Municipal Waste

Δεν θα μπω ξανά στη διαδικασία να παρουσιάσω τους Municipal Waste. Τους μάθαμε όλοι τώρα. Ούτε θα αναφέρω κάτι περί του νέου κύματος του thrash metal και το αν και κατά πόσο οι ίδιοι υπήρξαν στυλοβάτες αυτού. Τα ξέρουμε αυτά. Ο καιρός έχει περάσει πια και χωρίς να το καλοκαταλάβουμε, το "The Fatal Feast" αποτελεί την πέμπτη δισκογραφική δουλεία των Αμερικανών, οι οποίοι μέσα στην υπερπροσφορά από thrash metal κυκλοφορίες που κατακλύζουν την αγορά τα τελευταία χρόνια, φιλοδοξούν να στρέψουν για ακόμη μια φορά τα βλέμματα πάνω τους.

Αρχικά, για να θέσουμε λίγο το ζήτημα με βάση την ιστορία της μπάντας, οφείλουμε να πούμε πως οι πολλές «ακροβασίες» του ήχου τους έχουν εκλείψει, κάτι που ναι μεν γίνεται σταδιακά δίσκο με δίσκο αλλά εδώ φαίνεται πλέον να οριοθετείται. Παραμένει crossover το ύφος των συνθέσεών τους, αλλά δεν υπάρχει αυτός ο καλός εννοούμενος «παλιμπαιδισμός», αυτή η λογική του βάζουμε ό,τι μουσική θέλουμε μέσα στο τραγούδι αρκεί να καλπάζει και να ακούγεται πωρωτικό.

Νομίζω πως το "The Fatal Feast" αποπνέει μια ωριμότητα, μια πιο τετράγωνη λογική σε σχέση με τους προκατόχους του και μια ισορροπία ανάμεσα στις punk και τις thrash metal καταβολές της μπάντας, η οποία καθιστά το συγκεκριμένο άλμπουμ κάπως προβλέψιμο. Τρία-τέσσερα tempo εναλλάσσονται σε όλα τα τραγούδια, κάνοντας κάποια από αυτά να μοιάζουν μεταξύ τους αρκετά, αποζητώντας έτσι αρκετές ακροάσεις για να αντιληφθείς την διαφορετικότητά τους.

Και επειδή όλα τα παραπάνω ακούγονται μάλλον αρνητικά, οφείλω έστω και καθυστερημένα να ξεκαθαρίσω ότι, παρόλα αυτά, το "The Fatal Feast" είναι ένας καλός δίσκος. Ο Ryan Waste παίζει και εδώ ένα σκασμό από riff και κάποια από αυτά είναι πραγματικά καλά. Προφανώς και υπάρχει η ένταση, το πάθος και ο τσαμπουκάς που έχουμε συναντήσει σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές των Municipal Waste και εννοείται πως κατά την ακρόαση η επιθυμία να εξωτερικεύσεις την ενέργεια σου αυξάνεται. Όπως επίσης, σίγουρο είναι πως τα τριάντα οκτώ λεπτά που είναι η διάρκεια του δίσκου κυλάνε ξεκούραστα και το thrash metal φοράει την πιο διασκεδαστική του αμφίεση. Αυτά είναι πράγματα αδιαπραγμάτευτα με τους Αμερικανούς. Σε έναν δίσκο χωρίς μεγάλες αποκλίσεις στην ποιότητα των τραγουδιών, ξεχώρισα τα "New Dead Masters", "Unholy Abductor", "Standards And Practices" και "Residential Disaster", όλα τους καλοί εκφραστές του ήχου που πρεσβεύει αυτή μπάντα σήμερα.

O συγκεκριμένος δίσκος δεν είναι ο καλύτερος τους, ούτε βεβαίως κάποιο μνημείο του thrash metal. Για να λέμε και την αλήθεια δεν ξέρω πόσοι περιμένουν από τους Municipal Waste τον δίσκο της χρονιάς και άλλα τέτοια βαρύγδουπα. Το ότι το "The Fatal Feast" στέκεται αξιοπρεπώς δίπλα στην πετυχημένη δισκογραφία μιας μπάντας που είναι ούτως ή άλλως πάνω από τον μέσο όρο της κατηγορίας, φαντάζει αρκετό για μένα, το ίδιο νομίζω και για τους υπόλοιπους ενδιαφερόμενους.