Monster Magnet

«Υπάρχει περίπτωση αυτή η παρέα να κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο, ειδικά όταν δεν επαναλαμβάνονται, όπως κάνουν τόσα άλλα μεγάλα συγκροτήματα»; Τάδε έφη ο γράφων τρία χρόνια πριν, άμα την κυκλοφορία του "4 Way Diablo". Περισσότερο ρητορικό ήταν τότε το ερώτημα, μιας και η αρνητική απάντηση έμοιαζε προφανής, ουσιαστικό τώρα όμως, μετά την πολλαπλή ακρόαση του "Mastermind". Ας μην εξιστορήσω εκ νέου την ιστορία πίσω από το μουστάκι του Dave Wyndorff, εξαντλήθηκε γρήγορα και είναι παρελθόν. Είναι καλά κι αυτό αρκεί. Οι Monster Magnet όμως; Μήπως δεν αρκεί τελικά;

Τα "Monolithic Baby" και "4 Way Diablo" δεν έκαναν σε κάμποσους και δεν τους κακολογώ, όπως ελπίζω να κάνουν το ίδιο κι αυτοί, που με «γέμισαν» για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Κάπου όμως στην πορεία θα συναντιόντουσαν οι δρόμοι μας κι αυτό έγινε τώρα, γιατί είμαι σίγουρος πως το "Mastermind" δε θα τους κάνει για τους ίδιους με τότε λόγους. Ναι, ούτε εμένα μου κάνει. Η στενοχώρια άργησε μιά μέρα; Δύο για μένα παρακαλώ...

...Με την αρχή να ξεκινά από το ανέμπνευστο εξώφυλλο και μη μου πείτε πως το αντίστοιχο από το φετινό "Appalachian Incantations" των Karma To Burn δεν είναι πιο ταιριαστό. Η εναλλαγή των συναισθημάτων είναι άμεση και ταχεία με το άκουσμα των πρώτων τεσσάρων συνθέσεων και η αυτομούτζα πάει σύννεφο. Τέσσερα τραγούδια που στέκονται άνετα στα playlist rock ραδιοφωνικών σταθμών και εμπνευσμένων dj. Sabbath-ικά, πουτανιάρικα, garage-οειδή, διαστημικά κι ένας Space Lord να ερμηνεύει με νεανικό τσαμπουκά τους απολαυστικούς στίχους του. Και μετά; Έκδηλες στιγμές αμηχανίας, με ίδια μοτίβα, σκόρπιες ωραίες ιδέες σε κιθαριστικά solo και καταιγιστικές τυμπανοκρουσίες, μια απότομη προσγείωση σε low tempo μελωδίες, εξαιρουμένου του "Time Machine". It's true λέμε. I'm missing you. Την αθανασία μου κι ας είναι και νεκρή...

Χάθηκε η συνοχή γαμώ τη ντράγκα σου μέσα ρε μουστάκια. Με αποπροσανατόλισες κι άσε τα «όποιος ξέρει ν' αγαπά, βρίσκει το δρόμο του», γιατί εγώ και σε λατρεύω και χαμένος εξακολουθώ να είμαι. Λες και κάποιος πρεζέμπορας σε εφοδίασε για λίγα λεπτά μόνο και μετά την ξανάκοψες. Ναι, το "When The Planes Fall From The Sky" με τσουτσούριασε, αλλά είναι το μόνο σου λέω. Will you fucking understand; Από τις δώδεκα φετινές σου συνθέσεις μόνο μία χτυπάει βάθρο σε επερχόμενο best of, μία τρυπάει φλέβα για πάρτη μου και μόνο, άλλες τέσσερις θα ακούγονται μέχρι να ξεχαστούν και οι υπόλοιπες δεν αρμόζουν στο παρελθόν και στην ευφυία σου. Μη με κάνεις επομένως να ασπαστώ την άποψη φίλου πως πρέπει να ξαναπέσεις στα ναρκωτικά, προκειμένου να σε λατρέψουμε εκ νέου. Καλύτερα εγώ, παρά εσύ...