μίξη ήχων που θυμίζουν Queens Of The Stone Age, The Mars Volta και The Dillinger Escape Plan σε αναστατώνει. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια, αυτά θα είναι τα πρώτα, "Bridgeburner" και "Reptilian Soul" που ανοίγουν για τα καλά τον χορό, το "1000 Mile Stare" που ξεσηκώνει με τον τρόπο του και το τελευταίο "Bleeder" που εναλλακτικό και όντως λίγο πιο αργό, σε ταξιδεύει και σε αφήνει αλλού. Τα ξεχωρίζω και τα σημειώνω, γιατί είναι πολύ καλύτερα των άλλων και γιατί διαφέρουν και δείχνουν τον δρόμο στα υπόλοιπα. Το "Surveillance" βέβαια, αξίζει να πάρει τον τίτλο του πλέον ανώμαλου κομματιού και μαζί με το "Beast" φτιάχνουν μια δυάδα που δεν σε αφήνει ήσυχο. Αντίθετα, συνθέσεις σαν το "Soft In My Skull" και "Deadlock" δεν λένε τίποτα. Γρήγορα άνευ ουσίας, παρανοϊκά άνευ έμπνευσης και αγχωτικά μέχρι αηδίας. Κάπως έτσι και το "Sweet Ivy", ενώ μπαίνει ωραία και έχει τα καλύτερα φωνητικά της κυκλοφορίας, παραμένει ανολοκλήρωτο και δένει μερικά παλιομοδιτικα riff που δεν του πάνε καθόλου.

Οι αντιθέσεις του δίσκου είναι τεράστιες. Ενώ όλα μοιάζουν μεταξύ τους, κατά βάθος διαφέρουν τόσο πολύ. Ενώ ένα κομμάτι φαντάζει αριστούργημα, το αμέσως επόμενο είναι διεκπεραιωτικό και ανούσιο. Δύσκολος δίσκος. Ειδικός και διαφορετικός. Δεν θα αρέσει σε πολύ κόσμο, γιατί είναι ακραίος και εξαιρετικά εναλλακτικός. Ναι είναι τεχνικός σε βαθμό υστερίας. Αφήνει μερικά αναπάντητα ερωτήματα και κάπου κάπου νιώθεις ότι κάτι του λείπει. Όχι ότι είναι κακοφτιαγμένος, καμία σχέση, απλά τα κομμάτια κόβονται απότομα, είναι μικρότερα από ότι θα ήθελες και δεν καταφέρνουν να σε γεμίσουν. Δηλαδή αν ακούσεις το "Dead Dreams" απορείς με το πόσο όμορφα έδεσαν το ψυχεδελικό με το hard rock και το math metal, αλλά εκεί που οι κιθάρες μπαίνουν για τα καλά και το ρυθμικό μέρος του κομματιού πάει να πιάσει καλή απόδοση, σε αφήνει στεγνό και σύξυλο, ίσως στο πιο punk σημείο του δίσκου. Ρε, συνέχισε το, τώρα που έγινε καλό. Πώς μας κόβεις έτσι;

  • SHARE
  • TWEET